ทุกวันนี้ มีความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวตลอดเลย คือ แบบเหมือนอยากตาย แล้วไปเกิด นับหนึ่งชีวิตตัวเองใหม่ แบบเริ่มตั้งแต่การเลือกเรียน การทำงาน การใช้ชีวิตเลย
ความคิดนี้มันวนในหัวตลอด รู้สึกว่าชีวิตไม่มีอะไรดีอย่างที่ตั้งใจเลย
กระทู้นี้ขอเล่าแบบพรีชีพ แต่มันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่เรื่องแต่แน่นอนค่ะ
เริ่มจาก
เราอยากเล่าชีวิตที่ผ่านมา 30กว่าปีแล้ว เราเกิดมาครอบครัวชาวไร่ชาวนาธรรมดา อยู่บ้านนอก เกิดมาพรัอมโรค microtia (ใครไม่รู้จักลองไปเสริชดูนะคะ) การเป็นโรคนี้ทำให้รู้สึกน้อยใจในโชคชะตาแล้วหนึ่งอย่าง แต่ตอนเรียนก็ดีที่ไม่โดนสังคมบูลลี่อะไร มีเพื่อนสนิทที่นิสัยดี ต่อมาเรียนหนังสือก็รู้ว่าเป็นโรคสายตาสั้นแบบสายตาขี้เกียจ ที่มองเห็นไม่ชัดเหมือนคนอื่น (แต่ลักษณะตาปกติดี) ก็คิดว่าทำไมชีวิตมันแย่ได้อีก ด้วยความที่ร่างกายไม่สมบูรณ์ แต่เราเป็นคนขยันตั้งใจเรียน เป็นเด็กดีของพ่อแม่ ผลการเรียนอยู่ในระดับดี
แต่พอจะเข้ามหาวิทยาลัยจริงๆ เราอยากเรียนสายวิทยาศาสตร์ สายวิศวะ สายสุขภาพเหมือนเพื่อนๆ แต่ด้วยใบหูไม่สมบูรณ์ ทำให้รู้ว่าตอนเรียนมหาลัยน่าจะเป็นอุปสรรคปัญหาในการเรียนแน่นอน เลยตัดสินใจเรียนสายสังคมศาสตร์ เรียนจบก็ทำงานตามปกติ แล้วก็สอบเข้ารับราชการ เพราะที่บ้านอยากให้รับราขการ หลังจากรับราชการเราก็ไปปรึกษาคุณหมอผ่าตัดทำใบหูใหม่ (แต่ก็ไม่ได้เหมือนใบหูคนปกติ แค่มีความคล้ายคลึง) เราก็ได้แต่รับสภาพ ไม่กล้ารวบผมสูงๆ ได้แต่มัดผมแบบให้เห็นแค่ใบหูส่วนล่าง ทำให้น้อยใจในชีวิต ใครเข้ามาในชีวิตก็ตัดออกหมด เพราะคิดว่าเราไม่สมบูรณ์สำหรับใคร กลัวเขาจะอาย
ทุกวันนี้ทำงานและใช้ชีวิตแบบไม่ได้มีความสุขเลย แค่ต้องทำใจอยู่กับมัน พยายามทำทุกอย่างตามแผน ตามสเต็ป ชีวิต พยายามพัฒนาตัวเองในด้านการเรียนให้สูงขึ้น ก็สำเร็จตามที่ตั้งใจ หน้าที่การงานก็พยายามทำให้ดีที่สุด
คำถามที่เกิดในหัวช่วงนี้ตลอดคือ เมื่อไหร่ชีวิตมันจะจบลงสักที ในหัวคอยแต่จะคิดว่าถ้าเราเกิดมาร่างกายปกติ ถ้าเราสามารถเลือกเรียนในสิ่งที่ขอบได้ ได้ทำงานในสิ่งที่เราอยากทำจริงๆ ชีวิตเราน่าจะมีความสุขกว่านี้
พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วก็อยากตาย อยากรีเซ็ตชีวิตใหม่ ทุกครั้งที่ไปงานศพ ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่นะถึงคิวเราสักที อยากจะจบชีวิตตัวเองหลายครั้ง แต่ก็กลัวบาปกรรม และรักพ่อกับแม่มากเกินกว่าจะตัดสินใจทำแบบนั้น กลัวเขาเสียใจ แต่ใช้ชีวิตต่อมันก็ไร้จุดหมาย เบื่อชีวิตมากๆ
ทุกวันนี้ความรู้สึกในการมีชีวิตมันทรมานมากๆ ตอนนี้มีชีวิตอยู่ก็เพื่อทดแทนบุญคุณพ่อกับแม่ และคิดตลอดว่าถ้าไม่มีพ่อแม่แล้ว จะตัดสินใจยังไงกับชีวิตดี คงจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว
มีใครที่รู้สึกว่าทุกอย่างในชีวิตมันแย่ อยู่แบบทรมาน เราจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงดีคะ
เวลาในหัวเรามันมีแต่ความคิดไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยในชาตินี้ จะทำยังไงให้เรากลับมามองโลกในแง่บวก มองสิ่งดีๆ ในชีวิตให้ได้นานๆ โดยไม่ไปใส่ใจกับสิ่งที่บกพร่อง ชีวิตที่ผ่านมาก็พยายามใช้ชีวิตแบบมองสิ่งดีๆ มองโลกในแง่บวกมาตลอด แต่ผ่านมา 30 กว่าปี เราไม่สามารถก้าวข้าม ความน้อยใจในโชคชะตาเรื่องร่างกายตัวเองได้เลย ที่ผ่านมาพยายามมีชีวิตอยู่เพื่อพ่อกับแม่แค่นั้น แต่ยิ่งนานวันการมีชีวิตอยู่มันยิ่งทรมาน จนความคิดอยากฆ่าตัวตาย มันมาบ่อยขึ้นเรื่อยๆ ในหัวจริงๆ ค่ะ
ใครที่มีชีวิตที่ไม่สมบูรณ์แล้วอยากจะแชร์วิธีที่ทำให้เราอยากจะมีชีวิตต่อไหมคะ
ใครเคยมีความคิดอยากตายแล้วเกิดใหม่แบบรีเซ็ตชีวิตตัวเองบ้างไหมคะ
ความคิดนี้มันวนในหัวตลอด รู้สึกว่าชีวิตไม่มีอะไรดีอย่างที่ตั้งใจเลย
กระทู้นี้ขอเล่าแบบพรีชีพ แต่มันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่เรื่องแต่แน่นอนค่ะ
เริ่มจาก
เราอยากเล่าชีวิตที่ผ่านมา 30กว่าปีแล้ว เราเกิดมาครอบครัวชาวไร่ชาวนาธรรมดา อยู่บ้านนอก เกิดมาพรัอมโรค microtia (ใครไม่รู้จักลองไปเสริชดูนะคะ) การเป็นโรคนี้ทำให้รู้สึกน้อยใจในโชคชะตาแล้วหนึ่งอย่าง แต่ตอนเรียนก็ดีที่ไม่โดนสังคมบูลลี่อะไร มีเพื่อนสนิทที่นิสัยดี ต่อมาเรียนหนังสือก็รู้ว่าเป็นโรคสายตาสั้นแบบสายตาขี้เกียจ ที่มองเห็นไม่ชัดเหมือนคนอื่น (แต่ลักษณะตาปกติดี) ก็คิดว่าทำไมชีวิตมันแย่ได้อีก ด้วยความที่ร่างกายไม่สมบูรณ์ แต่เราเป็นคนขยันตั้งใจเรียน เป็นเด็กดีของพ่อแม่ ผลการเรียนอยู่ในระดับดี
