อยู่กับพ่อไม่มีความสุขเลย ควรย้ายไปอยู่กับแม่ดีไหม?

เรารู้สึกไม่มีที่ยืนในบ้านที่ควรจะเป็นบ้านของเราเอง ทุกวันเราต้องอยู่กับพ่อที่พูดจาไม่ดี ใช้อารมณ์ เสียงดัง ข่มเราด้วยคำพูดที่ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกกันเลย

พ่อไม่ใช่แค่พูดไม่ดี แต่ยังไม่เคยช่วยเหลืออะไรเลย ไม่ส่งเสีย ไม่สนใจสุขภาพของเรา สูบบุหรี่ในห้องที่อากาศถ่ายเทไม่ได้ พูดจาแย่กับแม่ จนเรารู้สึกเกลียดทุกคำที่เขาพูดกับแม่ มันไม่ใช่แค่เรื่องในอดีต แต่ทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น

ส่วนย่า...คนที่เรารัก แต่ก็ไม่เคยกล้าพูดหรือทำอะไรจริงจังเลย ไม่เคยแสดงจุดยืน ไม่เคยปกป้องเราเท่าที่หวังไว้ เราเลยยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยว

แม่เองก็บอกให้เราย้ายไปอยู่ด้วย แม่ก็รักเรา แต่เราก็รู้สึกเหมือนโดนกดดัน เรากลัวว่าย่าจะอยู่ลำพัง กลัวจะทำให้ย่าเสียใจอีก เลยกลายเป็นว่าเราอยู่ตรงกลางแบบไม่รู้จะไปทางไหน ไม่มีความสุขที่ไหนเลย

บางวันมันหนักจนเราไม่อยากตื่นขึ้นมา ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากเจอหน้าใคร
เราแค่อยากได้ความเข้าใจบ้าง ได้รับฟังบ้าง

ใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างไหม? อยู่บ้านแต่ไม่มีความสุขเลย เราควรทำยังไงดี...