เรากับแฟนอายุ19 เคยทำงานประจำอยู่ที่ร้านหมูกระทะที่หนึ่ง รายได้ก็วัน300 2คนก็600 เรากับแฟนอยู่ในช่วงที่ยังอยากหาอะไรใหม่ๆ ไปเที่ยว สร้างความทรงจำด้วยกันเยอะๆ เพราะพึ่งคบกันได้ประมาณเกือบ2 ปี ตอนทำงานประจำก็พอมีเงินเก็บไปเที่ยวได้บ้าง ทั้งที่ตอนนั้นต้องจ่ายค่าโทรศัพท์เดือนละ1000 ค่าเช่าบ้านเดือน3000 ที่เราเลือกเช่าบ้านแทนหอเพราะมันเป็นส่วนตัว เราเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวด้วย จนวันหนึ่งคุณปู(พ่อของพ่อแฟนเรา แกโทรมาหาแฟนเรา (อันนี้ขอบอกก่อนว่าบ้านแฟนเราทำธุรกิจเลี้ยงหมู )ต่อจากเดิมคือปูโทรมาบอก อยากให้แฟนเรากลับไปทำธุระกิจที่บ้าน เพราะ ปูแกก็อายุเยอะอายุ80 แล้วไม่มีลูกหรือหลานคนไหนจะมารับช่วงต่อเลย ทุกคนก็มีความฝันของตัวเองใช่มั้ยคะ แต่แฟนเราเค้าเลือกไม่ได้จำเป็นต้องรับช่วงต่องั้นก็จะไม่มีใครทำธุรกิจนี้ต่อแล้ว แฟนเรากับเราก็เรียนอยู่นะคะ แฟนเราเรียนปวส.เป็นรร.รัฐ ค่าเทอมแฟนเรากู้กยศ. เอา แต่ถ้าถามว่าทำไมเรียนรร.รัฐ ที่ค่าเทอมแพง เหตุผลก็ ตอนปวช. แฟนเราได้ทุนเรียนฟรีค่ะ แต่ขึ้นปวส.ต้องจ่ายเงิน เราเรียนกศน.ค่ะ เรากับแฟนเราคิดถึงเรื่องมหาลัยนะคะ อยากใช้ชีวิตมหาลัย แต่ตอนนี้คงจะไม่ได้เรียนแล้ว ต่อจากเดิมคือให้แฟนเรากลับทำธุรกิจต่อ แกบอกจะให้เงินใช้เดือน12000 เรากับแฟนช่วยกันทำ2คน แฟนเราก็โอเค กลับไปอยู่บ้าน เราก็ไปอยู่ด้วยไปช่วยแฟนเรา เดือนแรกเราทำให้ทุกอย่างนะตื่น7โมงให้อาหารหมู ให้น้ำ เก็บขี้หมู ตอนเที่ยง เก็บขี้หมูอีกที คอกหมูจะมี2คอก คือคอกแม่พันธุ์ กับคอกหมูขุน เก็บขี้หมู2คอกเลยตอนเที่ยง ตอนเช้ากับตอนเย็นจะเก็บแค่ขี้หมู พันธุ์ ตอนเที่ยงต้องล้างคอกหมู เติมน้ำให้หมูแช่ ให้อาหาร ตอนเย็นหน้าที่ก็เหมือนตอนเช้าเลย แล้วก็จะมี วันที่ต้องฉีดยาหมู ตอนไข่ ตัดหาง ตัดเขี้ยว ก็ทำทุกอย่างที่อาชีพคนเลี้ยงหมูเค้าทำ ทำกับแฟน2คน แต่ไม่ได้.ตัง.ตามที่บอกไว้ตอนแรก เราก็คิดอ่ะเดือนเดียวหมูยังไม่ได้ขายคงยังไม่ได้แหละ เพราะหมูมัน4เดือนขายที จนตอนนี้6-7เดือนแล้วได้มาประมาณ6000 2คน กับข้าวบางครั้งปูกับย่าก็ทำกับข้าวไว้ให้ แต่ส่วนมากเรากับแฟนต้องหาข้าวกินเองตลอด แล้วคนทำงานหนักอ่ะกินข้าว3มื้อ
