ใจ  สวัสดีครับพี่ๆสมาชิกทุกท่าน ผมอยากขอคำแนะนำว่าผมควรจะไปต่อยังไง เรื่องมีอยู่ว่า ผมกับภารยาเราเจอกันที่ร้านเหล้า จากนั้นเธอก็ยิ้มให้ผม และเราก็ได้คบกัน ได้1ปีจากนั้นเธอก็ตั้งท้อง ตรงในช่วงที่ผมเรียนจบวิศวะพอดีซึ่งช่วงที่เธอตั้งท้องมันเหมือนความฝันว่าผมจะได้เป็นพ่อคนแล้ว จากนั้นผมก็ได้งานและเราก็ไปเช่าห้องอยู่ด้วยกันโดยใฟ้ใกล้ที่ทำงานเธอที่สุด คือมีนบุรี ซึ่งตอนนั้นเรามีความสุขมากผมขับรถไปส่งเธอที่ทำงานทุกเช้าจากนั้นผมก็จะไปทำงานสมุทปราการ และขากลับจะมารับเธอทุกเย็น จนอายุครรน์เธอได้ 6 เดือนผม ซึ่งที่ผ่านมาผมดูแลเธออย่างดีซื้อทุกอย่างที่จะบำรุงเธอและลูกอัดไว้ในตู้เย็น ซึ่งผ่านไปเดือนที่8เธอเริ่มไปทำงานไม่ไหว ทุกอย่างเริ่มเผลี่ยนไป ผมมารู้ว่าเธอแอบซื้อเหล้า40ดีกีรวงข้าวมากินซึ่งเธอแอบไว้ในตู้เสื้อผ้า มีหล่ยขวดมาก ผมตกใจและเสียใจกลัวเธอแลพลูกเป็นอันตราย นั่นคือครั้งแรกที่เราทะเลาะกัน ผมได้พูดคุยกับเธอและขอร้องเธอว่าอย่าทำอีกน้ะ ซึ่งก่อนหน้านี่เราช่วยกันเก็บเงินที่จะเอาไว้ใช้จ่ายตอนคลอดได้หลายหมื่นเลย ผ่านไปอีก2อาทิตย์เธอก็เอาคอมผมไว้ทำงานซึ่งกลับจากที่ทำงานมา ผมจะต้องใช้โน๊ตบุคทำงานซึ่งเธอไม่ตอบแถมผมยังได้กลิ่นเหล้าอีกครั้งจากตัวเธอ ซึ่งสุดท้ายเธอก็ยอมบอกผมว่าเธอเอาไปจำนำ ผมถามเหตุผลเธอก็ไม่บอกพอไปดูเงินในบัญชีก็ไม่เหลือสักบาท ผมพยายามถามเธอหลายครั้งเธอก็ไม่ตอบ ผมตกใจและเสียใจมากกับการกระทำของเธอ ซึ่งเหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียวก็จะคลอดแล้ว ทางเลือกสุดท้ายผมจึงบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากพ่อและแม่ จนเข้าเดือนที่9เธอปวดท้องจะคลอดเธอโทรบอกผมซึ่งทำงานอยู่คงมาไม่ทัน จึงขอความช่วยเหลือจากเจ้าของหอ ซึ่งป้าเจ้าของหอใจดีมากเเละเหมือนจะเอนดูเราสองคนตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา จากนั้นผมก็รีบลางานและรีบไปหาเธอที่โรงพยาบาล ได้นอนเฝ้าเธอสองคืนจากนั้นเราพ่อแม่ลูกก็ได้เจอหน้ากันครั้งแรกเธอได้มาพักฟื้นที่บ้านของผมซึ่งผมก็กลัวในใจว่าเธอเป็นคนนอกมาอยู่บ้านเราโดยที่เราต้องไปทำงานสมุทปราการเธอจะอยู่ได้มั้ยน้ะ เหมือนทุกอย่างกำลังจะไปได้ดีเธอเข้ากับที่บ้านผมได้แม่ของผมดูแลเธออย่างดี ผมดีใจและสุขใจที่สุด แต่มีความสุขได้ไม่นานแม่ผมกำลังอุ้มลูกเล่นกับลูกอยู่ดีๆแม่ผมก็น๊อค