ภาชนะของจิตใจ… คือร่างกายที่เราลืมฟัง

ตอนหนุ่ม ผมวิ่ง…
วิ่งหาความสำเร็จ
วิ่งตามเป้าหมาย
วิ่งให้คนยอมรับ

จนลืมไปว่า…
คนที่เหนื่อยที่สุด ไม่ใช่ใจ แต่คือร่างกาย

ผมใช้ร่างกายเหมือนเครื่องจักร
ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตีห้า นอนตีหนึ่ง
ดื่มกาแฟแทนน้ำ พูดแทนพัก กินเร็วแทนรู้รส

แต่พออายุเข้าเลขห้า ++
(จริงๆ ร่างกายส่งสัญญาณมาก่อนแล้ว)
ผมเริ่มรู้สึกบางอย่างเปลี่ยนไป

เสียงในหัวเบาลง…
แต่เสียงในร่างกายชัดขึ้น
ปวดบ่าเมื่อเครียด
แน่นท้องเมื่อใจไม่สงบ
นอนไม่หลับ…
เมื่อจิตใจยังผูกกับบางอย่างที่ควรวาง

แล้ววันหนึ่ง ผมก็นั่งอยู่เงียบๆ และคิดว่า…

“ร่างกาย ไม่ใช่แค่เปลือก…
แต่มันคือบ้านที่จิตใจอยู่”

บ้านที่เราทิ้งขว้างมาหลายสิบปี
บ้านที่เราไม่เคยขอบคุณมันเลย
บ้านที่เราหวังให้มันดี…
แต่ไม่เคยดูแลมันดี

วันนี้ผมเริ่มเปลี่ยนวิธีฟังร่างกาย
กินช้าลง
กินผักสด ลดน้ำตาลและแป้ง
ถอยจากอะไรที่เร่งเกินไป
และเริ่มให้อภัยตัวเองในวันที่ไม่ productive
หรือไม่สำเร็จ

เพราะสุดท้าย
เราไม่ได้อยากดูดีในสายตาใคร
แต่อยากอยู่กับตัวเองอย่างสงบ…

ใครที่กำลังใช้ร่างกายหนักไป
เหนื่อยใจเกินไป
ลองพักเงียบๆ แล้วถามเบาๆ ดูก็ได้ครับว่า…

“ร่างกายของเรา ยังเป็นที่พักของใจได้อยู่ไหม?”

ใครเคยรู้สึกคล้ายกัน มาเล่าสู่กันฟังได้ครับ

ขอบคุณมากๆ นะครับ