ยังมีงานอื่นอีกเช่น ตักขี้หมูใส่กระสอบขาย ตัดกิ่งไม้ ริดกิ่ง แบกไม้ เราเป็นผญ. ก็รู้แหละว่าเราตัวใหญ่สูง167 หนัก60 เราก็คงจะรูปร่างดูมีแรงมากมั้ง ปู่ใช้อย่างกับเราเป็นผช.เลย ให้ยกไม้ตอนใหญ่ ให้ดันรถยนต์ให้ แต่แฟนเราก็บอกให้เราไม่ต้องทำนะไม่ต้องไปฟังแก แฟนเราก็ทำแทนให้ เพราะลองทำละไม่ไหวบางทีแรงไม่ถึงจริง บางวันเรากับแฟนเราเครียด อยู่บ้านทำงานทุกวันไม่มีวันพัก วันไหนตื่นสายนิดหน่อยก็จะ มาตะโกนหน้าห้อง ให้ตื่นเรียกเรื่อยๆจนกว่าจะตื่น แต่แบบบางคืน เรากับแฟนก็อยากจะใช้ชีวิตให้มากกว่านี้อ่ะ พวกเราก็มีไปเที่ยวกลางคืนบ้างกินเหล้ากับเพื่อนที่รู้จัก ไม่ได้ไปไหนไกลเลย เหมือนแค่ไปเที่ยวบ้านเพื่อนตอนกลางคืน ถามว่าเอาเงินมาจากไหน พ่อของแฟนเราให้เงินแฟนเราใช้ วัน100-200 บางวันก็ไม่ได้ให้ เรากับแฟนก็ใช้กินข้าวในแต่ละวัน มาอยู่ที่นี้ ก็มีเติมเน็ตอาทิตย์ ละ100 เราพยายามหาเงินจากทางอื่นอยู่คือขายไอดีเกมแต่ก็พอได้ใช้นิดหน่อยมันไม่ได้ตลอด เราไม่รู้นะคะว่าสะใภ้ที่ดีควรเป็นยังไงเพราะนี้ก็ครั้งแรกของเราที่มาอยู่บ้านคนอื่น ปู่กับย่าก็ใช้เราบ่อยมากก บางงานเรารู้ว่าจำเป็นต้องทำ เช่นล้างจานไรงี้ แต่พูดตรงๆคือเราอาจไม่ได้ทำหน้าที่แบบตื่นมาทำกับข้าวให้ปู่ย่าไรงี้นะเพราะว่า เราทำให้เมื่อไหร่พวกเค้าก็ไม่กิน เราว่ามันอาจจะไม่ถูกปากพวกเค้าแหละ แต่ทำให้แฟนกินตลอด ส่วนงานบ้าน พวกกวาดบ้านถูบ้าน บ้านแฟนเราจะเป็นแบบบ้านเปิดอ่ะครัวไม่มีกำแพงกั้น มีแค่รั้วไม้ มีแค่ที่เป็นห้องนอนที่เป็นกำแพงปูน ไม่มีห้องนั่งเล่นอะไรเลยถ้าจะกวาดก็ฝุ่นดินคลุ้ง จะเป็นบ้านแบบใครเข้าออกเวลาไหนก็ได้ คือบ้านมันเปิดโล่งจริง งานพวกนี้เราเลยไม่ได้ทำ พวกเรื่องที่ชอบโดนใช้เรื่องเล็กน้อยๆพวกเขาทำกันเองได้แต่ก็ต้องใช้เรา ให้ไปซื้อของบ้านให้ไปนั้น ไปนี้ ไม่มีเวลาพักเลยค่ะตอนกลางวัน เวลากลางคืนแค่นั้นเลยที่จะได้พักจริงๆ เราไม่แน่ใจว่ามันจะเนียกว่าปกติมั้ยสำหรับคนเป็นลูกสะใภ้ แต่เราเหนื่อยทั้งกาย และใจ ตอนทำงานประจำเราสนุก ได้เงิน ได้ไปเที่ยว ได้ซื้อของที่อยากกิน แต่พอมาที่นี้ อยากกินอะไรก็กินไม่ได้ไม่มีเงิน อยากเที่ยวไหนก็ไปไม่ได้ เงินก็ไม่ได้อีก จากที่คุยกันตอนแรก ว่าจะให้เดือน12000 เงินนี้คือให้ค่าแรงเรากับแฟน2คนรวมกันนะ ยังไม่ได้อีกอ่ะ เรื่องวางแผนอนาคต