สวัสดีครับ คือวันนี้ผมมีเรื่องมาเล่าเป็นช่วงที่ผมได้ไปฝึกงานที่โรงพยาบาลครับ ก่อนอื่นๆขอแนะนำความเป็นผมก่อนนะครับ ผมเป็นนักเรียนมัธยมปลาย พูดน้อย ยิ้มเยอะ คุยเยอะกับคนสนิท ไม่ค่อยกล้าพูดหรือทำอะไร ความฝันคืออยากเป็นหมอเพราะเหตุการณ์บางอย่างในชีวิต จึงไปฝึกงานเพื่อทำความเข้าใจอาชีพหมอ และ หาประสบการณ์อื่นๆครับ
ขอเริ่มเลยนะครับ ช่วงปิดเทอมใหญ่ผมได้มีโอกาสไปฝึกงานที่รพช.แห่งหนึ่งครับ โดยในตอนแรกที่ได้ไปติดต่อ ผมจได้ไปฝึกงานที่แผนกOPDครับหรือแผนกตรวจโรคทั่วไป แต่เมื่อถึงวันที่ได้ฝึกงานจริง แพทย์พี่เลี้ยงแผนกOPDกลับติดธุระแล้วไม่มีแพทย์ในแผนกนั้นว่างสักคน ทางรพ.จึงให้ผมไปฝึกงานในแผนกERหรือฉุกเฉินครับ ตอนแรกก็แอบวิตกนิดๆนะครับ กลัวเจอเคสที่แบบหนักๆเหมือนในหนังหรือซีรีย์แพทย์ที่เคยดู เข้าไปก็แนะนำตัวกับทุกคนในแผนก ผมเป็นนักเรียนคนเดียวเลยที่มาฝึกงานที่แผนกนี้ ไม่รู้เพราะความซวยหรือโชคชะตานะครับ
เริ่มฝึกงานก็ไม่มีอะไรมากก็แค่ดูเคสที่เข้ามา คนแล้ว คนเล่า แต่ทั้งหมอและพี่พยาบาลทุกคนในห้องทำงานกันหนักมากๆเลยครับ แบบมีสปิริตสูงมาก นับถือใจเลย.... วันแรกของการฝึกงานก็ดูเคสซะส่วนใหญ่ไม่มีอะไรมาก แต่ช่วงก่อนกลับบ้านมีพี่พยาบาลคนหนึ่งได้ชวนผมไปดูเคสที่ต้องใส่เฝือกอ่อน ช่วยแนะนำ อธิบายให้ผม และสอนการใส่ เอาจริงๆตอนนั้นผมไม่ได้โฟกัสการใส่เฝือกเท่าไหร่ แต่โฟกัสที่พี่พยาบาลคนนี้ พี่เขาจะใส่แมสตลอดเวลา แต่พอได้มองตาแบบใกล้ๆแล้ว รู้สึกว่าพี่เค้าน่าดึงดูดยังไงไม่รู้ เอาจริงๆก่อนหน้านั้นก็เห็นพี่เค้าอยู่หรอก แต่เหมือนพี่เค้าจะเป็นอินโทรเวิร์ตเหมือนกัน ไม่ค่อยพูดคุยกับใคร ยิ้มซะมากกว่า แต่อยู่มาชวนผมไปดูเคสก็แปลกใจเหมือนกัน กลับบ้านไปผมก็ยังนึกถึงแต่หน้าพี่เค้าตลอด บอกก่อนนะว่าวันแรกแค่นิดๆ อ่อ...ผมลืมบอกไปว่าผมฝึกงาน10วัน ซึ่งตลอด10วันนี้พี่เค้าก็มาบ้างไม่มาบ้างตามเวรของพยาบาลแผนกฉุกเฉินอะครับ ช่วงเวลาที่พี่เค้ามาเข้าเวร แคได้เจอตอนเช้าสั้นๆก็มีความสุขแล้ว ทุกวันที่ได้เจอพี่เค้า พี่เค้ามักจะชวนคุยบ้าง หรือถามนู่นนี่บ้างซึ่งคำพูดทุกคำของพี่ผมได้บันทึกไว้ในโทรศัพท์เพื่อเก็บไว้วลาที่คิดถึง
วันฝึกงานวันที่ 9 ผมได้ไปร่วมการประชุมซ้อมอุบัติเหตุหมู่ วันนั้นผมทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ เพราะคนเยอะมาก แต่มีพี่เค้านี่แหละที่ทำให้ผ่อนคลายลง ตอนที่เขากำลังจะเริ่มการประชุมผมไปนั่งอยู่ด้านหลังไม่ได้ไปนั่งรวมกลับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ แต่อยู่พี่พยาบาลคนนั้นก็หันมาพูดว่า"เหงามั้ย มานั่งตรงนี้เร็ว" ผมก็รีบย้ายเก้าอี้ไปนั่งข้างพี่เค้า