บ่นยาวๆไม่อยากอ่านข้ามไปได้นะ
ผมก็ยึดติดกับอดีตนะ ชีวิตมันไม่ได้ไปไหนต่อเลย
งั้นชีวิตไปต่อไม่ได้ เศร้าใจนานๆไปมันจะกลายเป็น
ประชดชีวิต เมา ไม่ดูแลตัวเองไม่พัฒนาตัวเอง
ผมยึดติดเรื่องด้วยส่วนใหญ่จะเป็นเรื่อง
ในครอบครัวมันเกินจะอธิบายอะครับ
จนชีวิตผมพังเพราะไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัวความผิด
จนฆ่าตัวตาย☠️ ป้ารู้จึงรับเลี้ยงไว้
ตั้งแต่ย้ายไปอยู่กับป้าที่ต่างจังหวัดชีวิตผมก็เปลี่ยนไป🚚
แต่มันก็แย่อยู่ดีผมไม่รู้ต้องทำอะไรเมาอย่างเดียว
เพื่อนไม่คบ(ผมนี้คนบ้าคนหนึ่ง)พูดไม่รู้เรื่องเลย
ก็เริ่มทั้งที่เมานั้นแหละเริ่มรู้หน้าที่เริ่มรู้จักลงมือทำ
รับจ้างทั่วไป ปลูกยูคา ยกข้าวสาร กางเต้น
ได้ความรักจากลุงป้าน่าอา ให้ที่อยู่ใหม่ให้ได้มีเวลา
ทบทวบชีวิต ให้การศึกษา
จนให้อภัยกับทุกสิ่ง มันต้องทิ้งเพื่อเอาอนาคต
ก่อนที่จะพัฒนาตัวเอง(ออกกำลังกาย)
ผมไปปลูกยูคา กางเต้น ร่างกายไม่แข็งแรงยกไม่ไหว
ที่บ้านมีดัมเบล ตอนแรกจะเอาไปขมคนอื่นนั้นแหละแบบ
(ใครที่ทำอะไรไว้ต้องโดน)ไปๆมาๆ เอาไว้ทำงานดีกว่า
(ก่อนขาผมเป๋ข้างหนึ่งแต่ตอนนี้เดินได้ปกติ)ยกข้าวสาร
ขึ้นบ่าไหลได้ 40 โล 💪😆
ก่อนจะพัฒนาตัวเอง(อ่านหนังสือ)
ผมเห็นคนแถวบ้านป้า(สติไม่ค่อยดี)เขาชอบเขียนระบาย
เป็นธรรมมะ(เขาลายมือสวยมาก🖍)เขาใช้ปากกาเมจิกเขียน
พี่สาวของเขาขายอาหารตอนเช้า มีข้าวต้ม หมูปิ้ง เครื่องแกง
ปลาทู อะไรแบบนี้ เจอกันบ่อย ก็เลยไปคุยกับเขาเขาก็รับฟังนะ
เขาไม่ได้เป็นอะไรนี้หน่าในความคิดของผม(แค่เขาชอบร้อง
เพลงตอนเที่ยงคืนเท่านั้นเอง)เป็นเพลงเก่าๆผมไม่ทันยุคเขา
คนที่ร้องเพลงนี้คนอารมณ์ดีนะ เขาทำงานได้ด้วยนะซ้อมท่อน้ำ
เทปูน งานช่างพื้นฐาน ทำได้หมดเลย
เอาหละเข้าเรื่องผมก็เลียนแบบเขาเครียดอะไรก็ระบายออกมา
(ลายมือผมไม่สวยเลย)เขียนไปเขียนมา รับงานแก้ของเด็กต่างรร.
