เราพยายามคิดล่ะนะว่ามีลูกรักก็ต้องมีลูกชังมันก็แค่คำ ๆหนึ่ง ซึ่งก่อนหน้านี้เรามีความรู้สึกที่บ้านรักลูกไม่เท่ากันอยู่เเล้วสมัยวัย 13 ปี แต่ตอนนี้ ณ วัย 23 ปี ทำให้เรารู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงแล้วแหละ ด้วยความที่จบมาเเล้วไม่มีงานทำ ไม่ประสบผลสำเร็จเหมือนพี่ในบ้าน ไม่ได้เป็นข้าราชการหรืองานสายตรงดั่งที่เขาหวัง เเต่ท่านไม่เคยถามอะไรเลยว่า สิ่งที่เราเรียนมาเราชอบไหม เราโอเคหรือเปล่า เราทำได้ดีไหม ตอนนี้รู้สึกท้อ ทำอะไรก็เหมือนเราผิดทุกอย่าง เราก็พยายามบอกตัวเองนะว่าไม่ต้องไปคิดมาก พยายามจะทำทุกอย่างให้เขา ทำให้ได้ เพื่อให้เขาภูมิใจในตัวเรา เเต่ความที่เราบอกพยายามกับตัวเองบ่อย ๆ จนกลายเป็นความกดดัน ความเครียด นอนไม่หลับ เราพยายามที่จะบอกตัวเองแบบนั้นว่าต้องทำให้ได้ ๆ เเต่พอทำเเล้วทำอีก ตามเเล้วตามอีก ทำให้เกิดการสะสมมากยิ่งขึ้น ๆ เลยหาวิธีที่คุยตรง ๆ เเต่ก็ได้คำตอบเหมือนเดิมคือ อยากให้เราได้ดี มีอนาคตที่มั่นคง เเล้วถ้าไม่อยากเป็นสายที่เรียนมา เรียนทำไม เราก็สะอึก (ในใจเเทบอยากพูดว่าที่เรียนมาเพราะที่บ้านเเหละ เราจะไม่อยากยืนยันตั้งเเต่รู้ว่าติด ท่านก็บอกว่าเรียนก่อนไม่ไหวค่อยออก จนอยูาได้ 1 เทอม เราก็รู้สึกไม่ไหวเเล้ว เเถมติด F 1 ตัวเราก็แบบไม่เอาเเล้วได้ไหมไม่ใช่ทาง เลยได้ปรึกษาพี่สาว เเต่เเกบอกว่าทนก่อน คนอื่นยังเรียนได้ ทำไมเราทำไม่ได้ เเต่ตอนนั้นใจเราไม่เอาเเล้วอ่ะ เลยได้จำใจเรียนต่อ จนทุก ๆ เทอมในหัวมีเเต่เรื่องซิ่ว ทำได้เเค่คิดเเน่นอนว่าที่บ้านไม่เข้าใจ ไม่รับฟังสิ่งที่เราอยากพูดมาตลอด จนตอนนี้ก็ยังอยู่ในใจมาตลอด )
จนถึงตอนนี้เรายังไม่มีงานทำ (เราพยายามหางานสายตรงตั้งเเต่เรียนจบ เเต่ไม่มีที่ไหนเรียกเลย ) เราเลยอยากไปหางานที่กรุงเทพพลาง ๆรองานสายตรง เพื่อหาเงินมาซื้อหนังสือ คอร์ส เพราะที่บ้านก็ไม่ใช่ฐานะดีสักเท่าไร เเต่ติดที่บ้านไม่ให้ขึ้นไปทำงานเลย เเต่กับพี่จบปุ๊บ ขึ้นกรุงปั๊บ ความรู้สึกเลยตอกย้ำมากยิ่งขึ้น
ด้วยความที่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านช่วงสมัยเรียนเลยไม่ค่อยมีความรู้สึกเท่าตอนนี้ เพราะเวลาที่พี่กลับมาทีไร ที่บ้านจะคุยดี มีกิจกรรมให้ด้วยกันเเบบสุขสันต์ เเต่พอพี่ไป ที่บ้านจะเป็นคนละคนตอนพี่กลับมา การคุยเอ่ย เเบบนี้ก็เปลี่ยน เเถมทุก ๆ ครั้งถ้าพี่ทำอะไรผิด ที่บ้านเเทบไม่ว่า จะหนักนิดเบาหน่อยช่าง กลับกันถ้าเราคือ โดนทุกครั้ง เเทบโดนเเทนทุกคน ทั้งที่อยู่ใกล้ตัว คอยช่วยทุกอย่างงานบ้าน งานนอก ครัว เเต่ข้ามหัวตลอดมา เเละมีการเอ่ย ๆ ทุกครั้ง ว่าพี่ทำได้ดี คอยช่วยมี่บ้านเรื่องเงินอาจจะดูเฉย ๆ กับบางคน เเต่กับคนเป็นน้องเเบบนี้ รู้สึกเเย่ เเย่มาก ๆ ที่ทำให้พูดถึงเเบบนั้นไม่ได้ เรารู้สึกเป็นการเปรียบเทียบที่เเย่มาก
เราควรจะทำยังไงดีกับความรู้สึกเเบบนี้ ควรออกไปเผชิญโลกกว้าง หรือคอยตามเเนวทางของเขา เเต่เราต้องทนอยู่กับความกดดันไปตลอด
ปล.อาจจะพิมพ์ไม่ค่อยเก่ง ขออภด้วยนะคะ อ่อลืมบอก พี่รับราชการนะคะ พยาบาลวิชาชีพ
เมื่อคนที่กำเนิดเรามีลูกมากกว่าหนึ่งคนมันก็ต้องมีลูกรักกับลูกชังใช่ไหมล่ะ?