เท่าที่ผมจำควา​​มได้ผมก็อยู่กับตากับยายตั้งแต่เด็กจนพอป.2ผมก็สลับอยู่กับพ่อและตายายไปมาจน ป.4ผมก็เข้าหอกับลูกพี่ลูกน้อง(จนถึงตอนนี้ผมยังไม่ได้เห็นแม่เลย)ตอน​อยู่ผมก็ได้รู้ว่าแม่ไปมีพ่อใหม่2คนและมีน้องอีก3คน14ปีตอนอยู่ต่างประเทศผมก็ได้ติดต่อแม่ช่วงป.5ได้ติดต่อปีละไม่ถึง10ครั้งจนจบป.6พ่อผมเป็นคนบอกว่าแม่กลับมาจากต่างประเทศแล้ว แล้วบอกผมอยากอยู่กับแม่ไหมผมก็ตอบว่าอยากอยู่พออยู่ตอนแรกๆก็ไม่ได้เป็นอะไรกันมาก จนไปเรียนม.1และจบเทอมหนึ่งพ่อได้มารับตอนปิดเทอมเหมือนเคย(ยังอยู่หอ)ผมก็ได้อยู่กับพ่อครึ้งเทอมและอยู่กับแม่อีกครึ้งเทอม ครึ้งเทอมตอนอยู่กับคือผมก็ช่วยดูน้อง2คนเพราะคนรองอยู่กับตายาย ตอนช่วยดูคือผมเกือบตลอดทั้งวันและคือแม่ผมทำข้าวและนอนและนอนดูชีรี่ตลอดที่ผมเห็นและพอเห็นว่าน้องดูทีวีทั้งสองคนผมก็ใช้แปปเดียวในการเล่นเกมเพื่อพักแต่แม่ชอบมาตอนเล่นเกมและบอกไม่ดูน้องและด่าผมชอบพูดอะไรไม่เข้าหูผมก็ทะเลาะกันบ้างครั้งแต่เบาไม่ได้แรงมากแต่จบม.1ผมก็กลับมาช่วยดูน้องแต่ปากแม่กลับพูดไม่รู้เรีองขึ้นเรื้อยๆจนทะเลาะกันหนักและมีจังหวะนึงแม่ก็พูดว่าตัดแม่ตัดลูกเลยตอนผมก็ไม่สามารถพูดหรือทำอะไรได้เลยผมก็กลับไปในห้องอยู่คนเดียวขังตัวเองไว้ในห้องและคิดหาเหตุผลว่าทำไมแม่เป็นอย่างนี้และแม่พูดทำไม จนผมคิดถ้าเป็นเพราะผมหรือเพราะให้กำเนิดผม. จนทุกวันนี้ผมฝันร้ายเห็นภาพอดีตบางวันก็อยากฆ่าตัวตายแต่ดึงก็สติได้อยู่เพราะตอนสุดท้ายผมก็นึกถึงพ่อได้แต่ไม่ได้หลุดจากฝันร้ายเลย ปีนี้ก็ได้อายุ14ปีแล้วไม่ได้เรียนมา2ปีแล้วด้วยความที่ทุกวันที่ตื่นมาก็จำตัวเองไม่ได้ว่าเป็นใครบ้าง . ผมเหนือยจิตใจและร่างกายเหรอเกินนี้อาจเป็นบทความที่เขียนบทสุดท้ายก่อนจากไปจากโลกนี้. ขอบคุณที่อ่านครับ