Base ของเราคือ ตัวเราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ แม่เป็นซิงเกิลมัมตั้งแต่อายุประมาณ 22–23 ปี เราเป็นลูกคนที่สองของเค้า มีพี่ชายต่างพ่อหนึ่งคน แม่เคยแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งแล้วเลิกกันตอนพี่ชายเราอายุ 3 เดือน จากนั้นแม่เล่าว่าแม่ไปเรียนต่อที่อเมริกา(ซึ่งจริวไหมไม่รู้) และมีความสัมพันธ์กับผู้ชายที่มีครอบครัวอยู่แล้ว ซึ่งอาจจะคือพ่อเรา พ่อเราและภรรยาหลวงไม่ต้องการให้เราถือกำเนิด แต่แม่เลือกที่จะเก็บเราไว้ (แต่การเกิดมาของเราดันมีพ่อในใบเกิดเป็นอีกคน ซึ่งเป็นคนมียศฐา แต่ก็พิสูจน์ไม่ได้ค่ะว่าเรื่องแท้ๆ มันเป็นยังไง) ตัวเราก็พอกับเรื่องพ่อแล้ว
ชีวิตวัยเด็กของเราเริ่มต้นจากการถูกส่งไปอยู่กับพี่เลี้ยงรับจ้างที่บางครั้งก็ใจดี บางครั้งก็รุนแรง เรามีความรู้สึกโดดเดี่ยว สับสน ต่อมาเราได้มาอยู่กับตาและยาย ได้เข้าเรียนโรงเรียนที่ดี ทุกๆ ปิดเทอมใหญ่เราจะได้ไปหาแม่ค่ะ และก็ยังพบว่าชีวิตแม่น่าจะยังไม่มีความมั่นคง แม่มีแฟนใหม่เข้ามาเรื่อยๆ ทุกๆ ปิดเทอมจะเจอแฟนแม่เปลี่ยนไป แต่มันก็ปกติเพราะแม่สวยและโสด55555 แต่จะมีแฟนแม่อยู่ 1 คนที่เคยทำร้ายเราตอนนั้นเราอายุ 6-7 ขวบได้ค่ะ
เราผ่านประสบการณ์ที่ยากลำบากหลายอย่าง แม่มักไม่อยู่หรือหายตัวไป มีครั้งหนึ่งที่ไม่จ่ายค่าเทอมและใส่ร้ายคุณครูว่าโกงเงินค่าเรียนเรา จนเราจบจากโรงะรียนนั้นได้เพราะคุณตาคุณยายจ่ายค่าเทอมให้ค่ะ แล้วตอนมัธยมต้นเราถูกแม่ส่งให้เข้าโรงเรียนประจำอยู่1ปืเป็นโรงเรียนประจำแบบนานาชาติและตอนนั้นแม่ก็ได้เจอกับพ่อเลี้ยงคนปัจจุบันซึ่งเป็นคนช่วยจ่ายค่าเล่าเรียนให้มาตลอดๆ จนปัจจุบันแต่แม่เราก็มีหลายครั้งที่เค้าโกหกและนำเงินไปใช้อย่างอื่น โดยไม่ให้เราติดต่อกับพ่อเลี้ยงโดยตรง ทำให้ชีวิตการเรียนของเราสะดุดหลายครั้ง เราต้องไปเรียนกศน. แต่ก็เรียนไม่ได้เพราะไม่เข้าใจว่าเรียนอะไร เรามีเป้าหมายของเรา พ่อเลี้ยงและพี่สาวพ่อเลีเยง(คุณป้า)เลยเลือกให้เราเรียนแบบโฮมสคูล และสอบ GED ด้วยตัวเอง ในขณะที่แม่พูดให้เราเสียหายกับครอบครัวพ่อเลี้ยงและพยายามควบคุมชีวิตเราทุกอย่างไม่รู้เพราะอะไรแต่เรื่องเหล่านี้ทำให้ผู้ใหญ่ไม่ไว้ใจเด็กแบบเราและปล่อยปะละเลยจนหลายๆครั้งวิชาที่เราติวก็ดีเลย์ในดารเรียนและสอบออกไปเป็นปีๆ รวมตั้งแต่ออกจากโรงเรียนนานาชาติมาตั้งแต่ 16-17 กว่าจะเข้ามหาลัยได้ก็ 22-23 ตอนนั้นเมื่อเราเริ่มรู้เท่าทันแม่ เราเลยไปคุยกับพ่อเลี้ยงตรงๆ พ่อเลี้ยงจึงตัดสินใจโอนเงินค่าเรียนให้เราตรงๆ ทำให้เรากลับมาเรียนตามเกณฑ์ได้อีกครั้ง
