สวัสดีค่ะ
ที่ตั้งหัวข้อนี้บางคนอาจจะคิดว่าอกตัญญูก็ได้ค่ะ
เราอาศัยอยู่กับพ่อแม่บุญธรรมค่ะตั้งแต่เล็กประมาณ17ปีปีนี้เกิดปัญหาค่ะพ่อบุณธรรมเราเสียไปตอนม.3ทำให้เรื่องของมรดกนั้นขัดแย่งทำให้แม่บุณธรรมเราต้องตัดสินใจไม่เอาและเขามีปัญหาเรื่องหนี้สินและมีคนที่พร้อมจะใช้ให้จึงต้องไปอยู่กับเขา เราเข้าใจค่ะว่าทำไมถึงเอาเราไปด้วยไม่ได้ถึงในใจเราจะอยากไปด้วยแต่ด้วยเหตุนี้เราจึงต้องมาอยู่กับพ่ออย่างไม่เต็มใจนักพ่อนั้นมีภรรยาใหม่ค่ะและเรามาอยู่ครอบครัวฝั่งภรรยาเขาดีกับเราค่ะไม่มีปัญหากับลูกติดเขาด้วยแต่คนที่เรามีปัญหาที่สุดกับเป็นพ่อของเราเอง..เรามาอยู่กับเขาแรกๆมันก็โอเคดีแต่เราเริ่มรู้สึกไม่ดีค่ะเพราะด้วยส่วนตัวเองถูกเลี้ยงมาแบบอิสระเลี้ยงมาแบบเด็กที่โตอยากทำอะไรก็ทำค่ะแค่ดูแลตัวเองได้ให้ไปทุกที่กลับดึกไม่ว่าค่ะแค่บอกแต่พอเป็นพ่อเรากลับไปเที่ยวไม่ได้ต้องมีผู้ใหญ่ไปด้วย เริ่มวางอำนาจใส่เราเพราะเราไม่ทำตามตอนอยู่ที่บ้านเขาก็ไม่นักจนตอนเปิดเรียนค่ะเราเรียนม.6ที่เดิมแต่อยู่บ้านญาติเพื่อนซึ่งเขาให้อยู่ฟรีค่ะแต่เราอยู่คนเดียว ณ.ตอนนั้นเราโล่งค่ะคิดว่าจะไม่มีปัญหาอะไรแต่กลับรู้สึกแย่กว่าเดิมเขาเริ่มบอกให้ทักหาเช้า-เย็นว่าไปโรงเรียนแล้วหรือกลับบ้านแล้วถ้าเราลืมก็จะโทรมาด่าเราว่าไม่ให้ความสำคัญกับเขาซึ่งเราลืมครั้งแรกเพราะเราไม่ค่อยชอบค่ะปกติเราไม่ทักแชทหรือคุยในเเชทกับแม่บุญธรรมเลยอย่างที่บอกเขาปล่อยอิสระยกเว้นทักถามเรื่ิงสำคัญหรือรีบแล้วนั้นคือครั้งแรกเรารุ้สึกอึดอัดครึ่งที่เขาพยายามโทรมาถึงจะเป็นคำถามที่ด้วยความเป็นห่วงเรากับรู้สึกแย่ไปอีกเพราะเราไม่อยากคุยนานไปเขาบอกว่าเราโกหกบ้างหาว่าไปเที่ยวบ้างทั้งที่เราอยู่บ้านตากพัดลมอยุ่เพราะคิดว่าเป็นเสียงขับรถแล้วก็กันไม่ให้เราไปเที่ยวไหนเลยด้วยการบังคับเราให้กลับบ้าทุกศุกร์คือนักรถไฟกลับซึ่งมันข้ามจังหวัดเราต้องนั่งไปกลับทุกวันหยุดนั่งกลับมาเรียนทุกวันอาทิตย์มันแย่มากแต่เราคงชินเพราะเราไม่อยากทะเลาะทำอะไรต้องถ่ายรูปให้ต้องโทรพอเราไม่ทำก็ว่าเราไม่เชื่อฟังและตอนนี้เราจบม.6คิดว่าจะโอเคขึ้นเพราะเราตัดสินใจดรอปเรียนเพราะรู้ว่าไม่มีส่งเลยจะทำงานหาเงินก่อนซึ่งบอกเขาไปแล้วและเขาดูว่าเห็นด้วยจนมาตอนเขาดรอปจริงๆเขายัดเหยียดให้เราเรียนปวส.