เบื่อครอบครัวตัวเอง ที่ชอบนินทาหรือบูลี่คนอื่น

ผมเขียนเรื่องนี้ครั้งเเรกไม่เคยระบายที่ไหนมาก่อน คือผมโตมากับตากับยายชึ่งท่านก็น่ารักเเต่ผมมีพี่สาวอีกคนชึ่งยายจะชอบตามใจมากกว่าผมผมชอบโดนบูลี่และโดนแกล้งบ่อยๆจากเพื่อนแค่เป็นคนผอมสูง พอโตขึ้นก็มาที่กรุงเทพอยู่กับแม่กับพ่อเลี้ยง ที่จะเข้าประเด็นน่ะ พ่อเลี้ยงเป็นคนที่จุกจิกมากๆนิสัยเหมือนผู้หญิงจัดขี้อิจฉา ชอบบูลี่คนอื่นเวลานั่งรถเที่ยวกันก้อชอบนิทาคนอื่นไม่ดีตัวเองถูกเสมออีกชึ่งผมก็ได้แต่รับฟังแต่ไม่พูดอะไร ส่วนแม่ก็มีลูกแต่เด็กอารมชอบวีนไม่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์เลยเเละผมหนีออกจากบ้านไป2 ครั้งถึงตอนนี้โตขึ้นคิดว่าเขาจะดีขึ้นแต่เหมือนเดิมเหนื่อยใจมาก จนรู้สึกอยากตายบางที เหมือนอยู่กับคนโรคจิตคอยจับผิดเวลาตื่นมาต้องลุ้นว่าจะอารดีไหมเราก้อทำหน้าที่ช่วยทำงานบ้าน แล้วทำงาน ตอนนี้คือกลับมา ร่วมงานกับรู้สึกหนักอกหนักใจมาก กับอีโก้ความเป็นแม่ที่ถูกเสมอต่อให้ตัวเองทำผิดก้อจะไม่ขอโทษใครทั้งนั้น ใดๆแล้ว ผมอยากหนีออกมาใช้ชีวิตแล้วไม่รู้จะเริ่มตรงไหน แม่ก็ส่วนที่ดีกมีแหละ แต่อึดอัดมากกว่าเกียดพ่อเลี้ยงมาก ขี้โม้ ขี้นินทา หยาบคาย ชอบว่าคนอื่น อีกเรื่องที่กลับมาเขาโน้มน้าวมาว่าทำอาชีพนี้ดีน่ะสุดท้ายเหมือนเดิมไม่รอด เลยจำใจต้องอยู่