แต่ชีวิตก็ยังไม่ง่าย แม่ยังคงกดดัน พูดจาทำร้ายจิตใจ และไม่สนับสนุนความฝันของเรา เรารู้สึกว่าแม้ร่างกายจะเติบโต แต่จิตใจยังติดอยู่ในกับดักของความกลัว ความเจ็บปวด และความไม่มั่นใจที่จะลุกหรือเลือกอะไรด้วยตัวเอง เราเคยได้ไปฝึกงานต่างจังหวัดและได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองช่วงหนึ่ง และพบว่าตัวเองมีความสุขมากเมื่อได้พิสูจน์ตัวเองและใช้ชีวิตอย่างอิสระ แต่ตอนนี้เรากลับมาจากฝึกงานและเรายังรู้สึกเหมือนชีวิตยังไม่เป็นของตัวเองอย่างแท้จริงตอนกลับมาอยู่กับพงกเค้า และทุกอย่างก็ยังวนลูปแบบเดิมๆ แม่กับพ่อเลี้ยงเดี๋ยวก็พูดดีกับเรา เดี๋ยวก็ร้ายกาจใส่เรา
ตอนนี้เหลืออีกเพียง 1 ปี เราก็จะเรียนจบป.ตรีค่ะ เราเบือกเรียนแบบ 3 ปีครึ่งจบแล้วมันเป็นมหาลัยอินเตอร์ วิชาเรียนค่อนข้างแน่น เรียน 8:00 เลิก 5โมงครึ่ง เราเดินทางไปเรียนจากบ้าน 10 กิโลในกรุงเทพ จะหางานทำก็ยากค่ะ
เรามีสกิลคือดูดวงพอเป็น ชอบสอนหนังสือเด็กๆ แต่ก็ไม่เคยสอนจริงจัง ชอบเก็บกวาดบ้าน ชอบพูดชอบคุย consult เรื่องต่างๆ ได้ ขอเสียคือเรากลัวการเริ่มต้นค่ะ กลัวว่าจะมีใครมาว่าว่าเราทำอะไร
เราก็อยากจะเรียนจบแล้วสตาร์ทอะไรเองได้ พอจะมีแนะนำไหมคะ ว่าควรวางแผนชีวิตตัวเองและตั้งมายด์เซ็ทใหม่ต่อตัวเองยังไงดี
วางแผนชีวิตยังไงดีสำหรับมนุษย์ เรียนจบช้า ?
ชีวิตวัยเด็กของเราเริ่มต้นจากการถูกส่งไปอยู่กับพี่เลี้ยงรับจ้างที่บางครั้งก็ใจดี บางครั้งก็รุนแรง เรามีความรู้สึกโดดเดี่ยว สับสน ต่อมาเราได้มาอยู่กับตาและยาย ได้เข้าเรียนโรงเรียนที่ดี ทุกๆ ปิดเทอมใหญ่เราจะได้ไปหาแม่ค่ะ และก็ยังพบว่าชีวิตแม่น่าจะยังไม่มีความมั่นคง แม่มีแฟนใหม่เข้ามาเรื่อยๆ ทุกๆ ปิดเทอมจะเจอแฟนแม่เปลี่ยนไป แต่มันก็ปกติเพราะแม่สวยและโสด55555 แต่จะมีแฟนแม่อยู่ 1 คนที่เคยทำร้ายเราตอนนั้นเราอายุ 6-7 ขวบได้ค่ะ