ใจผมเต้นเร็วมาก ไม่คิดว่าจะได้อยู่ใกล้พี่เค้าขนาดนี้ จากนั้นเขาก็เริ่มซ้อมอุบัติเหตุหมู่กัน ตอนแรกก็ไปยืนอยู่ด้านหลัง พี่เค้าอยู่แถวด้านหน้าก็มองมา แล้วกวักมือเรียก ผมก็รีบเดินไปอีกแล้ว555 แล้วก็ได้นั่งข้างพี่เค้าอีกครั้งก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ใจมันเต้นเร็ว สักพักแม่ผมก็มารับ ผมเลยบอกพี่เค้าไปว่า "พี่ครับ...ผมกลับก่อนนะครับ" พี่เค้าก็บอกว่ากลับได้เลย แล้วก็โบกมือบ๊ายบายผม ผมใจฟูมาก แบบเหมือนตัวจะลอยได้เลย พอวันสุดท้ายที่ฝึกงานผมกลับได้เจอพี่เค้าแค่ช่วงเวลาแปปเดียวไม่ได้พูดคุยอะไรเลย และไม่ได้ร่ำลาด้วย ฝึกงานจบผมก็ยังคิดถึงพี่เค้าทุกวัน เวลานั่งรถผ่านรพ.ก็จะมองหาแผนกER เสมอเผื่อได้เจอ/เห็นพี่เค้าอีกสักครั้ง
การฝึกงานครั้งนี้เป็นประสบการณ์ที่สำคัญมากๆสำหรับผม ผมได้ประสบการณ์เจอเคสที่ไม่เคยเห็น หรือการรักษาที่ไม่เคยเห็น มีโอกาสได้ดูการทำงานของหมอ และ ได้เจอปะสบการณ์ความรักที่จำไม่ลืม เอาจริงๆผมก็เคยแอบชอบผู้หญิงคนอื่นๆอยู่นะครับ แต่มันเริ่มจากผมเห็นแล้วผมชอบ โดยที่ผมกับเขาไม่ได้รู้จักกันเลย แต่ครั้งนี้มันเหมือนเริ่มจากการเทคเเคร์ของพี่เค้า ทุกๆครั้งที่พี่เขาคอยามหรือพูดกับผม มันเหมือนบวกความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้พี่เค้าเข้าไปอีกเรื่อยๆ ความรักครั้งนี้มันรู้สึกอบอุ่น ไม่ต้องพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองแต่ร็สึกต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น มันไม่ใช่ความรู้สึกที่เขาต้องการให้เราเปลี่ยน แต่เราต้องการเปลี่ยนเอง
ตอนนี้อุปสรรคมีอยู่ 2 อย่าง คือพี่เค้ากับผมไม่รู้ว่าอายุห่างกันเท่าไหร่ จากที่คาดเดาน่าจะ5-8ปี และอีกอย่างคือไม่รู้จะมีโอกาสได้เจอกันอีกมั้ยผมพยายามตามหาเฟสพี่เค้าจนเจอแต่พี่เค้าก็ล็อคโปรไฟล์...
จนตอนนี้ก็ผ่านมา1-2เดือนแล้วก็ยังคิดถึงพี่เค้าอยู่ คอยเปิดอ่านข้อความคำพูดพี่เค้า แล้วก็ยังรู้สึกดีอยู่ ตอนนี้คือต้องการที่จะเจอพี่เค้าอีกสักคนเพื่อบอกความรู้สึก และ อยากขอบคุณพี่มากๆที่คอยดูแลผมตลอดการฝึกงานครับ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ ผมอ่านจะพิมพ์ไม่รู้เรื่องบ้าง เรียบเรียงไม่ถูกบ้าง เนื้อหาอาจจะพลาดไปบางส่วน ก็ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้ สุดท้ายผมอยากทำว่ามันจะพอมีโอกาสมั้ยที่คนอายุน้อยกว่าจบคบคนที่อายุมากกว่าหลายปี และจะมีโอกาสที่ผมกับพี่เค้าจะได้เจอกันอีกมั้ยหากไปฝึกงานอีกครั้งในปีหน้า
ปล.ถ้าพี่ได้เข้ามาอ่าน ช่วยปลดล็อกโปรไฟล์หน่อยครับ.....
