คือเรื่องมันเป็นงี้ค่ะ เราอายุ 18 ปี พี่ชายเราอายุ 23 ปี เดือนนี้พี่เราจะลงไปฝึกงานวันที่ 25 ฝึก3เดือน แล้วทีนี้เดือนหน้าเราก็จะเปิดเทอมเรากำลังจะขึ้นปี1ค่ะแต่ก่อนรถพี่ก็มีค่ะแต่เพื่อนของพี่ชายเรายืมไปขับแล้วมันเกิดเหตุการณ์เพื่อนขับไปชนรถยนต์จนพังเพื่อนคนที่ยืมไป ก็ไม่ช้วยเหลือหรือจ่ายค่าซ้อมอะไรให้เลยไม่รับผิดชอบอะไรให้สักอย่างเลย จนกระทั่งพี่ได้มาใช้รถกับเราก็เป็นแบบนี้มาปี1ล่ะค่ะ จนเรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยได้ใช้รถเลยมีแต่พี่ใช้เป็นส่วนใหญ่ เราจะไปไหนมาไหนก็ลำบากคนอื่นจนเขาพูดให้นั้นนู้นนี้จนตอนนี้เราไม่อยากพึ่งคนอื่นล่ะค่ะ เราก็บอกแม่นะคะว่า ถ้าพี่ลงไปฝึกงานก็ให้พี่นั้งรถไปทำงานกับเพื่อนก่อนได้ไหมไม่ก็เรียกรถเอา เพราะที่พักกับที่ทำงานของพี่ก็ไม่ได้ไกลกันมาก ส่วนเราไปเรียนทุกวันและเราก็ทำงานพาร์ทไทม์ด้วยคะไม่มีรถก็ไม่ได้ แม่เราก็บอกเสียสละให้พี่ก่อนพี่เขาไปฝึกงานแค่ 3 เดือน ไม่รู้สิคะ 3 เดือนสำหรับคนอื่นอาจคิดว่าน้อย แต่สำหรับเรามันรู้สึกนานจริงๆนะคะ พี่เราเป็นคนที่ชอบเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเลยค่ะ อยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่ยอมให้ตัวเองลำบากแต่กับคนอื่นคือแล้วแต่จะเป็นยังไงแต่ตัวเองต้องสบาย แม่เราชอบใจอ่อนยอมพี่ตลอด แต่กับเราคือไม่ใช่แบบนั้น บางทีเราก็น้อยใจแม่นะคะ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ แถมพี่ไม่พอใจอะไรก็ชอบมาลงที่เราตลอด บางทีก็มีตีบ้าง แต่เราก็ไม่กล้าบอกใคร  แถมเราก็ไม่กล้าสู้กลับ เราเครียดมากๆค่ะเอาจริง