โดยส่วนใหญ่เราชอบมองโลกตามความเป็นจริงแต่ไม่เคยหลบหลู่เรื่องสิ่งศักดิ์หรืออะไรนะคะเพราะเราก็มีเข้าวัดทำบุญอยู่บ่อยๆ แล้วเรื่องมันมีอยู่ว่าเราจะไปสอบข้าราชการที่บ้านเลยให้เราไปขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์เราเลยปฏิเสธว่าเราไม่ไปเพราะเราจะอ่านหนังสือในมุมของเราเรามองว่าเอาเวลาที่นั่งรถทั้งวันไปขอสิ่งสิทธิมาอ่านหนังสือแทนจะไม่ดีกว่าหรอเวลามากมายขนาดนั้นก็อ่านได้หลายเรื่องแล้วจะทำให้เราสอบติดมากกว่าการไปขอพรแต่ที่บ้านก็หาว่าเราหลบหลู่นู้นนั่นนี่แล้วอารมณ์เสียใส่เราบอกถ้าเป็นแบบนี้ไม่มีทางสำเร็จหรอก  เราก็เออๆแล้วแต่จะคิดเถอะพอผลสอบออกเราก็สอบติดโดยที่ไม่ได้พึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลยแต่ลำดับที่สอบได้ก็20ต้นๆเขาเรียกบรรจุภายในสองปี พอเวลาผ่านไปใกล้จะครบหนึ่งปีเหลืออีก3ลำดับก็จะถึงเรา ที่บ้านก็ให้เราไปขอสิ่งศักดิ์เช่นเคยเราก็ปฏิเสธเหมือนเดิมที่บ้านก็พูดประชดใช้อารมณ์เหมือนเคย ที่เราไม่ไปเพราะเรามองว่าถ้าเราขอให้บรรจุได้เร็วๆสิ่งศักดิ์จะช่วยเรายังไงในเมื่อเขตที่เราไปสอบเขาก็มีอัตราคนของเขาอยู่แล้วเรียกช้าเรียกเร็วหรือไม่เรียกเลยมันก็ขึ้นอยู่กับคนในเขตนั้นๆแล้วเขาก็เรียกเป็นช่วงๆเช่นเรียกหลังมีคนย้ายออก หลังคนเกษียณไม่ได้เรียกทุกเดือน เราเลยอยากถามว่าการที่เรามีความคิดแบบผิดมันหรอทำไมที่ถึงต้องพูดแรงใส่ด้วย🥹 เราก็แค่เชื่อว่าทุกอย่างที่เราทำจะสำเร็จหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับตัวเราว่าเราพยายามมากน้อยแค่ไหนแต่ที่บ้านไม่เห็นด้วยที่บ้านเชื่เรื่องศักดิ์สิทธิ์มากกว่าความพยายาม