ภาระกิจ low buy

กระทู้สนทนา

บันทึกนักเดินทาง จักรยานทัวร์ริ่ง ทริปจักรยาน บทความ Green Living

Low buy, Minimal

Low Buy: คือแนวทางการลดการใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นลง โดยยังคงอนุญาตให้ซื้อของที่จำเป็นอยู่ หลักๆ คือการตั้งกฎให้ตัวเองใช้จ่ายน้อยลง เช่น ลดการซื้อกาแฟแพง ๆ แล้วชงดื่มเอง, งดใช้แอปสั่งอาหาร แล้วหันมาทำกับข้าวเองที่บ้าน, หยุดซื้อเสื้อผ้าแฟชั่นที่เปลี่ยนไปทุกซีซันและใช้ของเดิมให้คุ้มค่าก่อน

* บทความจากเว็บไซท์ mandetail

Minimalist: คือการมีความสุขกับการอยู่กับที่ตนชอบจริงๆ อยู่แบบจำกัด และอยู่กับความเรียบง่าย ซึ่งแน่นอนว่า ยิ่งเราใช้ชีวิตเรียบง่ายเท่าไหร ความสุขก็จะมาได้ง่ายมากขึ้นเท่านั้น

*บทความจากเว็บไซท์ ขอนแก่นน่าอยู่

ปลอกแขนและเข็มขัด สิ่งจำเป็นต้องมี

เมื่อต้องมีก็ต้องซื้อ ผมลืมเข็มขัดที่ใส่ประจำไว้ที่บ้านต่างจังหวัด ส่วนปลอกแขนกัน UV จำเป็นต้องมีเพื่อปั่นจักรยาน วันนี้ผมตั้งใจว่าจะไปซื้อสิ่งจำเป็นทั้งสองอย่างนี้ เพื่อให้เป็นไปตามภาระกิจ Low buy ประจำเดือนและหลัก Minimal ผมจะไปซื้อ 2 อย่างนี้เท่านั้น ซื้อเข็มขัดที่เซ็นทรัลเวสเกต ซื้อปลอกแขนที่ Decathlon ซื่งอยู่ตรงข้ามกันแล้วกลับบ้าน ที่จริงปลอกแขนตั้งใจจะซื้อที่ร้าน 20 บาททั่วไป แต่คุณภรรยาบังคับว่าต้องซื้อที่ Decathlon เท่านั้น!

ผมจะเดินทางไปด้วยจักรยานพับ ระยะทางจากบ้านไป เซ็นทรัลเวสต์เกต ประมาณ 10 ก.ม. ปั่นจักรยาน 5 ก.ม.ขึ้นรถไฟฟ้าอีก 2 ป้าย

การเดินทางแบบ Minimal
ผมใช้เวลา 18 นาทีเดินทางด้วยจักรยานพับไฟฟ้าจากบ้านถึงสถานีรถไฟฟ้าที่ไกล้ที่สุด ต่อด้วยรถไฟฟ้าสีม่วงจากแยกบางพลูไปที่สถานีตลาดบางใหญ่รถไฟฟ้าใช้เวลา 10 นาที ใช้เวลาทั้งหมด 28 นาที กับระยะทาง 10 กม. จ่ายค่าตั๋วด้วยบัตรเครดิตเลยไม่รู้ว่าจ่ายไปเท่าไร แต่คงไม่เกิน 20 บาท เป็นการเดินทางที่สะดวกและประหยัด ไม่ต้องอารมณ์เสียกับการวนหาที่จอดรถและคิดว่าถึงที่หมายเร็วกว่ารถส่วนตัวด้วยซ้ำ.

ภาระกิจแรก

ไม่รู้ว่าคุณภรรยาผมเธอมีหุ้นอยู่ที่ Decathlon หรือเปล่า ทุกครั้งที่ต้องซื้ออุปกรณ์แคมปิ้งหรือชุดออกกำลังกายเธอจะกำชับว่าให้ซื้อจากที่นี่เท่านั้น ที่จริงผมก็เห็นด้วยนะ ของเค้าดีจริง ภาระกิจแรกที่จะต้องทำวันนี้คือการซื้อปลอกแขนกัน UV จากร้าน Decathlon หลังจากลงรถไฟฟ้าผมก็จูงรถจักรยานไปที่หน้า Decatchlon จอดรถไว้ที่หน้าร้านแล้วเดินเข้าไปข้างใน ปลอกแขนกัน UV อยู่ในสุด ต้องเดินผ่านสิ่งยั่วหลายอย่าง หมวกเดินป่าใบละ 350.- รองเท้าคู่ละ 650.- ของดีทั้งนั้น! ในใจต้องนึกถึงแต่คำว่า “low buy, minimal” กว่าจะถึงที่หมาย ทำใจลำบากจริงๆ แล้วผมก็ได้สิ่งที่ต้องการในราคา 99 บาท เดินกลับมาจ่ายเงินที่เค้าเตอร์ปากทางเข้า เห็นปลอกแขนกัน UV แขวนอยู่หน้าเค้าเตอร์หลายสิบชิ้น มีป้ายติดไว้ว่า “ลดราคา”

อ้าว….แล้วผมจะเดินไปทำไมที่ท้ายซอย

ต้องผ่านสิ่งยั่วที่แขวนอยู่สองข้างทางมากมาย

ดีนะที่มีคาถาดีท่องไว้ตลอดทาง “low buy, minimal ”

ภาระกิจที่สอง
ซื้อเข็มขัด ผมต้องไปเซ็นทรัลพลาซ่า ซึ่งอยู่ทิศตะวันออกสุดของเซนทรัลเวสต์เกต ต้องจูงจักรยานขึ้นลิฟข้ามสะพานลอยมาอีกฝั่งของถนน เข้าประตูเซ็นทรัล ด้านตะวันตกเดินไปฟั่งห้างที่อยู่ตะวันออกสุด ระยะทางน่าจะไม่ต่ำกว่า 150 เมตร ระหว่างจูงรถอยู่บนสะพานลอย นึกในใจว่าจะเอารถไว้ไหนดี เค้าจะให้เอาเข้าห้างหรือเป่ลา? แล้วภาพในที่ฝรั่งใน youtube นำจักรยานพับยี่ห้อ “Bompton”ใส่รถเข็นเดินช๊อปปิ้งในห้างก็ผุดขึ้นมาในสมอง

เอ๊ะ..ทำไมฝรั่งมันทำแล้วดูเทห์จัง

เอ๊ะ..หรือเราจะลองทำแบบนั้นดู

แต่ของเค้าล้อ16 นิ้ว ของเรา 20 นิ้ว

แต่มันไม่ได้ใหญ่กว่ากันไปซักเท่าไรหรอก

มันจะไม่เป็นจุดเด่นเกินไปหรือ?

ไม่หรอก.. มันก็เหมือนเรามาซื้อคอมในห้างแล้วใส่รถเข็นลงไปที่ลานจอดรถนั่นแหละ

แล้วผมก็ตัดสินใจนำรถพับพร้อมเป้ใส่รถเข็น เดินเข้าประตูเซ็นทรัลเวสต์เกต จากประตูทิศตะวันตก ไปซื้อเข็มขัดที่โซนพลาซ่าทางทิศตะวันออกสุด

ถึงที่หมาย ถามพนักงาน “น้อง แผนกขายเข็มขัดอยู่ตรงไหน”

“มีหลายแบรนด์พี่ พี่หาดูได้เลย”

เดินไปที่ร้านแรก

พลิกดูราคา ป้ายเขียนติดไว้ที่เข็มขัด 3,000 บาท ..!

เดินไปดูร้านถัดไป 3,500 บาท..!!!

‘มาผิดที่เสียแล้วเรา..

ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ผมจะเดินต่อไปอีกแล้ว.

ที่นี่มันไม่ใช่ low buy ’.. ผมนึกในใจ

นาฬิกาทีข้อมือบอกเวลาเที่ยงกว่าแล้ว ผมเข็นรถกลับมาทางเดิมโดยไม่มีเข็มขัดที่ตั้งใจมาซื้อ ระหว่างทางรู้สึกหิว ซ้ายมือก็มีแต่ร้านอาหาร มองเมนูผ่าน ๆ ก็มีแต่ของอร่อย ๆ ก็ได้แต่ท่องคาถาภาษาอังกฤษคำเดิมในใจ
‘minimal, low buy, minimal, low buy’

