ในโลกการทำงานอันแสนโหดร้าย โดยเฉพาะในสังคมไทยที่ตำแหน่งสำคัญกว่าความสามารถ และเสียงกระซิบมีอิทธิพลมากกว่าข้อเท็จจริง
พนักงานระดับล่างผู้แสนซื่ออย่างคุณ… ก็ต้องรู้จัก อยู่เป็น ใช่ไหมล่ะ?
คุณทำถูกแล้ว ที่ยิ้มเข้าไว้แม้ใจจะร้องไห้ อวยไม่ยั้งแม้ในจังหวะที่เพื่อนข้างๆ กลอกตารัวๆ คุณไม่ใช่คนขี้ประจบหรอกนะ
แค่รู้จัก ไหว้ถูกคน เท่านั้นเอง มันคือ ความสามารถในการอ่านเกม ซึ่งบางคนไม่มีด้วยซ้ำ

อย่าหลุดพูดความจริง
อย่าพลาดเด็ดขาด โดยเฉพาะเวลานั่งกินข้าวกับครอบครัว อย่าลืมว่านายคุณ อัจฉริยะเหนือสามัญชน ท่านนั้น
อาจมีญาติห่างๆ อยู่ในครัวเรือนคุณก็เป็นได้ อย่าปล่อยหลุดปากว่าเขาสั่งงานมั่ว พูดจาแรง หรือคิดอะไรไม่รอบด้าน
จงเก็บไว้ในใจ แล้วแปรรูปมันเป็นพลังอวยให้หนักขึ้น!

“ใช่ครับพี่ ผมว่าท่านเจ้านายวิสัยทัศน์กว้างไกลมาก” (แม้จะไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดเรื่องอะไรก็เถอะ)

“ผมได้เรียนรู้อะไรเยอะจากการนั่งฟังท่านบ่นทุกเช้า” (เพราะท่องไว้แล้วว่า ใครพูดมากคือคนมีอำนาจ)

ความภักดีมีราคา แต่การอยู่รอดแพงกว่า

อย่าคิดว่าความสามารถคือคำตอบเสมอไป เพราะในบางที่ การทำให้ถูกใจ สำคัญกว่า การทำให้ถูกต้อง
หากคุณรู้ว่านายชอบอะไร ก็จัดให้เขาแบบเต็มแม็กซ์ จะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องชาไข่มุกก็อย่าให้ขาด

แล้วใครจะว่ายังไงล่ะ?
คนที่ชอบว่าเราเป็นคนขี้ประจบ มักจะเป็นคนที่ ไม่มีทักษะเอาตัวรอด ต่างหากล่ะ
วันหนึ่งที่เขาโดนเรียกไปคุยที่ห้องหัวหน้าแบบไม่มีเก้าอี้ให้เขานั่ง เขาจะรู้ซึ้งถึงพลังของการ อยู่ให้ถูกใจ อย่างแน่นอน

ท้ายที่สุดนี้ ขอเป็นกำลังใจให้เหล่านักเอาตัวรอดทุกท่าน คุณไม่ได้แค่ทำงานไปวันๆ
คุณกำลังเล่นเกมชีวิตที่หากเดินพลาดเพียงก้าวเดียวก็อาจหมดอนาคต
ฉะนั้นจงก้มหน้าอวยอย่างมีศักดิ์ศรี… แล้วอย่าหลุดพูดความจริงให้ใครฟัง เดี๋ยวเกมแตก