เรื่องปัญหาที่บ้านระหว่างพี่คนโตกับแม่แท้ๆ

จะเกริ่นให้ฟังก่อนนะครับ เรื่องราวประมาณว่าเป็นพี่พี่คนโตของครอบครัวผม แล้วก็มีน้องชายครับ ผมไม่ได้โตมากับพ่อแม่ เพราะพ่อแม่เขาอย่าร้างกันแล้วทิ้งให้ผมอยู่กับยายตั้งแต่เกิด ผมเป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนไหวต่อคำพูด แต่เก็บอาการเก่ง เรื่องมันเริ่มตรงที่ว่า ผมจบม.6 แล้วสอบติดคณะศึกษาศาสตร์ที่มหาลัยแห่งหนึ่งที่สอบเข้ายากมากๆ(คณะ+มหาลัยที่ชอบ) แต่แม่กลับมารับผมไปอยูแกับแม่ที่ต่างจังหวัดแล้วให้เรียนคณะบริหารธุรกิจในมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งผมไม่ได้ขัดเขานะครับ ผมก็ตามใจเขาซึ่งถึงแม้จะไม่ใช่สิ่งที่ผมชอบก็ตาม แต่ผมต้องมาทำงานด้วยตัวเอง หาเงินเอง ใช้เงินตัวเองทุกอย่าง มันทำให้ผมรู้ว่าการทำงานมันเหนื่อยครับแต่ผมก็ภูมิใจในตัวเองเหมือนกันที่ส่งตัวเรียนได้ หลังจากนั้น ผมก็ทะเลาะกับแม่เรื่องที่แม่บังคับให้ผมทำอย่างนั้นอย่างนี้มากเกินไป ผมเลยหนีออกจากบ้านแม่กลับมาอยู่บ้านเกิดของตัวเอง แต่ผมก็ยังไปสมัครงานเพื่อหาเงินมาเลี้ยงยาย+ตัวเอง ซึ่งทำให้ภาระของผมมีมากขึ้น
ลืมไปเลยครับ ระหว่างที่ผมอยู่กับยายตอนเรียนมัธยม แม่ไม่เคยส่งเงินให้ยายใช้เลยครับ ตอนผมเรียนอยู่มัธยม ครอบครัวผมลำบากมากครับ ซึ่งปัญหาเริ่มตรงนี้ครับ ผมกลับมาบ้าน ผมช่วยน้องชายผมที่เป็นเด็กเกเร ไม่เอาทุกอย่าง แถมติดบุหรี่ไฟฟ้าจากแก๊งค์เพื่อนๆของน้องชาย ผมพยายามช่วยน้องทุกอย่างครับให้เรียนจนจบ แต่ตัวน้องของผมเองที่ไม่พยายามช่วยเหลือตนเอง นั่นเลยทำให้แม่ด่าผมด้วยถ้อยคำที่ไม่ค่อยสุภาพครับ นั่นเลยทำให้ขีดจำกัดของผมมันถึงขีดสุด ผมเลยพูดออกมาตรงๆเลยว่าแม่ไม่เคยมาส่งเสียผม แม่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ แม่ไม่เคยรู้อะไรเลยว่าผมชอบอะไร ชอบแบบไหน แม่บังคับให้ทำตามที่แม่สั่ง แต่ผมน่าจะพูดแรงไปด้วย เพราะพูดถึงเงินทควรจะเลี้ยให้แม่แท้ๆ(ที่เป็นยายที่เลี้ยงผม) นั่นเลยทำให้แม่กับผมไม่คุยกันเลยครับ ส่วนน้องชายผม พอผมช่วยจนเรียนจบ แม่ก็เอาไปอยู่ด้วย เลี้ยงอยู่สบาย มีกินตลอดครับ แต่ไม่เคยถามที่บ้าน(ยายของผมหรือแม่ของแม่ของผม) ผมกับยายอยู่กันลำบาก ส่วนผมก็นำเงินส่วนที่จ่ายค่าเทอม มาให้ยายเพิ่ม เพื่อให้ยายอยู่สบายขึ้น ผมคิดตั้งแต่นั้นมาตลอดว่าทำไมผมที่โตกว่าต้องมาลำบากอย่างนี้ด้วย เข้าใจครับว่าต้นทุนชีวิตคนเราไม่เท่ากันแต่ทำไมแม่ของผมถึงไม่เข้าใจในมุมของผมบ้างว่าต้องการอะไร ผมอยากตั้งใจเรียนจนจบ อยากได้ครอบครัวมาคอยให้กำลังใจเฉยแต่แม่ผ่ผมกลับไม่สนใจผม มันเลยทำให้รู้ว่าแม่ผมเขาไม่เคยเห็นผมเป็นลูกเลยครับ ผมหน้าตาไม่ดี แต่เรียนเก่ง ทำอะไรได้หมดทุกอย่าง แต่แม่ให้ความสำคัญกับน้องที่หน้าตาดีที่ไม่เอาไหนมากกว่า ผมไม่รู้ว่าผมควรจะจัดการยังไงกับตัวเองต่อดีครับ เป็นพที่พี่มีใครเป็นที่พึ่งได้เลย ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ผมต้องคอยให้กำลังใจตัวเองในทุกๆวันตลอด ผมเหนื่อยแล้วครับ