เรื่องหมูเรากับแฟนพยายามหาวิธีลดต้นทุนอาหารหมูหรือวิธีการเลี้ยงยุคใหม่แบบลดแรงคน หาวิธีที่จะพัฒนาธุรกิจนี้ไปในทางที่ดีกว่าเดิม แต่พวกเราก็ได้แค่คิด เพราะไม่มีเงินทุน พวกปู่ย่า เค้ายึดมั่นในความคิดเค้า ว่าสิ่งที่เค้าทำมาแต่ไหนแต่ไรมันดีอยู่แล้ว ไม่ต้องไป เปลี่ยน พวกเราเลยหมดหนทาง เคยคิดจะไปกู้ธนาคาร แต่ขั้นตอนการกู้มันไม่ง่ายต้องมีรายได้ย้อนหลังอีก ซึ่งพวกเราไม่มี ขายหมูทีได้เป็น100,000 แต่เรากับแฟนที่ช่วยทำงานมาตั้งนานแทบไม่เคยได้จับเงินเลยค่ะ ค่าน้ำมันรถใช้ออกไปนู้นนั่นนี่ ก็ไม่เคยให้ต้องเอาเงินที่พ่อ แฟนเราให้ไปเติมกันเองค่ากินก็จะลดไปอีก บางทีกินมาม่าติดกัน3-4วัน บางวันกินแค่มื้อเดียว กับข้าวที่ปู่ย่าทำพวกเค้าก็ทำกินกันเอง2คน ซื้อกินกันเอง2คน เราต้องปรับตัวยังไงเอ่ยถ้าใช้ชีวิตยังงี้ แฟนเราก็ไม่ได้ชอบปู่ย่าตัวเองหรอกค่ะ แค่มันจำเป็นที่ต้องมารับช่วงต่อธุรกิจนี้ เวลาพวกเค้าจะใช้อะไรก็พูดไม่ค่อยดี ใช้คำด่าบ้าง
อดทนอย่างเดียวค่ะตอนนี้
"อยากขอความคิดเห็นคนอื่นๆหน่อยค่ะขอบคุณค่ะ"
อยากถามความคิดเห็นสำหรับคนเป็นลูกสะใภ้มือใหม่ว่าสิ่งที่เราเจอมันปกติมั้ย
ยังมีงานอื่นอีกเช่น ตักขี้หมูใส่กระสอบขาย ตัดกิ่งไม้ ริดกิ่ง แบกไม้ เราเป็นผญ. ก็รู้แหละว่าเราตัวใหญ่สูง167 หนัก60 เราก็คงจะรูปร่างดูมีแรงมากมั้ง ปู่ใช้อย่างกับเราเป็นผช.เลย ให้ยกไม้ตอนใหญ่ ให้ดันรถยนต์ให้ แต่แฟนเราก็บอกให้เราไม่ต้องทำนะไม่ต้องไปฟังแก แฟนเราก็ทำแทนให้ เพราะลองทำละไม่ไหวบางทีแรงไม่ถึงจริง บางวันเรากับแฟนเราเครียด อยู่บ้านทำงานทุกวันไม่มีวันพัก วันไหนตื่นสายนิดหน่อยก็จะ มาตะโกนหน้าห้อง ให้ตื่นเรียกเรื่อยๆจนกว่าจะตื่น แต่แบบบางคืน เรากับแฟนก็อยากจะใช้ชีวิตให้มากกว่านี้อ่ะ พวกเราก็มีไปเที่ยวกลางคืนบ้างกินเหล้ากับเพื่อนที่รู้จัก ไม่ได้ไปไหนไกลเลย เหมือนแค่ไปเที่ยวบ้านเพื่อนตอนกลางคืน ถามว่าเอาเงินมาจากไหน พ่อของแฟนเราให้เงินแฟนเราใช้ วัน100-200 บางวันก็ไม่ได้ให้ เรากับแฟนก็ใช้กินข้าวในแต่ละวัน มาอยู่ที่นี้ ก็มีเติมเน็ตอาทิตย์ ละ100 เราพยายามหาเงินจากทางอื่นอยู่คือขายไอดีเกมแต่ก็พอได้ใช้นิดหน่อยมันไม่ได้ตลอด เราไม่รู้นะคะว่าสะใภ้ที่ดีควรเป็นยังไงเพราะนี้ก็ครั้งแรกของเราที่มาอยู่บ้านคนอื่น ปู่กับย่าก็ใช้เราบ่อยมากก