ช่วงเวลานันผมรู้สึกได้เลยว่าภรรยาผมเสียใจมากๆ ซึ่งผมก็เสียใจและคอยปลอบประโรมเธอ หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยน แม่ผมทิ้งททองสามบาทและเงิน10000ไว้ให้ เธอบอกว่าใฟ้เอาทองมาฝากเธอไว้ซึ่งผมบอกเธอว่าทองนี่สำคัญน้ะดูแลให้ดีเพราะเป็นของสุดท้ายที่แม่ทิ้งไว้ให้และก็เอาเงินมาเข้าบัญชีลูก ผ่านไปไม่นานที่บ้านผมโทรมาบอกว่าภรรยาผมเมาเหล้าทุกวันและปล่อยให้ลูกนินหิวจนปากแห้งจนน้องสาวผมทนไม่ไหวจึงแอบเอาหลานออกมาแล้ว(ซึ่งตอนนี้ผมจะกลับบ้านอาทิตย์ละ3ครั้งที่ฉะเชิงเทรา) ชึ่งผมก็รีบกลับมาหาเธอคุยกับเธอไม่รู้เรื่อง เมา ไม่สนใจลูก จนผมถามว่าทองอยู่ไหนเป็นครั้งที่2 ที่เธอเอาทองไปจำนำอีกแล้วผมถามว่าเอาเงินไปทำอัไเธอก็ไม่บอก นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมลงมือกับเธอโดยการตบไปหนึ่งที ในใจผมไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น และผมก็เสียใจที่ของที่แม่ทิ้งไว้ต่างหน้าหายไป ทุกอย่างทำให้ผมไม่เข้าใจว่าผมเจออะไรอยู่ จากนั้นผทจึงคุยกับที่บ้านลงความเห็นว่าเธอน่าจะอย่างอยู่กับผม แต่ผมต้องห่างเธอเธอคงเครียด ผมจึงเปลี่ยนแผนขับรถไปกลับ สนามชัย-สมุทปราการ เหมือนทุกอย่างจะค่อยๆดัขึ้น กลายเป็นเธอกินเหล้าไม่สนใจลูกอีกแลิว ผมเครียดมากเด็กที่พึ่งจบใหม่คนนึงพึ่งได้งานทำกำลังเผชิญปัญหาให้แก้ ผมร้องไห้กอดเธอและบอกเธอผมขอเถอะน้ะ อย่าทำแบบนี้อีกเลยซึ่งเธอก็กอดผมและบอกขอโทษ แต่กลับมาเป็นแบบนี้อีก 1 เดือนจนย่าผมและพ่อเข้ามาคุยกับเธอ แต่ตอนนั้นเธอบอกว่าที่บ้นโทรมาฟ้องผมและเธอก็มองย่าและพ่อด้วยสายตาขวางซึ่งผมรู้ผมก็ตกใจและพยายามขอโทษย่าแลัพ่อและมาคุยกับเธอให้เธอเข้าใจ จนเรื่องบานปลายการทำตัวของเธอแบบนั้นทำให้เธอทะเลาะกับย่าแลพน้องของผม เป็นครั้งแรกที่ผมทะเลากับที่บ้านเพราะช่วยเอสถานะการตอนนั้นเราเป็นคนกลางผมลำบากใจมากๆและทุกข์ใจมากๆผมจึงพาเธอและลูกออกไปอยู่บ้านยายซึ่งเป็นบ้านของเธอเผื่อเธอได้อยู่บ้านตัวเองและจะสบายใจ เหมือนอะไรๆจะดีขึ้นสุดท้ายแม่ยายายก็โทรมาบอกว่าเธอกินเหล้าอีกแล้วและปล่อยให้ลูกหิว ซึ่งผมก็รีบกลับมาคุยกับเธอมาดูเธอเพราะเป็นห่วงทั้งลูกทั้งเธอ ซึ่งผมหาข้อมูลในสิ่งที่เธอเป็นเกิดจากอะไร ซึ่งได้คำตอบเป็นแอลกอฮอลิซึ่มและความเครียดหลังคลอด (ทุกไเหตุการที่ผ่านมาผมให้เงินเธอใช้ตลอด) จนหลังๆก็เลยไม่ค่อยให้มาก้พราะกลัวเธอจะเอาไปซื้อเหล้า