ทำไมเวลาทำอะไรถึงรู้สึกกลัวที่คนอื่นมองไปหมดค่ะ ไม่ว่าจะพูดอะไรก็คิดมากออกความเห็นหรออื่นๆกลัวเค้านินทากลัวนู้นกลัวนี่ไม่มีสาเหตุเช่นมีคนมาพิมถามอีกคนในแชทกลุ่มแล้วเราตอบแทนก็กลัวว่าจะเสล่อ บางครั้งก็อ่อนไหวง่ายเกินไปเช่นพอรู้ว่าไม่มีคนอยู่บ้านด้วยต้องอยู่คนเดียวทั้งที่ตอนนั้นเรื่องอาจจะยังไม่เกิดแต่จู่ๆก็ร้องไห้รู้สึกเสียใจ กินข้าวไม่ลง กลัวไปหมดหรือเวลาเสียใจจะเสียใจเรื่องเดิมซ้ำๆ และมักจะเกิดช่วงกลางคืนหรือก่อนนอน(เรื่องร้องไห้) แล้วบางครั้งพอทำผิดต่อคนในครอบครัวพอจะ กลัว ขอโทษ รู้สึกผิด ร้องไห้ อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนความรู้สึกหายไปเลยค่ะสับสนกลับตัวเองไปซะทุกเรื่อง บางทีก็ควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้โมโหจนร้องไห้ บางทีก็ใจเย็นจนเกินไป งานอดิเรกที่ชอบทำก็ไม่ชอบทำก็รู้สึกเบื่อสิ่
ที่ชอบก็ไม่ชอบเบื่อไไหมดจนบางครั้งตั้งคำถามว่าเราจะมีชีวิตอยู่ทำไมแต่ก็ไม่ได้อยากตุย บางทีก็อยากหายไปแต่ก็ไม่ได้อยากตุย ขอโทจนติดปากบางครังไม่ผิดก็ขอโทษ ซึ่งปกติไม่ใช่คนแบบนี้เริ่มเป็นมาเรื่อยๆจนนี้น่าจะปีที่ 3 อาการมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆเลยค่ะเริ่มเกิดช่วงที่โดนเพื่อนสนิทที่ไว้ใจที่สุดนินทาและทิ้งไปและเราคบกันมานานมากช่วงนั้นร้องไห้ทุกคืนแต่พอตอนเช้าความรู้สึกกลับหายไป และช่วงนั้นโดนกดดันจากคนในครอบครัวทำให้รู้สึกไม่ดีพออยู่ตลอดจนวันนี้เกรด3.80+แต่มันก็ไม่เคยพอโดนเปรียบเทียบตลอดโดนเอาไปด่าให้คนอื่นฟังจนน้อยใจบาง  อยากไปพบจิตแพทย์แต่กลัวคนในครอบครัวไม่เข้าใจบางครั้งเวลาเจ็บ ป่วย หรือเป็นอะไรคนในครอบครัวมักไใ่สนใจเวลาไปบอกแล้วเขาก็จะบอกว่าปกติเดี๋ยวก็หายแต่คิดว่ามันไม่ปกติเช่น เคยเดินๆอยู่แล้วเป็นลมหน้ามืดลงไปเลยรู้สึกขยับตัวไม่ได้พยายามขยับตัวเพราะปวดท้องมากพอเริ่มขยับได้ก็พยายามเดินไปห้องน้ำละท้องหนักมากหลังจากนั้นตอนกำลังออกก็เป็นลมอีกเป็นเวลา3วันที่รู้ไม่มีแรงและท้องเสียจนถ่ายเป็นเลือดเค้าก็บอกปกติ จนไม่อยากจะบอกอะไรอีกแล้ว
อาจจะยาวหน่อยหรือพิมพ์ไม่เข้าใจไปบ้างนะคะ