คือเรามีแม่ที่โมโหง่ายมากแล้วชอบด่าพูดคำหยาบกุตลอดแล้วอันไหนที่ไม่เป็นความจริงเราก็จะอธิบายแต่ก็โดนตอบมาว่าจะเถียงทำไมเถียงคำไม่ตกฟาดพอเราเงียบก็บอกว่าเงียบทำไมไม่เถียงแล้วเหรอเวลาเค้าพูดชอบตะโกนเสียงดังใส่อารมณ์ บางครั้งเราก็โมโหเหมือนกันทนไม่ไหวเลยมีตอบโต้บ้างแต่ทุกครั้งเค้าก็ทำให้เราเหมือนเป็นคนที่ผิดอยู่เสมอเค้าก็จะบอกว่ากูนี่ผิดอะไรนักหนาว่ะมีเวรมีกรรมอะไรเยอะถึงมีลูกแล้วไม่ได้ดั่งใจพูดอะไรก็ไม่เคยเชื่อฟังกุอุตสาห์อุ้มท้องพวกมาตั้ง 9 เดือนกุลำบากขนาดไหนกว่าจะเลี้ยงพวกมาโตป่านนี้(เรามีพี่ชาย)แล้วใช้คำว่าลูกมากดเราไว้เพราะเค้าเป็นแม่เป็นผู้ให้กำเนิด ทุกครั้งเวลาเค้าไม่มีคำพูดมาด่าเค้าก็เอาคำว่าแม่มาพูดเสมอทำให้เรากลายเป็นคนผิดเลยทันทีเราเลือกที่จะเงียบมาอยู่ตลอดคือหลังๆมานี่เค้าจะชอบพูดด้วยอีกว่ากูเริ่มจะทนไม่ไหวกับพวกแล้วนะมันจะอะไรนักหนากับกุเดี๋ยวกุจะปล่อยให้พวกอยู่กัน3คนกับพ่อความอดทนกุมีขีดจำกัด คือเค้าจะชอบใช้ให้เราทำนู่นทำนี่แต่เราไม่ได้ไม่ทำแค่เรายังทำในสิ่งที่กำลังทำอยู่ยังไม่เสร็จก็เลยช้าแล้วเหมือนจะไม่ได้ดั่งใจก็เลยโมโหมาด่าเราอีก บางครั้งคำพูดที่ออกจากปากของคนเป็นแม่มันก็ทำให้รู้สึกอะไรต่างๆนาๆเราเคยคิดว่าการที่เราเกิดมามันผิดขนาดนั้นเลยเหรอเราก็มีความรู้สึกนึกคิดเหมือนกับคนปกติธรรมดาทั่วไปนะ จนบางทีเราก็อยากจะหนีไปไกลๆแต่เราก็ทำได้แค่คิด
เจอแบบนี้ต้องทำยังไง