รับจ้างปั่นงาน(เป็นครั้งแรกที่อยากเขียนสวยมากขึ้น)ใครจะจ้าง
ถ้าลายมือไม่ดี เขียนอะไรเรื่อยเปื่อย เริ่มจดเรื่องราวชีวิตประจำวัน
ทำอะไรบ้างในวันหนึ่ง(มันก็ทำให้รู้สึกดีนะว่าเราได้ทำอะไรให้เกิด
ประโยชน์บ้างเวลาไปย้อนดู)ตอนนั้นฝึกงานอยู่ที่อบต.แถวบ้าน
ผมได้ลงมือเขียนบ่อยๆครั้งเริ่มมีความมั่นใจว่าผมเริ่มเป็นขั้น
เป็นตอนแล้วก็อยากศึกษาภาษาอังกฤษจะเอาไปทำงานคอมพิวเตอร์
พอดีที่บ้านมีคอม แรกๆก็กลัวทำไม่ได้ พอเอาโครงสร้างประโยคภาษาไทย
มาเทียบมันก็คล้ายๆกัน ใช้กระดาษA4ตีเส้นเอา ใช้ดินสอกับยางลบ
เพราะผมเขียนผิดบ่อย แกรมม่า เวิบทูบี เวิดทูดู เวิบทูแฮบ กิริยาสามช่อง
หัดแต่งประโยค(ทำได้ 1เดือนกว่าๆแล้ว)เริ่มจาก0
ก่อนจะพัฒนาตัวเอง(เล่นกีต้าแต่งเพลง)เอาเป็นงานอดิเรก
ผมแค่อยากทำอะไรก่อนตายเท่านั้นเองตอนนั้นชีวิต
ผมรู้ว่ายังไงต้องตายแน่ๆในใจคิด(อยากทำอะไรก่อนตายว๊ะ!)
จะได้ไม่เสียใจ ตอนนั้นอยู่ห้องเช่ายังไม่ได้ไปอยู่กับป้า ผมเรียน
อยู่แต่เรียนไม่จบชีวิตพัง เหลือกีต้าแค่ตัวเดียว เลยหัดแต่งเพลง
เป็นเพลงที่แย่ที่สุดที่คนคนหนึ่งจะแต่งออกมาได้ ไม่รู้คีย์เลย
พอมาอยู่กับป้ามีเวลาฝึกหัดเล่นจับคอร์ดในได้แล้วหัดโซโล🎸
ผมใช้เวลา 2 ปี กว่าๆในการพัฒนาตัวเอง
จากเป็นคนไม่เอาไหนเลยจริงๆ
คนอย่างผมยังทำได้เลยคนอื่นก็ทำได้เหมือนกัน
สิ่งที่ชอบอาจจะไม่ใช่ต้องทิ้งมันไป
อย่ายึดติดกับอดีตให้อภัยมัน
สู้ๆนะครับตัวผมอีกคนหนึ่ง🫰
กลัวความผิดจนไม่กล้าทำอะไร(ท้อ)
ผมก็ยึดติดกับอดีตนะ ชีวิตมันไม่ได้ไปไหนต่อเลย
งั้นชีวิตไปต่อไม่ได้ เศร้าใจนานๆไปมันจะกลายเป็น
ประชดชีวิต เมา ไม่ดูแลตัวเองไม่พัฒนาตัวเอง
ผมยึดติดเรื่องด้วยส่วนใหญ่จะเป็นเรื่อง
ในครอบครัวมันเกินจะอธิบายอะครับ
จนชีวิตผมพังเพราะไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัวความผิด
จนฆ่าตัวตาย☠️ ป้ารู้จึงรับเลี้ยงไว้
ตั้งแต่ย้ายไปอยู่กับป้าที่ต่างจังหวัดชีวิตผมก็เปลี่ยนไป🚚
แต่มันก็แย่อยู่ดีผมไม่รู้ต้องทำอะไรเมาอย่างเดียว
เพื่อนไม่คบ(ผมนี้คนบ้าคนหนึ่ง)พูดไม่รู้เรื่องเลย
ก็เริ่มทั้งที่เมานั้นแหละเริ่มรู้หน้าที่เริ่มรู้จักลงมือทำ
รับจ้างทั่วไป ปลูกยูคา ยกข้าวสาร กางเต้น
ได้ความรักจากลุงป้าน่าอา ให้ที่อยู่ใหม่ให้ได้มีเวลา
ทบทวบชีวิต ให้การศึกษา
จนให้อภัยกับทุกสิ่ง มันต้องทิ้งเพื่อเอาอนาคต
ก่อนที่จะพัฒนาตัวเอง(ออกกำลังกาย)