จากนั้นผมได้คุยกับเธอและบอกว่าเธอป่วยน้ะเธอต้องไปหาหมอ ซึ่งเธอก็มองผมตาขวางและบอกว่าผมใส่ร้ายหาว่าเธอเป็นบ้าเหรอ ผมบอกไม่ใช่ เธอแค่เป็นผู้ป่วยแลกแฮอลิซึ่มและซึมเศร้าหลังคลอดซึ่งพูดยังไงเธอก็ไงเธอก็ไม่ยอมไป ผ่านมาอีก1 อาทิตย์ผมปรึกษาทุกคนว่า ถรรยาผมเป็นอะไร จากนั้นแม่ยายผมก็โทรมาบอกว่าภรรยาผมออกไปไหนไม่รู้ ผมจึงลางานเพื่อตามหาเธอจนไปเจออยู่ร้านข้าว ซึ่งเธอเมาและเมอลอยได้เดินไปขอข้าวเค้ากินซึ่งผมให้เงินเธอไว้เยอะมากแต่ไม่รู้เธอเอาไปไหนผมจึงขอโทษเจ้าของร้านและจ่ายเงินและให้เงินที่ช่วยภรรยาผม ผมร้องไห้ต่อหน้าเธอแลพยกมือไหว้เธอจนเธอยอมไปฟาหมอที่แพทรังสิตทำการรักษาเธอ หมอบอกว่าเธอต้องหมดทานเหล้า1ปีเพื่อรักษาที่เธอป่วย ผมจึงตัดสินใจเลิกทาเหล้าเพื่อไม่อยากให้เธอรู้สึกอยากและรักษาไม่หาย เธอก็สู้โดยมีผมเคียงข้าง เธอเป็นทุกอย่างของมจริงๆผมรักเธอมากและไม่เคยเอาเรื่องเก่าๆที่เธอผิดพลาดมาตอกย้ำเธอ จากนั้นเธอก็ได้งาน เรากอดกันดีใจทึ่สุดที่ทุกอย่างจะไปได้ดี ระหว่างนี้ผมนำลูกไปฝากน้องเลี้ยง จากนั้น้ราก็อยู่ด้วยกันโดยที่เจอหน้ากันทุกวันไปรับไปส่งกันทุกวันวันหยุดก็ไปหาลูกที่ต่างจังหวัด ผมรู้สึกว่าเราผ่านเรื่องร้ายๆแล้วน้ะทุกอย่างมันตะดีขึ้นผมดีใจที่มีเธอข้างๆกำลังใจของผมที่สำคัญ ผ่านไป2ปีที่ราอยู่ด้วยกันแบบนี้เราเก็บเวินช่วยกันอีกครั้งได้หลายหมื่นและผมก็ต้องช๊อคอีกครั้งเพราะเธอเอาเงินไปปั่นบัคล่า แถมโอนผมในบัญชีผมไปจนหมดไม่มีเงินซื้อนมให้ลูก เราทะเลาะกันแรง ผมเกลียดการพนันจนผมเผลอตบเธอไป1ทีจากนั้นผมก็อภัยให้เธอและเธอก็ขอโทษผมทุกอย่างผ่านไปจนกระทั้งวันนึงที่บ้านผมโทรมาบอกว่าต้องกลับมาเลี้ยงลูกน้ะซึ่งถ้าผมบอกเธอให้เธอกลับกลัวจะเป็นแบบเดิมอีกผมจึงสละหน้าที่การงานที่ดี เพื่อกลับไปเลี้ยงลูก และบอกเธอว่าผมลาออกจากงานเพราะมีปัญหา  ผมจะไปกูเงินเพื่อเพื่อทำฟาร์มไก่ไข่ จนสุดท้ายก็เจ๊งแต่เธอไม่เคยว่าผมเลย้พราะผมก็คิดว่าเธอเข้าใจผม จากนั้นผมก็ได้ถาระหนี้สินมาจนผมต้องตัดสินใจไปฟางานแถวบ้านที่อยู่ใกล้ลูกได้จากนั้นนี่คือครั้งเเรกที่ราเริ่มห่างกัน ผมบอกเธอว่าผมจำเป็นต้องดูลูกน้ะพอลูกโตดูแลตัวเองได้เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน เธอก็โอเคผมคิดว่าเธอคงเข้าใจ เราเริ่มได้เจอกันอาทิตย์ละ1ครั้งโดยที่ผมจะพาลูกไปหาเธอทุกอาทิตย์ผมกลัวความห่างไกลจะทำมห้ผมเสียเธอ พอเธอได้เลื่อนตำแหน่งผมและภรรยาดีใจมาก แต่ไม่คิดเลยว่าตำแหน่งมาพร้อมกับความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ตั้งแต่วันนั้นนีบว่าเธอยิ่งเปลี่บนไป จากเคยรักผมรักลูกดูแลผมดูแลลูกก็กลายเธอเอาแต่ลูกไม่เอาผม ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มรุ่มๆตอนๆ ผมต้องกลัวความห่างไกลและก็กลัวเธอนอกใจ เธอเริ่มใช้คำพูดรุนแรงใส่ผม เธอเริ่มดูถูกงานที่ผมทำ เธอเริ่มด้วยค่าผม บอกผมไม่เข้ใจในงานของเธอบ้าง จากเคยโมรคุยตอนกลางวันกลายเป็นรับสายและหงุกหงิดใส่  เริ่มเปลี่ยบเทียบผมกับแฟนของเพื่อนเธอ เธอบอกผมคือความผิดพลาด เลี้ยงลูกไม่ดี ไม่ได้เรื่อง ทั้งที่เงินของเธอผมก็ไม่เคยเข้าไปยุ่ง ช่วงเรกเราใช้เงินด้วยกันจนผมเป็นภาระหนี้สินผมจึงตัดสินใจแยกกระเป๋าเพื่อไม่ให้เธอมารับผิดชอบเรื่องหนี้สินกับผม เธอได้ซื้อคอนโดช่วงเรกเราผ่นคอนโดช่วยกันถ้าเอาหนี้สินมารวมกันเธอก็แทบจะไม่เหลือตังใช้เพราะต้องมารับผมชอบร่วมกับผม แต่ตอนนั้นผมก็ยังช่วยเธอส่งคอนโดอยู่ จนผมจำเป็นต้องออกรถใหม่เพื่อที่จะสดวกพาลูกไปหาเธอ เอาไว้ไปเที่ยวกันทุกที่ เราเที่ยวกันหลายที่รามีความสุขมากเหมือนเธอจะเริ่มกลับมาเหมือนเดิมกลับผมเราตกลงกันผมจะรับผิดชอบเรื่องภาระลูกและรถและใช้หนี้ที่กู้มาส่วนเธอผมให้เธอรับผิดชอบเรื่องคอนโดอย่างเดียว และเธอจะเหลือเงินใช้เยอะมากจนมีข่าวดีว่าเธอได้เลื่อนตำแหน่ง ซึ่งครั้งนี้ผมไม่ดีใจกับเธอเพราะผมรู้ว่าผมต้องได้รับการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง และมันก็จริงเธอกลายเป็นคนที่ผมไม่รู้จัก ไม่อ่อนโยนกับผม ดูถูกผม เธอเริ่มมองผมเป็นศรัตรูเธอเริ่มใส่อารมกับผมบางทีก็ใส่อารมณ์กับลูกจนลูกกลัว ผมพยายามอดทนและคิกว่าเธอคงเครียดกับงาน เธอเริ่มไม่แคร์ผม เราอยู่อย่างงี้กันมาอีก4ปี จนผมคิดว่าเธอมีคนอื่นเหรอป่าวเธอก็บอกผมทำไมไม่เชื่อใจเอและหงุดหงิดโวยวายใส่ผม ทะเลาะกับผม จากนั้นเรางอลกัลซึ่งกลับบ้นไปหาแม่เธอแอบไปทานเหล้ากับพี่ผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามบ้านแม่เธอทังคืนปล่อยให้ผมคิดมาก ผมมีรหัสเฟสบุ๊คเธอ ผู้ชายคนนั้นกับภรรยาผมคุยกัน ประมาณว่าผู้ชายอยากให้ถรรยาผมหนีไปอยู่กับเค้าตอนที่ยังไม่เจอผม แต่ถรรยาผมบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันดีแล้วผมไม่รู้เลยว่าคืนนั้นเกิดอะไร จากนั้นเราก็ดีกัน