มาจะกล่าวด้วยความพิศดารของจิต
“น้อมพลังจากความว่างข้างหน้าเข้ามาหาตัว”
เมื่อแยกรูปนามได้

1.พลังคือ ความเห็นของจิตในขณะใดๆต่ออสังขตธรรม(ธาตุว่าง) ที่อยู่ที่ข้างหน้าตัวและรอบตัว

2.ที่1จึงมีช่องว่าง(อากาสธาตุ) แทรกอยู่ระหว่างตัวกับความว่างข้างหน้า ที่ตัวคือรูปปรมัตถ์

3.เมื่อจิตตั้งมั่น จะเป็นความตั้งอยู่ของ1และ2  อันเป็นจิตที่ตั้งอยู่ใน“ความว่าง”