ผมไปปลูกยูคา กางเต้น ร่างกายไม่แข็งแรงยกไม่ไหว
ที่บ้านมีดัมเบล ตอนแรกจะเอาไปขมคนอื่นนั้นแหละแบบ
(ใครที่ทำอะไรไว้ต้องโดน)ไปๆมาๆ เอาไว้ทำงานดีกว่า
(ก่อนขาผมเป๋ข้างหนึ่งแต่ตอนนี้เดินได้ปกติ)ยกข้าวสาร
ขึ้นบ่าไหลได้ 40 โล 💪😆
ก่อนจะพัฒนาตัวเอง(อ่านหนังสือ)
ผมเห็นคนแถวบ้านป้า(สติไม่ค่อยดี)เขาชอบเขียนระบาย
เป็นธรรมมะ(เขาลายมือสวยมาก🖍)เขาใช้ปากกาเมจิกเขียน
พี่สาวของเขาขายอาหารตอนเช้า มีข้าวต้ม หมูปิ้ง เครื่องแกง
ปลาทู อะไรแบบนี้ เจอกันบ่อย ก็เลยไปคุยกับเขาเขาก็รับฟังนะ
เขาไม่ได้เป็นอะไรนี้หน่าในความคิดของผม(แค่เขาชอบร้อง
เพลงตอนเที่ยงคืนเท่านั้นเอง)เป็นเพลงเก่าๆผมไม่ทันยุคเขา
คนที่ร้องเพลงนี้คนอารมณ์ดีนะ เขาทำงานได้ด้วยนะซ้อมท่อน้ำ
เทปูน งานช่างพื้นฐาน ทำได้หมดเลย
เอาหละเข้าเรื่องผมก็เลียนแบบเขาเครียดอะไรก็ระบายออกมา
(ลายมือผมไม่สวยเลย)เขียนไปเขียนมา รับงานแก้ของเด็กต่างรร.
รับจ้างปั่นงาน(เป็นครั้งแรกที่อยากเขียนสวยมากขึ้น)ใครจะจ้าง
ถ้าลายมือไม่ดี เขียนอะไรเรื่อยเปื่อย เริ่มจดเรื่องราวชีวิตประจำวัน
ทำอะไรบ้างในวันหนึ่ง(มันก็ทำให้รู้สึกดีนะว่าเราได้ทำอะไรให้เกิด
ประโยชน์บ้างเวลาไปย้อนดู)ตอนนั้นฝึกงานอยู่ที่อบต.แถวบ้าน
ผมได้ลงมือเขียนบ่อยๆครั้งเริ่มมีความมั่นใจว่าผมเริ่มเป็นขั้น
เป็นตอนแล้วก็อยากศึกษาภาษาอังกฤษจะเอาไปทำงานคอมพิวเตอร์
พอดีที่บ้านมีคอม แรกๆก็กลัวทำไม่ได้ พอเอาโครงสร้างประโยคภาษาไทย
มาเทียบมันก็คล้ายๆกัน ใช้กระดาษA4ตีเส้นเอา ใช้ดินสอกับยางลบ
เพราะผมเขียนผิดบ่อย แกรมม่า เวิบทูบี เวิดทูดู เวิบทูแฮบ กิริยาสามช่อง
หัดแต่งประโยค(ทำได้ 1เดือนกว่าๆแล้ว)เริ่มจาก0
ก่อนจะพัฒนาตัวเอง(เล่นกีต้าแต่งเพลง)เอาเป็นงานอดิเรก
ผมแค่อยากทำอะไรก่อนตายเท่านั้นเองตอนนั้นชีวิต
ผมรู้ว่ายังไงต้องตายแน่ๆในใจคิด(อยากทำอะไรก่อนตายว๊ะ!)
จะได้ไม่เสียใจ ตอนนั้นอยู่ห้องเช่ายังไม่ได้ไปอยู่กับป้า ผมเรียน
อยู่แต่เรียนไม่จบชีวิตพัง เหลือกีต้าแค่ตัวเดียว เลยหัดแต่งเพลง
เป็นเพลงที่แย่ที่สุดที่คนคนหนึ่งจะแต่งออกมาได้ ไม่รู้คีย์เลย
พอมาอยู่กับป้ามีเวลาฝึกหัดเล่นจับคอร์ดในได้แล้วหัดโซโล🎸
ผมใช้เวลา 2 ปี กว่าๆในการพัฒนาตัวเอง
จากเป็นคนไม่เอาไหนเลยจริงๆ
คนอย่างผมยังทำได้เลยคนอื่นก็ทำได้เหมือนกัน
สิ่งที่ชอบอาจจะไม่ใช่ต้องทิ้งมันไป
อย่ายึดติดกับอดีตให้อภัยมัน
สู้ๆนะครับตัวผมอีกคนหนึ่ง🫰