เราผ่านประสบการณ์ที่ยากลำบากหลายอย่าง แม่มักไม่อยู่หรือหายตัวไป มีครั้งหนึ่งที่ไม่จ่ายค่าเทอมและใส่ร้ายคุณครูว่าโกงเงินค่าเรียนเรา จนเราจบจากโรงะรียนนั้นได้เพราะคุณตาคุณยายจ่ายค่าเทอมให้ค่ะ แล้วตอนมัธยมต้นเราถูกแม่ส่งให้เข้าโรงเรียนประจำอยู่1ปืเป็นโรงเรียนประจำแบบนานาชาติและตอนนั้นแม่ก็ได้เจอกับพ่อเลี้ยงคนปัจจุบันซึ่งเป็นคนช่วยจ่ายค่าเล่าเรียนให้มาตลอดๆ จนปัจจุบันแต่แม่เราก็มีหลายครั้งที่เค้าโกหกและนำเงินไปใช้อย่างอื่น โดยไม่ให้เราติดต่อกับพ่อเลี้ยงโดยตรง ทำให้ชีวิตการเรียนของเราสะดุดหลายครั้ง เราต้องไปเรียนกศน. แต่ก็เรียนไม่ได้เพราะไม่เข้าใจว่าเรียนอะไร เรามีเป้าหมายของเรา พ่อเลี้ยงและพี่สาวพ่อเลีเยง(คุณป้า)เลยเลือกให้เราเรียนแบบโฮมสคูล และสอบ GED ด้วยตัวเอง ในขณะที่แม่พูดให้เราเสียหายกับครอบครัวพ่อเลี้ยงและพยายามควบคุมชีวิตเราทุกอย่างไม่รู้เพราะอะไรแต่เรื่องเหล่านี้ทำให้ผู้ใหญ่ไม่ไว้ใจเด็กแบบเราและปล่อยปะละเลยจนหลายๆครั้งวิชาที่เราติวก็ดีเลย์ในดารเรียนและสอบออกไปเป็นปีๆ รวมตั้งแต่ออกจากโรงเรียนนานาชาติมาตั้งแต่ 16-17 กว่าจะเข้ามหาลัยได้ก็ 22-23 ตอนนั้นเมื่อเราเริ่มรู้เท่าทันแม่ เราเลยไปคุยกับพ่อเลี้ยงตรงๆ พ่อเลี้ยงจึงตัดสินใจโอนเงินค่าเรียนให้เราตรงๆ ทำให้เรากลับมาเรียนตามเกณฑ์ได้อีกครั้ง
แต่ชีวิตก็ยังไม่ง่าย แม่ยังคงกดดัน พูดจาทำร้ายจิตใจ และไม่สนับสนุนความฝันของเรา เรารู้สึกว่าแม้ร่างกายจะเติบโต แต่จิตใจยังติดอยู่ในกับดักของความกลัว ความเจ็บปวด และความไม่มั่นใจที่จะลุกหรือเลือกอะไรด้วยตัวเอง เราเคยได้ไปฝึกงานต่างจังหวัดและได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองช่วงหนึ่ง และพบว่าตัวเองมีความสุขมากเมื่อได้พิสูจน์ตัวเองและใช้ชีวิตอย่างอิสระ แต่ตอนนี้เรากลับมาจากฝึกงานและเรายังรู้สึกเหมือนชีวิตยังไม่เป็นของตัวเองอย่างแท้จริงตอนกลับมาอยู่กับพงกเค้า และทุกอย่างก็ยังวนลูปแบบเดิมๆ แม่กับพ่อเลี้ยงเดี๋ยวก็พูดดีกับเรา เดี๋ยวก็ร้ายกาจใส่เรา
ตอนนี้เหลืออีกเพียง 1 ปี เราก็จะเรียนจบป.ตรีค่ะ เราเบือกเรียนแบบ 3 ปีครึ่งจบแล้วมันเป็นมหาลัยอินเตอร์ วิชาเรียนค่อนข้างแน่น เรียน 8:00 เลิก 5โมงครึ่ง เราเดินทางไปเรียนจากบ้าน 10 กิโลในกรุงเทพ จะหางานทำก็ยากค่ะ
เรามีสกิลคือดูดวงพอเป็น ชอบสอนหนังสือเด็กๆ แต่ก็ไม่เคยสอนจริงจัง ชอบเก็บกวาดบ้าน ชอบพูดชอบคุย consult เรื่องต่างๆ ได้ ขอเสียคือเรากลัวการเริ่มต้นค่ะ กลัวว่าจะมีใครมาว่าว่าเราทำอะไร
เราก็อยากจะเรียนจบแล้วสตาร์ทอะไรเองได้ พอจะมีแนะนำไหมคะ ว่าควรวางแผนชีวิตตัวเองและตั้งมายด์เซ็ทใหม่ต่อตัวเองยังไงดี