บางงานเรารู้ว่าจำเป็นต้องทำ เช่นล้างจานไรงี้ แต่พูดตรงๆคือเราอาจไม่ได้ทำหน้าที่แบบตื่นมาทำกับข้าวให้ปู่ย่าไรงี้นะเพราะว่า เราทำให้เมื่อไหร่พวกเค้าก็ไม่กิน เราว่ามันอาจจะไม่ถูกปากพวกเค้าแหละ แต่ทำให้แฟนกินตลอด ส่วนงานบ้าน พวกกวาดบ้านถูบ้าน บ้านแฟนเราจะเป็นแบบบ้านเปิดอ่ะครัวไม่มีกำแพงกั้น มีแค่รั้วไม้ มีแค่ที่เป็นห้องนอนที่เป็นกำแพงปูน ไม่มีห้องนั่งเล่นอะไรเลยถ้าจะกวาดก็ฝุ่นดินคลุ้ง จะเป็นบ้านแบบใครเข้าออกเวลาไหนก็ได้ คือบ้านมันเปิดโล่งจริง งานพวกนี้เราเลยไม่ได้ทำ พวกเรื่องที่ชอบโดนใช้เรื่องเล็กน้อยๆพวกเขาทำกันเองได้แต่ก็ต้องใช้เรา ให้ไปซื้อของบ้านให้ไปนั้น ไปนี้ ไม่มีเวลาพักเลยค่ะตอนกลางวัน เวลากลางคืนแค่นั้นเลยที่จะได้พักจริงๆ เราไม่แน่ใจว่ามันจะเนียกว่าปกติมั้ยสำหรับคนเป็นลูกสะใภ้ แต่เราเหนื่อยทั้งกาย และใจ ตอนทำงานประจำเราสนุก ได้เงิน ได้ไปเที่ยว ได้ซื้อของที่อยากกิน แต่พอมาที่นี้ อยากกินอะไรก็กินไม่ได้ไม่มีเงิน อยากเที่ยวไหนก็ไปไม่ได้ เงินก็ไม่ได้อีก จากที่คุยกันตอนแรก ว่าจะให้เดือน12000 เงินนี้คือให้ค่าแรงเรากับแฟน2คนรวมกันนะ ยังไม่ได้อีกอ่ะ เรื่องวางแผนอนาคต เรื่องหมูเรากับแฟนพยายามหาวิธีลดต้นทุนอาหารหมูหรือวิธีการเลี้ยงยุคใหม่แบบลดแรงคน หาวิธีที่จะพัฒนาธุรกิจนี้ไปในทางที่ดีกว่าเดิม แต่พวกเราก็ได้แค่คิด เพราะไม่มีเงินทุน พวกปู่ย่า เค้ายึดมั่นในความคิดเค้า ว่าสิ่งที่เค้าทำมาแต่ไหนแต่ไรมันดีอยู่แล้ว ไม่ต้องไป เปลี่ยน พวกเราเลยหมดหนทาง เคยคิดจะไปกู้ธนาคาร แต่ขั้นตอนการกู้มันไม่ง่ายต้องมีรายได้ย้อนหลังอีก ซึ่งพวกเราไม่มี ขายหมูทีได้เป็น100,000 แต่เรากับแฟนที่ช่วยทำงานมาตั้งนานแทบไม่เคยได้จับเงินเลยค่ะ ค่าน้ำมันรถใช้ออกไปนู้นนั่นนี่ ก็ไม่เคยให้ต้องเอาเงินที่พ่อ แฟนเราให้ไปเติมกันเองค่ากินก็จะลดไปอีก บางทีกินมาม่าติดกัน3-4วัน บางวันกินแค่มื้อเดียว กับข้าวที่ปู่ย่าทำพวกเค้าก็ทำกินกันเอง2คน ซื้อกินกันเอง2คน เราต้องปรับตัวยังไงเอ่ยถ้าใช้ชีวิตยังงี้ แฟนเราก็ไม่ได้ชอบปู่ย่าตัวเองหรอกค่ะ แค่มันจำเป็นที่ต้องมารับช่วงต่อธุรกิจนี้ เวลาพวกเค้าจะใช้อะไรก็พูดไม่ค่อยดี ใช้คำด่าบ้าง
อดทนอย่างเดียวค่ะตอนนี้
"อยากขอความคิดเห็นคนอื่นๆหน่อยค่ะขอบคุณค่ะ"