สวัสดีค่ะเรื่องราวคือตามหัวข้อเลย พึ่งขึ้นเป็นหัวหน้าใหม่งานบริการบริษัทนึง ซึ่งได้ย้ายมาจากที่ที่นึงเพราะหัวหน้าเขตขอให้เรามาช่วย ก็ตัดสินใจย้ายมาเพราะคิดว่ามาตรฐานเหมือนกันเขาอาจจะทำเหมือนกันทุกที่ เพราะร้านเก่าทำดีและเก่งมา พอมาร้านนี้ไม่มีคนสอนงานเลยรู้สึกงงมาก ทั้งๆที่มาตรฐานคือต้องสอนให้เก่งเพื่อที่จะให้ไปบริหารร้าน ก็คือปล่อยเลยให้อยู่คนเดียวตั้งแต่3วันแรก รู้สึกงงมากทั้งๆที่ก็ยังไม่ได้เก่งอะไรมากแต่โชคดีที่ร้านเก่าสอนมาเยอะ บางวันเขาทำงานกันไม่ถึง9ชม.รวมเบรกด้วยซ้ำ แล้วก็กลับไป พออยู่ไปสักพักรู้สึกแปลกๆ ว่าทำไมเขาถึงไม่ทำงานถึง8ชม. พอมีคนมาต่อกะก็คือกลับไปเลย แล้วในตารางมีมาทำงานแต่ไม่มาบอกหัวหน้าก็ไม่ได้เพราะเขาเหมือนทำเป็นกระบวนการเราเป็นเด็กใหม่ เลยรู้สึกว่าอยากลาออก ทั้งๆที่งานนี้ตั้งใจทำและพัฒนาตัวเองขึ้นมามากๆ เลยโทรหาหัวหน้าเขตที่ขอเรามาตั้งแต่แรกๆ คือเขาดีมากๆซัพพอชทุกอย่าง เราเห็นสิ่งที่มันไม่ถูกเยอะมากนะคะแต่เลือกที่จะไม่พูด เลยขอพี่เขาลาออก พี่เขาเลยบอกว่าจะลาออกทำไม แต่คือตอนนั้นมันติดปัญญาเรื่องครอบครัวที่ ตจว คือต้องไปๆมาๆก็เลยตัดสินใจลาออกเพราะไม่อยากลาบ่อยกลัวคนอื่นต้องมาทำงานแทน แต่พี่เขาเลยบอกงั้นลองลาไม่รับเงินเดือนไปทำธุระให้เสร็จก่อนมั้ยค่อยกลับมาทำ เขากลัวว่าเราตอนนั้นลาออกไปจะไปทำอะไรซึ่งตอนนั้นหนูก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องไปทำอะไรเหมือนกัน แล้วพี่เขาบอกเดี๋ยวจะขอส่งตัวกลับที่เดิมให้ ซึ่งหนูก็โอเคขอไม่รับเงินเดือนเพื่อไปทำธุระ แต่ได้ยินเขาพูดกับพนง.ฟิวแบบว่าเราลาไปหลายวันอะไรแบบนี้แต่เราแจ้งหัวหน้าแล้วเขาก็โอเค แต่ไม่อยากไปอธิบายให้คนอื่นฟังว่าไปทำอะไร แล้วที่ย้ายมาคือมาอยู่แต่ตัวคนเดียวกับหัวหน้าเขตที่เขาพามาแน่พี่เขาใจดีมาก แต่ที่ทำงานด้วยจริงๆคืองงว่าทำไมไม่สอนให้เราเก่ง เราพัฒนาไปได้มากกว่านี้ ถ้าผิดหรืออะไรก็ยอมโดนด่า ตอนแรกสงสัยทำไมคนแถวนี้ลาออกกันเยอะแต่ตอนนี้คือเข้าใจละ ขนาดตังเองไม่เลยคิดจะลาออกจากที่ไหนมาเจอสังคมแบบนี้บอกเลยว่าไม่ไหว