ถ้าเราทำงานจนดึก หน้าตาโทรม คนชมว่า “ทุ่มเท”
     แต่ถ้าเรากลับบ้านตรงเวลา นอนเร็ว ตื่นมาหน้าสดใส กลับโดนมองว่า “สบายไปไหม?”

เราต้องแกล้งยุ่ง แกล้งเหนื่อย แกล้งล้า
เพียงเพื่อให้โลกเชื่อว่าเราเป็น “คนขยัน”
ทั้งที่ลึกๆ แล้ว…
เราแค่จัดการชีวิตตัวเองดีขึ้นเฉยๆ

ทำไมสังคมไทย (หรือที่ทำงาน)
ถึงให้ค่ากับ “ความเหนื่อยที่มองเห็นได้”
มากกว่า “คุณภาพชีวิตที่เรารู้สึกได้”?

ทำไมต้องเห็นเราท้อ ถึงจะยอมรับว่าเราพยายาม?

ทำไมเราต้องบ่นว่าเหนื่อย
ถึงจะมีคุณค่าในสายตาคนอื่น?

ผมไม่ได้เหนื่อยอะไรหรอกครับวันนี้
แค่เริ่มตั้งคำถามว่า…
คนที่ใช้ชีวิตอย่างสมดุล
ทำไมถึงดูน่าอิจฉา
ในแบบที่ “น่าหมั่นไส้”
มากกว่าน่าชื่นชม?

ขอบคุณมากๆ สำหรับทุกท่าน
ที่ร่วมแสดงความคิดเห็น
และแชร์ประสบการณ์มากๆ นะครับ

🙏🙏🙏🥹🥹