ตอนจบ: ต้อย…ไม่เคยอยู่คนเดียว

หลังจากเจอศพเด็กหญิงในห้องใต้พื้น
ข่าวก็เริ่มแพร่ไปในหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว

ตำรวจมาขุดบ้านยายแสงอีกครั้ง
แต่ที่น่าประหลาดคือ… พวกเขาไม่พบกระดูกอะไรเลย

ไม่มีผ้า
ไม่มีตุ๊กตา
ไม่มีข้อความบนผนัง
แม้แต่ช่องลับก็ไม่มีให้เห็น

แมนพยายามอธิบายว่าเขาเป็นตำรวจ ไม่ได้โกหก
แต่หลักฐานทั้งหมด… เหมือนหายไปในอากาศ

จูนเริ่มฝันแปลกอีก
ในฝัน ต้อยนั่งหันหลังให้เธอ แล้วพูดว่า

> “ขอบคุณที่มาหาหนูนะ… แต่หนูไม่ได้อยู่คนเดียว”



จูนถาม “ใครอยู่ด้วย?”

ต้อยตอบเบาๆ

> “แม่ของหนูอยู่ด้วย… หนูไม่เหงาแล้ว”



เช้าวันหนึ่ง จูนไม่มาตามนัด
นกเดินไปหาที่บ้าน แต่บ้านจูนเงียบผิดปกติ
ประตูเปิดแง้ม
ข้างในมีเพียงเสียงนาฬิกาดังติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...

บนโต๊ะ มีไดอารี่เล่มเล็กที่นกจำได้ว่าเคยเห็นในบ้านยายแสง
เธอเปิดอ่านดู
ข้างใน… ไม่มีข้อความของต้อย
แต่เป็นลายมือของเด็กอีกคนหนึ่ง

> “แม่บอกว่าหนูต้องอยู่เงียบๆ
ถ้าใครรู้ความลับ… แม่จะพาหนูไปด้วย
หนูไม่อยากให้ใครเหงา”



> “ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้… แปลว่าหนูเลือกเธอแล้ว”



เสียงบางอย่างดังขึ้นข้างหลังนก
เธอหันไปช้าๆ...

จูนยืนอยู่
แต่ไม่พูดอะไร
ริมฝีปากเธอแสยะยิ้มเบาๆ
ในมือ… เธอถือตุ๊กตาผ้าเก่าๆ ตัวเดิมของต้อย


---

หลายปีผ่านไป
เด็กๆ รุ่นใหม่เติบโต
ไม่มีใครพูดถึง “ยายแสง” อีก
ไม่มีใครพูดถึง “ต้อย”

แต่ทุกวันพระคืนเดือนดับ
จะมีคนเห็นแสงไฟวาบใต้ถุนบ้านเก่า
เสียงเด็กหัวเราะเบาๆ ลอยมากับลม
และบางครั้ง…
จะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง
กำลังป้อนข้าวให้เด็กสองคนที่ไม่มีเงา