คนเราจะแอบรักคนที่เจอเพียงช่วงเวลาหนึ่งได้นานแค่ไหน....?
ขอเริ่มเลยนะครับ ช่วงปิดเทอมใหญ่ผมได้มีโอกาสไปฝึกงานที่รพช.แห่งหนึ่งครับ โดยในตอนแรกที่ได้ไปติดต่อ ผมจได้ไปฝึกงานที่แผนกOPDครับหรือแผนกตรวจโรคทั่วไป แต่เมื่อถึงวันที่ได้ฝึกงานจริง แพทย์พี่เลี้ยงแผนกOPDกลับติดธุระแล้วไม่มีแพทย์ในแผนกนั้นว่างสักคน ทางรพ.จึงให้ผมไปฝึกงานในแผนกERหรือฉุกเฉินครับ ตอนแรกก็แอบวิตกนิดๆนะครับ กลัวเจอเคสที่แบบหนักๆเหมือนในหนังหรือซีรีย์แพทย์ที่เคยดู เข้าไปก็แนะนำตัวกับทุกคนในแผนก ผมเป็นนักเรียนคนเดียวเลยที่มาฝึกงานที่แผนกนี้ ไม่รู้เพราะความซวยหรือโชคชะตานะครับ
เริ่มฝึกงานก็ไม่มีอะไรมากก็แค่ดูเคสที่เข้ามา คนแล้ว คนเล่า แต่ทั้งหมอและพี่พยาบาลทุกคนในห้องทำงานกันหนักมากๆเลยครับ แบบมีสปิริตสูงมาก นับถือใจเลย.... วันแรกของการฝึกงานก็ดูเคสซะส่วนใหญ่ไม่มีอะไรมาก แต่ช่วงก่อนกลับบ้านมีพี่พยาบาลคนหนึ่งได้ชวนผมไปดูเคสที่ต้องใส่เฝือกอ่อน ช่วยแนะนำ อธิบายให้ผม และสอนการใส่ เอาจริงๆตอนนั้นผมไม่ได้โฟกัสการใส่เฝือกเท่าไหร่ แต่โฟกัสที่พี่พยาบาลคนนี้ พี่เขาจะใส่แมสตลอดเวลา แต่พอได้มองตาแบบใกล้ๆแล้ว รู้สึกว่าพี่เค้าน่าดึงดูดยังไงไม่รู้ เอาจริงๆก่อนหน้านั้นก็เห็นพี่เค้าอยู่หรอก แต่เหมือนพี่เค้าจะเป็นอินโทรเวิร์ตเหมือนกัน ไม่ค่อยพูดคุยกับใคร ยิ้มซะมากกว่า แต่อยู่มาชวนผมไปดูเคสก็แปลกใจเหมือนกัน กลับบ้านไปผมก็ยังนึกถึงแต่หน้าพี่เค้าตลอด บอกก่อนนะว่าวันแรกแค่นิดๆ อ่อ...ผมลืมบอกไปว่าผมฝึกงาน10วัน ซึ่งตลอด10วันนี้พี่เค้าก็มาบ้างไม่มาบ้างตามเวรของพยาบาลแผนกฉุกเฉินอะครับ ช่วงเวลาที่พี่เค้ามาเข้าเวร แคได้เจอตอนเช้าสั้นๆก็มีความสุขแล้ว ทุกวันที่ได้เจอพี่เค้า พี่เค้ามักจะชวนคุยบ้าง หรือถามนู่นนี่บ้างซึ่งคำพูดทุกคำของพี่ผมได้บันทึกไว้ในโทรศัพท์เพื่อเก็บไว้วลาที่คิดถึง
วันฝึกงานวันที่ 9 ผมได้ไปร่วมการประชุมซ้อมอุบัติเหตุหมู่ วันนั้นผมทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ เพราะคนเยอะมาก แต่มีพี่เค้านี่แหละที่ทำให้ผ่อนคลายลง ตอนที่เขากำลังจะเริ่มการประชุมผมไปนั่งอยู่ด้านหลังไม่ได้ไปนั่งรวมกลับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ แต่อยู่พี่พยาบาลคนนั้นก็หันมาพูดว่า"เหงามั้ย มานั่งตรงนี้เร็ว" ผมก็รีบย้ายเก้าอี้ไปนั่งข้างพี่เค้า ใจผมเต้นเร็วมาก ไม่คิดว่าจะได้อยู่ใกล้พี่เค้าขนาดนี้ จากนั้นเขาก็เริ่มซ้อมอุบัติเหตุหมู่กัน ตอนแรกก็ไปยืนอยู่ด้านหลัง พี่เค้าอยู่แถวด้านหน้าก็มองมา แล้วกวักมือเรียก ผมก็รีบเดินไปอีกแล้ว555 แล้วก็ได้นั่งข้างพี่เค้าอีกครั้งก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ใจมันเต้นเร็ว สักพักแม่ผมก็มารับ ผมเลยบอกพี่เค้าไปว่า "พี่ครับ...