เป้าหมายที่ไม่ได้อยู่ในแผน

หลังจากออกมาจากห้าง เอารถเข็นไปเก็บ ผมจูงรถพับเดินกลับมาที่สถานีรถไฟฟ้าเตรียมเดินทางกลับ ระหว่างทางมองเห็นป้าย “ตลาดบางใหญ่” อยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนน

เอ๊ะ..หรือจะลองไปเดินดูที่ตลาดบางใหญ่

ผมเปลี่ยนใจจูงรถขึ้นสะพานข้ามไปที่ตลาดบางใหญ่ ที่นั่นมีที่จอดรถมอเตอร์ไซค์และมีแผงเหล็กกันเป็นแนว ผมจอดจักรยาน ล็อกล้อ แล้วเดินไปสั่งข้าวมันไก่ร้านถัดไปจากที่จอดรถ อิ่มจากข้าวมันไก่ผมสั่งน้ำเปล่า เดินไปหยิบขวดน้ำเปล่าที่แม่ค้าตั้งไว้

“หยิบหลอดเองได้เลยนะพี่” แม่ค้าบอก

เอื้มมือจะไปหยิบหลอด ..นึกได้ ไม่เอาดีกว่า

แล้วผมก็เปิดน้ำเปล่าดื่มโดยไม่มีหลอด ถ้าผมมากับเธอคงโดนบ่นเรื่องไม่ใช้หลอด แต่วันนี้อยากจะรักษ์โลกและ minimal

ผมเดินเข้าไปในตลาดบางใหญ่หาซื้อเข็มขัดโชคดีที่เจอร้านเข็มขัดร้านแรกที่ปากทางเข้า ที่หัวเข็มขัดติดราคาไว้ 120 บาท !

120 บาทที่ตลาดบางใหญ่ กับ 3,500 บาท บนห้าง

แค่คนละฝั่งถนนเอง

ผมถามแม่ค้าประโยคเดียว…“สแกนจ่ายได้มั้ย”

แน่วแน่ในภาระกิจ low buy
หลังจากเสร็จภาระกิจซื้อปลอกแขนกับเข็มขัด ผมก็เดินทางกลับ บ่ายสองกว่าแล้ว ตามเส้นทางกลับบ้าน รถบนถนนเยอะมากบางช่วงถึงกับติด ผมปั่นจักรยานชิดซ้ายไปได้แบบสบาย ๆ มองรถบนถนนอดนึกจินตนาการไม่ได้ว่า ถ้ารถเหล่านั้นทำจากกระจกใส คงเห็นคนในรถนั่งนิ่งกันกลางถนนเป็นหย่อม ๆ บ้างก็นั่งเป็นคู่ บ้างก็นั่งเป็นกลุ่ม แต่น่าจะเกินครึ่งที่นั่งอยู่คนเดียว คนเรานี่แปลก เดินทางแต่ละครั้งต้องเป็นรถส่วนตัว ต้องเอาของที่หนักเป็นตัน ๆ ไปด้วย …

คิดไปเรื่อย จนผ่านร้านกาแฟที่กินเป็นประจำ อากาศร้อนมาก

น่าจะหลบเข้าไปในห้องแอร์แล้วสั่งอะไรเย็นให้หายร้อนสักหน่อย

จอดรถ เดินเข้าไปในร้าน

หยิบเมนูขึ้นมาดู

“น้ำผึ้งมะนาวปั่น…75 บาท”

‘ low buy, minimal’ ภาษาอังกฤษ 2 คำนี้ ดังขึ้นมาในสมองอีกแล้ว

ถ้าหิวจริง ๆ เซเว่นทางเข้าหมู่บ้านก็มี มีที่ให้นั่งกินในร้านด้วย ไปที่โน่นดีกว่า

ผมเดินออกจากร้านกาแฟโดยไม่สั่งเมนูอะไร

ที่ร้านเซเว่นปากทางเข้าหมู่บ้าน

ผมเข้าไปซื้อชาดำเย็นจ่ายเงิน 20 บาท แล้วนั่งดื่มในร้าน

นึกในใจ น้ำผึ้งมะนาวปั่น 75 กับ ชาเย็น 20 บาท…ราคาต่างกันมาก…

เกือบไปแล้ว ดีนะที่ยังแน่วแน่ในภาระกิจ Low buy…