ซึ่งเราถามว่าถ้าเรียนแล้วละสอบติดมหาลัยจะออกตอนนั้นจะมีเงินส่งหรอซึ่งเขาบอกไม่มีเราจึงเลือกทางเดินของเราเองเขากลับด่าว่าเราปัญหาอ่อนทำไม่ได้หรอกมีดีแค่ปากเราคุยกับเขาสามรอบแต่ก็มีการด่ากลับมาตลอดจนคุยจบที่แล้วแต่เราแต่เขาดูไม่ชอบและทุกครั้งที่คุยกันจริงจังพ่อเรานั้นจะมีใส่อารมณ์ทุกครั้งเป็นเรื่องล้อเล่นเขาชอบด่าแรงๆแล้วพูดว่าสอนแล้วพุดอีกว่าเราไม่ฟังคือเรื่องงานบ้านเขาอยากให้เราทำทุกวันซึ่งเราบอกแล้วว่าอาทิตย์ละครั้งเราเคยทำแบบนั้นและต้องบอกก่อนว่าเราอยุ่บ้านแยกกับยาย(แม่ของแม่ใหม่)เพราะเราชอบความเป็นส่วนตัว(และพ่อกับแม่ใหม่อยู่นากัน)เราอยู่คนเดียวกับแมวค่ะเขาจะบ่นทุกครั้งที่มาบ้านเราว่าไม่ทำบ้างซึ่งมันก็จริงอยู่แต่มาทุกครั้งก็เรื่องนี้เราพูดแล้วว่าถึงเวลาเราทำเองเขาบ่นแบบนี้ตลอดทั้งเรื่องที่เราไม่ไปนา เราไม่รู้ว่าไปทำอะไรในหัวเขาคิดอะไรจนมีหลุดปากมาว่าจะให้เราไปซักผ้าให้ซึ่งเราไม่โอเคเราไม่ได้อยุ่กับเขามา17ปีค่ะส่วนตัวเรื่องล้างจานเราอยุ่กับน้อง(ไม่แท้)สลับกันล้างแล้วเขาถามว่าทำไมซึ่งเราไม่เข้าใจว่าสลับไม่ได้หรอต้องเป็นเราหรอซึ่งก็เอามาบ่นและหลายๆเรื่องแค่ล่าสุดเลยจริงๆบ่นเพราะไม่ไปนาทั้งที่เรามีงานแล้วหาว่าเรามีอะไรไม่บอกโดนส่วนตัวบอกหรือไม่สุดท้ายจบที่ทะเลาะตลอดค่ะพูดไม่ดีใส่เราก่อนด้วยทั้งที่เราพูดดีๆด้วยพอเราไม่ตอบก็หาว่าเงียบพอพูดก็ว่าเถียงบอกว่าจะตบเราบ้างจะสั่งสอนเราบ้างจะกระทืบเราบ้างและสิ่งที่เราไม่ชอบที่สุดคือคำถามที่ว่าเห็นเขาเป็นพ่อมั้นมันไม่ได้ซึ่งเราแต่มันแบบทำไมต้องพูดตลอดเวลา17ปีแถบไม่เคยโทรมาไม่เคยถามว่าเป็นไงไม่เคยถามมีเงินใช้มั้ยแต่กลับมาพูดหาว่าเกเรเอาเรื่องอดีตมาพูดทั้งที่เราเปลี่ยนตัวเองแล้วเรารู้สึกไม่อยากเคารพเขาตั้งแต่เขาใช้คำว่าห่วงแล้วไม่สนอะไรเลยใช้คำว่าพ่ิบังคับให้เราทำและคนที่เราคุยได้กลับไม่ใช่พ่อแต่ต้องเป็นคนอื่นแทนเพราะคนที่กอดเราได้มากที่สุดกลับเสียไปนานแล้วแถมอีกคนก็อยู่ไกลเขาบอกได้แค่ต้องทนเรียนให้จบแล้วมีอนาคตที่ดีเพราะทำอะไรไม่ได้เหมือนตัวเองเข้มแข็งแต่ก็ร้องไห้อยู่ดีสุดท้ายได้แต่คิดว่าตัวเองก็เป็นที่พึ่งของตัวเองเรามาอยู่ด้วยความไม่เคารพเขาและไม่รู้สึกผูกพันธ์ต่างจากเขาที่พยายามจะมามีบทบาทในชีวิตเราจนน่ารำคาญบางทีก็คิดว่าเขามีปัญหาทางอารมณ์แต่ไม่แก้จนเรารู้สึกแย่ไปแล้ว