ควรตอบคำถามครอบครัวยังไงดีคะ

เรามีปัญหากับแม่ค่ะ เกริ่นก่อนเลยว่าคุณแม่เราไม่ให้มีแฟนจนกว่าจะจบปริญญาตรี เวลาไปไหนเขาจะคอยเป็นคนรับส่งตลอดค่ะ เวลาเรามีงานบ้านเพื่อนบางทีก็ไม่ได้ไป เพราะคุณแม่ไม่ว่างไปส่ง เลยขาดทำรายงานกลุ่ม แต่เราก็เข้าใจนะคะว่าคุณแม่เป็นห่วงและอยากดูแลเราใกล้ชิด ตอนนี้หนูกำลังจะจบม.6ค่ะ ข้อห้ามก็ยังเป็นแบบเดิมให้ทุกๆการใช้ชีวิต

ที่อยากขอความเห็นในการสนทนากับแม่ให้เข้าใจหน่อยได้ไหมคะ🙏🙏
คือนิสัยหนูแล้วไม่ชอบสุงสิงกับใครค่ะ เพราะเป็นคนอยู่คนเดียวเก่ง ตอนนี้อยู่บ้านกับพ่อสองคนเพราะแม่เป็นครูเลยย้ายไปนอนไกล้โรงเรียน จะกลับแค่เสาร์อาทิตย์เท่านั้น เราอยู่กับพ่อจนพ่อชินไปแล้วว่าเราชอบอยู่คนเดียว ก็จะซื้อพวกของกินให้ทำเอาเอง หิวก็ทำเอาเอง และเราก็พึ่งมีฟ้องส่วนตัวตอนม.5ค่ะ เพราะปกตินอนกับแม่ตลอด จนวันเสาร์วันนึง เราเก็บตัวอยู่ในห้องเหมือนเดิม ก็เลยเกิดเหตุละเทาะกันค่ะ คุณแม่ไม่พอใจที่เราเอาแต่อยู่ในห้อง ออกมาเฉพาะตอนหิว เราเป็นคนติดบ้านนะคะ แต่ก็ชอบอยู่ในห้อง เพราะมันเก็บเสียงรบกวนจากข้างนอกอีกด้วย เราติดนิสัยเล่นเกมกับเพื่อน อ่านหนังสือบ้าง ทำงานบ้าง ซ้อมกีตาร์บ้าง กลัวพ่อจะรำคาญค่ะ จนผ่านมาเป็นปีเราก็ชินในพฤติกรรมแบบนี้แล้ว แต่แม่เรากลับไม่ชินค่ะ เราไม่ติดแม่มากขึ้น ไม่กินข้าวพร้อมแม่ เวลาแม่กลับบ้าน เราไม่ไปนอนกับแม่ จนทำให้แม่คิดว่าเรามีความลับกับแม่ค่ะ แม่ถามเราว่าทำอะไรไม่ดีใช่ไหม ปิดบังอะไรแม่อยู่รึป่าว มัวแต่เล่นเกมใช่ไหม คุยกับผู้ชายหรอทำไมต้องอยู่แต่ในห้อง ไม่อยากให้แม่รู้หรอ เราเจอคำถามแบบนี้มาทุกๆเสาร์อาทิตย์ค่ะ เราพยายามจะบอกแม่ตามที่เป็นจริงว่าหนังสืออ่านในห้องไง เพราะอยากมีความเป็นส่วนตัว ห้องก็ห้ามล็อคค่ะ ไม่งั้นถือว่ามีความลับต่อแม่ เราพยายามบอกหลายอย่างให้แม่เข้าใจ แต่ก็มีหลายอย่างที่เราไม่กล้าบอก เช่นที่ว่าเรามีเพื่อนผู้ชายหลายคน เวลาทำงานหรือคุยโทรศัพก็จะแอบคุยค่ะ เพราะแม่ไม่ให้มีเพื่อนผช.เลย เราไม่รู้นะคะว่าทำไมถึงมีแต่เพื่อนผช ผญก็มีค่ะแต่ไม่สนิทมาก เราไม่เคยคิดจะมีแฟนเลยเพราะโดนปลูกฝังมาแบบนี้ จนตอนนี้แม่ไม่พอใจและเด็กขาดมากๆค่ะว่าเวลาทำอะไรให้มาทำข้างนอก อ่านหนังสือข้างนอก เล่นเกม ทำงาน ข้างนอกห้อง ให้อยู่ในสายตาแม่เท่านั้น ไม่งั้นจะถือว่าปิดบังอะไรไว้ ตอนนี้เราอึดอัดมากค่ะ แม่ก็ถามว่าอยู่แต่ในห้อง อยู่แต่บ้าน ไม่คิดจะออกไปไหนรึไง แต่แม่ลืมว่าที่ปลูกฝังเรามาถือต้องทำอะไรในสายตาแม่ รถเรากลับไม่เป็นเลยค่ะ ไปไหนคนเดียวไม่ได้ ทำอะไรคนเดียวไม่เป็นเลยค่ะ เวลาอยู่ข้างนอก รถเมย์ก็ต้องพึ่งเพื่อน เราชอบงานศิลป์มาก เช่นดนตรีไม่ก็วาดรูป แต่ก็ต้องแอบทำเพราะแม่บอกว่ามันไร้สาระ แม่จะให้เป็นครูเหมือนแม่ค่ะ พวกครูคณิต ครูวิท ภาษาไทย มันไม่ใช่ทางเราเลย โดนบังคับมาวิทย์คณิตก็ด้วย แต่เหตุผลของแม่ก็ดีนะคะที่ว่าเข้าได้ทุกคณะ แต่แม่กลับบอกว่าสิ่งที่เราชอบมันไร้สาระ เราลองพรีเซ้นพวกงานที่อยากทำกับคณะให้แม่เข้าใจ แต่ก็บอกว่าไปไม่รอดหรอก ทำตัวแบบนี้อยู่แต่คนเดียวไม่พึ่งคนอื่น โตไปก็ไม่รอดหรอก จะไปสอนติดมหาลัยแบบลูกคนอื่นได้ยังไง ทำไมหนูไม่เหมือนลูกบ้านอื่นบ้าง พอคำนี้ทำเอาหนูน้อยใจแม่สุดๆ แต่ทำไรไม่ได้ค่ะ เถียงไม่เคยชนะแต่เด็ก จนเป็นคนพูดน้อย ไม่โต้กลับ ก็จะโดนว่าแบบนี้เป็นประจำค่ะ ทำไมไม่ทำให้เหมือนพี่สาว พี่สาวไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะตั้งแต่แม่เลี้ยงมา เราจุกมากๆค่ะ เราควรทำยังไงหรือพูดยังไงให้แม่ได้เข้าใจดีคะ ตอนนี้รุ้สึกว่าคนเป็นแม่ไม่รู้นิสัยและความชอบของเราจริงๆ ที่แนะนำให้มันคือความต้องการของแม่เองต่างหาก