ผมกลับก่อนนะครับ" พี่เค้าก็บอกว่ากลับได้เลย แล้วก็โบกมือบ๊ายบายผม ผมใจฟูมาก แบบเหมือนตัวจะลอยได้เลย พอวันสุดท้ายที่ฝึกงานผมกลับได้เจอพี่เค้าแค่ช่วงเวลาแปปเดียวไม่ได้พูดคุยอะไรเลย และไม่ได้ร่ำลาด้วย ฝึกงานจบผมก็ยังคิดถึงพี่เค้าทุกวัน เวลานั่งรถผ่านรพ.ก็จะมองหาแผนกER เสมอเผื่อได้เจอ/เห็นพี่เค้าอีกสักครั้ง
การฝึกงานครั้งนี้เป็นประสบการณ์ที่สำคัญมากๆสำหรับผม ผมได้ประสบการณ์เจอเคสที่ไม่เคยเห็น หรือการรักษาที่ไม่เคยเห็น มีโอกาสได้ดูการทำงานของหมอ และ ได้เจอปะสบการณ์ความรักที่จำไม่ลืม เอาจริงๆผมก็เคยแอบชอบผู้หญิงคนอื่นๆอยู่นะครับ แต่มันเริ่มจากผมเห็นแล้วผมชอบ โดยที่ผมกับเขาไม่ได้รู้จักกันเลย แต่ครั้งนี้มันเหมือนเริ่มจากการเทคเเคร์ของพี่เค้า ทุกๆครั้งที่พี่เขาคอยามหรือพูดกับผม มันเหมือนบวกความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้พี่เค้าเข้าไปอีกเรื่อยๆ ความรักครั้งนี้มันรู้สึกอบอุ่น ไม่ต้องพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองแต่ร็สึกต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น มันไม่ใช่ความรู้สึกที่เขาต้องการให้เราเปลี่ยน แต่เราต้องการเปลี่ยนเอง
ตอนนี้อุปสรรคมีอยู่ 2 อย่าง คือพี่เค้ากับผมไม่รู้ว่าอายุห่างกันเท่าไหร่ จากที่คาดเดาน่าจะ5-8ปี และอีกอย่างคือไม่รู้จะมีโอกาสได้เจอกันอีกมั้ยผมพยายามตามหาเฟสพี่เค้าจนเจอแต่พี่เค้าก็ล็อคโปรไฟล์...
จนตอนนี้ก็ผ่านมา1-2เดือนแล้วก็ยังคิดถึงพี่เค้าอยู่ คอยเปิดอ่านข้อความคำพูดพี่เค้า แล้วก็ยังรู้สึกดีอยู่ ตอนนี้คือต้องการที่จะเจอพี่เค้าอีกสักคนเพื่อบอกความรู้สึก และ อยากขอบคุณพี่มากๆที่คอยดูแลผมตลอดการฝึกงานครับ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ ผมอ่านจะพิมพ์ไม่รู้เรื่องบ้าง เรียบเรียงไม่ถูกบ้าง เนื้อหาอาจจะพลาดไปบางส่วน ก็ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้ สุดท้ายผมอยากทำว่ามันจะพอมีโอกาสมั้ยที่คนอายุน้อยกว่าจบคบคนที่อายุมากกว่าหลายปี และจะมีโอกาสที่ผมกับพี่เค้าจะได้เจอกันอีกมั้ยหากไปฝึกงานอีกครั้งในปีหน้า
ปล.ถ้าพี่ได้เข้ามาอ่าน ช่วยปลดล็อกโปรไฟล์หน่อยครับ.....