คือพ่อหนูเสียตั้งเเต่หนอายุ11เเล้วค่ะ เเล้วตอนนี้หนูอาศัยอยู่กับอาเป็นน้องของพ่อ เเต่คุณอาก็ไม่มีตังมากพอที่จะส่งเราเรียนนะคะ ตอนนี้คุณอาก็ทำไร่ทำนา ส่วนแม่หนูเป็นคนลาว ทำงานที่หาดใหญ่ ตอนนี้เเม่ก็ส่งเสียหนูคนเดียวค่ะ เเล้วเเม่ก็ถามว่าถ้าเเม่ตายจะทำยังไง เราก็คิดยังไม่ออก เราก็ได้ตอบแค่ว่า ก็คงใช้ชีวิตไปวันๆ คงต้องลาออกจากรร.ไปทำงาน เเล้วแม่ก็บอกว่า“ขอคำตอบที่ดีกว่านี้ได้ไหม เเผนที่ดีกว่านี้ได้ไหม คนเราสามารถทำงานไปเรียนไปได้ ถ้ารู้งี้ก็คงไม่มาทำงานเครียดๆจะตายเเล้ว คงไปอยู่วัดเเล้ว ที่ทำงานก็เพราะกลัวเราไม่ได้เรียน อยากให้มีอนาคตที่ดี” เเล้วเเม่ก็วางสายไปค่ะ จนตอนนี้หนูก็ยังคิดไม่ออกเลย งานพาร์ทไทม์ก็ไม่น่ามีค่ะ เพราะตอนนี้หนูอยู่ตจว. อยู่ในหมู่บ้านชนบท ถ้าทำของไปขายที่รร. ก็ได้นะคะ เเต่ตอนนี้ความรู้สึกมันเเบบ ไม่รู้จะเอายังไงต่ออ่ะค่ะ ไม่อยากมีชีวิคต่อไปเเล้ว ไม่อยากไปถึงวันพรุ่งนี้เเล้ว หนูก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดเเบบนี้เหมือนกันค่ะ