จนผมมาเจออีกว่าเค้าแอบไปคุยกับแฟนเก่าเรื่องลูกซึ่งถรรยาผมมีลูกติดผมรับรู้มาโดยตลอด แต่ผมแค่ไม่เข้าใจว่าอยากคุยกับลูกทำไมไม่บอกผมดีลูกคุณก็เหมืนลูกผมผมบอกเธอตั้งแต่คบกันแรกๆ ผมเริ่มไม่เชื่อใจและคิดว่าทำไมเธอเริ่มมีความลับกับผม หลังจากนั้นเธอก็เริ่มไใคุยเรื่องอนาคตกับผม ไม่แคผมกดดันผม ปล่อยให้ผมคิดเอง ผมไม่สบายใจเลยทุกอย่างผ่านไปอีก1ปี โดยที่ผมเก็บเรื่องที่ผมรู้ว่าเค้าคุยกับแฟนเก่าแต่ผมไม่ได้บอกเธอ รอเธอมาบอกเอง สถาะการทุกอย่างเริ่มเลวร้ายลงไปอีก เธอเริ่มมมีความคิดว่าผมไม่คูควรกับเธอ ด้วยหน้าที่การงาน ผมพยายาใทำทุกอย่างเพื่อให้ความสัมพันเราไปต่อกลายเป็นหลังๆแค่ผมโทรถามว่าทำอะไรอยู่เธอก็โมโหใส่ผมอย่างไม่มีเหตุผล ผมต้องอยู่กับความไม่เข้าใจและความห่างไกลและต้อง ดูแลลูก จนครั้งล่าสุด้ราได้พากันไปเที่ยวแต่ไม่น่าเชื่อเลยมันจะเป็นการเที่ยวครั้งสุดท้าย เรามีความสุขมากผมดีใจที่ยังมีเธอ ขากลับลูกอ๊วกหน้ารถและเธอตะคอกตะโกนใส่หน้าลูกจนลูกตกใตและกลัว นั่นเป็นสัญญสนที่บอกว่าผมจะไม่ทนแล้วน้ะ พอกลับมาถึงบ้านผมต้องพาลูกกลับต่างตังหวัด ผมโทรหาเธอ เธอหงุดหงินรำคาญกับประโนคที่ว่าทำอะไรอยู่ นอนรึยัง เธอบอกว่าจะม่ยุ่งอะไรผมจึงตะคอกใส่เธอ จนเรางอลกันไม่ได้คุยกัน3วันผมจึงตัดสินใจไปหาเธอเพื่อจะปรับความเข้าใจ แต่เธอไม่คอยกลับด่าผม และบอกว่าผมคือความผิดพลาดลูกคือความผิดพลาด ผมฟิวขาดจนเผลอทำร้ายเธอ จากนั้นเราไม่ได้คุยกันเลย1เดือน ผมไปง้อเธอและขอโทษในสื่งที่ผมยับยั้งตัวเองไม่ได้ เธอบอกว่าเธอไปไกลแล้วเรากลับมาเป็นครอบครัวไม่ได้ และตัดผมกับลูกทุกช่องทาง ลูกคิดถึงแม่ผมได้แต่ขอโทษลูกและตอบลูกไม่ได้ จนผมต้องทำทุกวิถึงทางให้เธอยอมคุยกับผม และวันนี้ผมก็ได้คุย เธอบอกผมว่าเธอมีผัวใหม่แล้ว เธอไปไกลแล้ว ผมช๊อคและไม่รู้จะไปต่ออย่างไง เธอเป็นทั้งดวงใจและชีววิตของผมพอๆกับลูก ผมทำผิดพลาดไปแล้วผมมันเลวมากเลยใช่มั้ยครับ ผมไปต่อไม่ได้ ชีวิตผมเหมือนจะพัง ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไงต่อ ผมรักษาครอบครัวไว้ให้ลูกไม่ได้  ผมเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ได้ถ้าขาดเธอ ผมกลัวลูกผมจะขาดความอบอุ่นผมกลัวลูกผมน้อยใจที่ผมรักษาแม่ไว้ไม่ได้ ผมไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำพูดว่าเธอมีผัวใหม่แล้วจากปากเธอ ผมเลวมากเลยใช่มั้ยครับที่ผมทำร้ายเธอผมเสียใจ ผมจะต้องทำอย่างไงดี