แต่พอจะเข้ามหาวิทยาลัยจริงๆ เราอยากเรียนสายวิทยาศาสตร์ สายวิศวะ สายสุขภาพเหมือนเพื่อนๆ แต่ด้วยใบหูไม่สมบูรณ์ ทำให้รู้ว่าตอนเรียนมหาลัยน่าจะเป็นอุปสรรคปัญหาในการเรียนแน่นอน เลยตัดสินใจเรียนสายสังคมศาสตร์ เรียนจบก็ทำงานตามปกติ แล้วก็สอบเข้ารับราชการ เพราะที่บ้านอยากให้รับราขการ หลังจากรับราชการเราก็ไปปรึกษาคุณหมอผ่าตัดทำใบหูใหม่ (แต่ก็ไม่ได้เหมือนใบหูคนปกติ แค่มีความคล้ายคลึง) เราก็ได้แต่รับสภาพ ไม่กล้ารวบผมสูงๆ ได้แต่มัดผมแบบให้เห็นแค่ใบหูส่วนล่าง ทำให้น้อยใจในชีวิต ใครเข้ามาในชีวิตก็ตัดออกหมด เพราะคิดว่าเราไม่สมบูรณ์สำหรับใคร กลัวเขาจะอาย
ทุกวันนี้ทำงานและใช้ชีวิตแบบไม่ได้มีความสุขเลย แค่ต้องทำใจอยู่กับมัน พยายามทำทุกอย่างตามแผน ตามสเต็ป ชีวิต พยายามพัฒนาตัวเองในด้านการเรียนให้สูงขึ้น ก็สำเร็จตามที่ตั้งใจ หน้าที่การงานก็พยายามทำให้ดีที่สุด
คำถามที่เกิดในหัวช่วงนี้ตลอดคือ เมื่อไหร่ชีวิตมันจะจบลงสักที ในหัวคอยแต่จะคิดว่าถ้าเราเกิดมาร่างกายปกติ ถ้าเราสามารถเลือกเรียนในสิ่งที่ขอบได้ ได้ทำงานในสิ่งที่เราอยากทำจริงๆ ชีวิตเราน่าจะมีความสุขกว่านี้
พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วก็อยากตาย อยากรีเซ็ตชีวิตใหม่ ทุกครั้งที่ไปงานศพ ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่นะถึงคิวเราสักที อยากจะจบชีวิตตัวเองหลายครั้ง แต่ก็กลัวบาปกรรม และรักพ่อกับแม่มากเกินกว่าจะตัดสินใจทำแบบนั้น กลัวเขาเสียใจ แต่ใช้ชีวิตต่อมันก็ไร้จุดหมาย เบื่อชีวิตมากๆ
ทุกวันนี้ความรู้สึกในการมีชีวิตมันทรมานมากๆ ตอนนี้มีชีวิตอยู่ก็เพื่อทดแทนบุญคุณพ่อกับแม่ และคิดตลอดว่าถ้าไม่มีพ่อแม่แล้ว จะตัดสินใจยังไงกับชีวิตดี คงจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว
มีใครที่รู้สึกว่าทุกอย่างในชีวิตมันแย่ อยู่แบบทรมาน เราจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงดีคะ
เวลาในหัวเรามันมีแต่ความคิดไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยในชาตินี้ จะทำยังไงให้เรากลับมามองโลกในแง่บวก มองสิ่งดีๆ ในชีวิตให้ได้นานๆ โดยไม่ไปใส่ใจกับสิ่งที่บกพร่อง ชีวิตที่ผ่านมาก็พยายามใช้ชีวิตแบบมองสิ่งดีๆ มองโลกในแง่บวกมาตลอด แต่ผ่านมา 30 กว่าปี เราไม่สามารถก้าวข้าม ความน้อยใจในโชคชะตาเรื่องร่างกายตัวเองได้เลย ที่ผ่านมาพยายามมีชีวิตอยู่เพื่อพ่อกับแม่แค่นั้น แต่ยิ่งนานวันการมีชีวิตอยู่มันยิ่งทรมาน จนความคิดอยากฆ่าตัวตาย มันมาบ่อยขึ้นเรื่อยๆ ในหัวจริงๆ ค่ะ
ใครที่มีชีวิตที่ไม่สมบูรณ์แล้วอยากจะแชร์วิธีที่ทำให้เราอยากจะมีชีวิตต่อไหมคะ