มันจะเป็นแนวเล่าเรื่องนิดหน่อยนะคะ คือเค้าเป็นคนที่รู้สึกว่าอารมณ์แปรปรวน บางทีก็อยากเข้าสังคมมากๆบางทีก็อยากอยู่คนเดียวค่ะ อย่างเช่นวันนี้ คือเค้าไปบ้านญาติ ที่บ้านเค้าเลี้ยงโรงทานอะไรอย่างงี้ แล้วเค้าเป็นวัยรุ่นคนเดียวที่อยู่ตรงนั้น ที่เหลือก็จะเป็นผู้สูงอายุแล้วก็เด็กประมาณป.1ค่ะ เค้ามีญาติรุ่นราวคราวเดียวกันคนนึง แต่ว่าวันนี้เค้าไม่มา แล้วเค้าก็นั่งตรงนั้นคนเดียว ตอนนั้นความรู้สึกเค้าคือ อยากกลับบ้าน ก่อนออกบ้านก็บอกคุณยายแล้วว่าไม่อยากมานะ เค้าก็อยากให้เค้าเข้าสังคม คือก่อนหน้านี้เค้าเคยอยากไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนหรือว่าไปงานบุญพวกนี้มากๆแต่ที่บ้านไม่ค่อยให้ไปเลย ช่วงวัยเด็กเลยไม่ได้รู้จักญาติเย้อขนาดนั้นแล้วก็ไม่ถนัดเข้าสังคมด้วย ช่วงนี้คือเค้าเริ่มติวหนังสือ เริ่มอยู่คนเดียวได้ ไม่อยากเข้าสังคมขนาดนั้นแต่ว่าที่บ้านก็ยังขยั้นขยอไป พอเค้าบอกแอบๆเค้าก็ถามว่าให้ไปส่งที่บ้านญาติรุ่นเดียวกันมั้ย เค้าก็ปฏิเสธ คือในใจตอนนั้นอยากกลับบ้านมากๆ อยากกลับลูกเดียว เด็กเอาแต่ใจที่สุด พอมาย้อนคิดแล้วก็รู้สึกผิด เค้าควรจัดการอารมณ์นี้ยังไงดีคะ แล้วการที่เรารู้สึกแบบนี้มันแปลกมั้ยหรือเป็นเพราะอะไร