อยากออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ครับ แต่ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองที่จะพอเป็นทุนให้ชีวิตเลย ควรทำไงครับ

ผมอายุ 25ปี ตกงานเพราะโควิดมา4ปีแล้วครับ ต้องกลับมาอยู่บ้าน​กับพ่อ (พ่อผมตาบอด)  ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านได้ทำความเข้าใจอะไรหลายอย่าง แต่ยอมรับมันไม่ได้สักที รู้สึกเหมือนถูกขังไว้ในบ้านไม่ให้ออกไปใหน รู้สึกแย่ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่าเหลืออยู่เลย แทนที่จะหารายได้มาเลี้ยงพ่อ กลับต้องมาเป็นภาระพ่อที่พิการอีก พ่อเราเป็นคนตาบอดที่ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ ทำกับข้าว หุงข้าวได้ เดินไปร้านขายของชำและที่ต่างๆในแถวๆบ้านเอง ได้ เดินออกไปกินเหล้ากับเพื่อนที่ร้านขายของชำเกือบทุกวัน​ เวลาหมู่บ้านมีงานฉลองประจำปี พ่อผมก็จะมีเพื่อนมารับไปกินเหล้า ดูวงดนตรี เต้นหน้าเวทีตลอด จนบางครั้งเราสงสัย ว่าพ่อตาบอดจริงไม๊ ส่วนผม ไม่ว่าหมู่บ้านจะมีงานอะไร ก็นอนอยู่ในห้อง แทบจะไม่ออกจากบ้านเลย ออกจากบ้านประมาณเดือนละครั้ง ไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน มีแค่โทรศัพท์1เครื่องกับเน็ตบ้านไว้แก้เหงา สาเหตุที่ไม่มีเพื่อนเพราะ เพื่อนรุ่นเดียวกันเขา มีงานทำแล้วส่วนมากแยกกันไปเติบโต อีกส่วนก็มีครอบครัวแล้ว สรุป เพื่อนที่เคยเล่นด้วยกันสมัยเรียน คือไม่เหลือสักคน จนรู้สึกว่าทำไมผมถึงห่วยแตกขนาดนี้ บางทีรู้สึกเหมือนเป็นจำเลยสังคม ไม่แน่ใจว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่มันแย่มากเวลารู้สึกแบบนั้น เวลาเพื่อนบ้านเอาของกินมาให้พ่อ เอาผัก เอาปลามาให้พ่อทำกับข้าว รู้สึกเหมือนตัวเองไร้คุณค่าที่สุด หาเลี้ยงเขาไม่ได้แล้วยังมาเกาะเขากินอีก เขาพิการแท้ๆ ทำให้ไม่อยากอยู่เฉยๆอยากไปทำงาน อยากมีรายได้เลี้ยงชีพตัวเอง ช่วยค่าใช้จ่ายครอบครัว ถึงจะช่วยได้ไม่มากแต่ก็ยังเลี้ยงตัวเองได้ ไม่เป็นภาระใคร อย่างน้อยก็ยังจะพอรู้สึกมีค่าขึ้นมาบ้าง เคยเปิดใจคุยกับพ่อหลายรอบ พ่อก็จะพูดประโยคเดิมๆ ลูกไปใหนไม่ได้หรอก ลูกไปทำงานให้ใครไม่ได้หรอก อยู่กับพ่อนี่แหละ มีหลายครั้งที่โมโห ถามออกไปแล้วอยู่แบบนี้จะเอาอะไรกินอะไรใช้ แกบอก กูไม่ได้โง่ขนาดนั้น ไม่ให้อดตายหรอก ถ้าไม่มีกินจริงๆกูจะขายที่นามาเลี้ยงเอง ผมคิดในใจ นา6ไร่ เอาไปจำนองช่วยญาติพี่น้องหมดแล้ว เขาจะมายึดตอนใหน จะหาเงินที่ใหนมาจ่ายก็ไม่รู้ ถ้าแบ่งขายกลบหนี้ก็คงเหลือสัก3ไร่  ตีเป็นเงินได้ไม่เกิน240,000 จะอยู่ได้กี่ปี แล้วอนาคตผมกับน้องหละ จะทำยังไง ต้องไม่เหลืออะไรเลยใช่ไม๊ แกคิดแต่ว่าหมดแกหมดที่นาแล้วก็จบ ที่เหลือก็แล้วแต่ชีวิตผมกับน้อง แกเคยพูดกับว่างั้น ผมรับรู้เรื่องนี้มาตลอด แต่ผมไม่เคยรับมันได้เลย ต้องปล่อยให้ชีวิตดิ่งลงเรื่อยๆ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ เลยเลือกจะเงียบและหาทางหนี้ออกไป เริ่มชีวิตใหม่ตลอด อาจดูเนรคุณนะครับ ที่คิดจะทิ้งพ่อตาบอด แล้วไปมีชีวิตใหม่ แต่ถ้าอยู่แบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ดูเป็นภาระเขาด้วยซ้ำ ไม่เหลือค่าในตัวเองเลย เลิกหวังกับมรดกที่คิดว่าจะได้มาตลอด ที่พ่อบอกว่าของพ่อ พ่อไม่อยู่มันก็เป็นของลูกๆ ตอนนี้เริ่มเห็นชัดแล้วครับ ว่าไม่มีคำว่ามรดกจริงๆ ไม่ต่างจากการทำงานซื้อมาด้วยตัวเองเลย ถ้ารอจะรับแค่มรดกเฉยๆ สุดท้ายจะไม่เหลือแม้อนาคต ตกงานกลับมาอยู่บ้านรอบนี้​​เข้าใจแจ่มแจ้งเลยครับ ตาสว่างแล้ว ตอนนี้กะลังหาทางที่จะออกไปเริ่มชีวิตใหม่ ออกไปทำเพื่ออนาคตของตัวเองแล้วครับ หัวหน้าที่ทำงานเก่าก็ติดต่อมาอยากให้กลับไปทำงานแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ทุนไปตั้งตัวครับ ค่าเช่าหอ ค่าดำรงชีพเดือนเเรก ไม่รู้จะไปหาได้ที่ใหน เงินเก็บก็ไม่เหลือ จะเอาของที่บ้านไปขายก็ยังไงๆอยู่กล้าๆกลัวๆ เพราะถ้าทำไปแล้ว ติดตัวไปตลอดแก้อะไรไม่ได้จริงๆ จะไปขอสินเชื่อ ก็รายการเดินบัญชีไม่ผ่านอีก มีใครพอแนะนำแหล่งสินเชื่อที่ไม่ใช้สลิปเงินเดือน ไม่ใช้รายการเดินบัญชี ไม๊ครับ หรือจะเป็นนอกระบบก็ได้ครับ ขอที่กู้ได้จริงๆไม่โอนก่อนไม่มัดจำ ดอกโหดหน่อย ก็คงดีกว่าแอบเอาของที่บ้านไปขายครับ ผ่อนส่ง3เดือน ก็น่าจะไหวอยู่ ช่วยแนะนำด้วยครับ