ก่อนอื่นขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและแสดงความคิดเห็นนะคะ เราตั้งใจเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อระบาย และอยากขอคำแนะนำในการใช้ชีวิต เพราะตอนนี้เรารู้สึกหนักมาก แบกรับอะไรหลายอย่างไว้คนเดียวจนไม่รู้จะเดินต่อยังไง

เราเป็นเด็กต่างจังหวัด อายุ 23 ปี เพิ่งเรียนจบและย้ายเข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ ได้ประมาณ 5 เดือน เงินเดือน 18,000 บาท หักค่าเช่าหอพักก็เหลือใช้ไม่มาก ที่บ้านมีแม่กับพี่ชาย พี่ชายทำงานรับจ้างทั่วไป เงินเดือนยังไม่ถึงหมื่น พออยู่ได้คนเดียว ส่วนแม่เพิ่งเกษียณจากงานราชการครูเมื่อปีที่แล้ว ได้เงินบำเหน็จประมาณล้านกว่าบาท แต่ปัญหาคือแม่มีหนี้สินจากธนาคารรวมประมาณ 3 ล้านบาท และยังมีค่างวดรถที่ต้องผ่อนต่ออีกราวแสนกว่าบาท

เงินเกษียณหายไปกับการใช้หนี้เกือบหมด ตอนนี้แม่ไม่มีรายได้ แต่ยังมีภาระต้องจ่ายหนี้ธนาคารทุกเดือนเกือบ 30,000 บาท จะกลับไปทำงานราชการก็ไม่ได้เพราะเกษียณแล้ว จะหางานใหม่ก็ยาก เพราะอายุ 60 แล้ว ไม่ค่อยมีใครรับ แม่เลยวางแผนจะย้ายมาอยู่กับเราที่กรุงเทพฯ เพื่อหางานทำใหม่ เพราะที่ต่างจังหวัดก็ไม่มีงานให้ทำ แถมเป็นขี้ปากชาวบ้านอีกว่าเกษียณแล้วยังต้องมาทำงานต่อ ส่วนเราก็สงสารแม่ อยากให้แม่ได้พัก ใช้ชีวิตสบายๆ บั้นปลาย แต่เรายังไม่สามารถดูแลแม่ได้จริงๆ

หลังเรียนจบ แม่แบ่งเงินเกษียณประมาณแสนกว่าบาทให้เราไว้สำหรับสมัครโครงการ Work and Holiday ไปออสเตรเลีย เพราะคิดว่าอย่างน้อยถ้าเราได้ไปทำงานที่นั่น จะได้ส่งเงินกลับมาช่วยแม่บ้าง แต่ปีนี้เรากดโครงการไม่ทัน ต้องรออีกปี และเราเองก็ไม่กล้าเอาเงินก้อนนั้นไปใช้ เพราะมันคือโอกาสสุดท้ายของเราที่พอจะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายได้มากขึ้นค่ะ

ตอนนี้แม่เริ่มอยู่เฉยไม่ได้แล้ว เพราะเงินเกษียณหมด เราก็รู้ว่าถ้าเอาเงินก้อนสุดท้ายนี้ไปโปะหนี้ มันก็ไม่พอ และเราจะเสียโอกาสไปต่ออีก เราสองคนคุยกันแบบเปิดใจ แม้แต่ประกันชีวิตแม่ที่มีอยู่ หากวันหนึ่งแม่ไม่อยู่ เงินที่ได้มาก็ยังไม่พอใช้หนี้อยู่ดี และถ้าเราหยุดส่งหนี้ บ้านที่ต่างจังหวัดซึ่งเป็นของครอบครัวเพียงชิ้นเดียว และรถ ก็จะถูกยึดไป เรามองอนาคตแล้วก็ใจหาย ถึงวันนั้นแม่ไม่อยู่แล้ว เราก็ยังไม่อยากให้สิ่งเหล่านี้ต้องหายไปค่ะ

เราคำนวณดู ถ้าต้องส่งหนี้ให้แม่เดือนละหมื่น ต้องใช้เวลาอีกกว่า 20 ปี เราท้อเลยค่ะ รู้สึกว่าชีวิตตัวเองไม่มีทางเป็นของตัวเองได้เลย แค่ดูแลตัวเองก็เหนื่อยแล้ว จะพูดถึงการสร้างอนาคตยิ่งลำบาก อยากช่วยแม่ แต่ก็ทำไม่ได้เต็มที่ อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ก็รู้สึกผิดทุกครั้งที่คิดถึงตัวเองค่ะ

ส่วนพ่อกับแม่หย่ากันนานแล้วนะคะ ต่างคนต่างใช้ชีวิต พ่อยังช่วยค่าใช้จ่ายเล็กๆ น้อยๆ บ้างในบางเดือน แต่ก็ไม่มากพอจะช่วยแม่ได้จริงจังค่ะ และเราก็เข้าใจพ่อมากๆ ในเรื่องหนี้ของแม่ สเกลหนี้มันใหญ่เกินกว่าจะช่วยให้หายไปในชีวิตนี้จริงๆ ค่ะ เรารู้ว่าไม่ควรคิดน้อยใจ แต่บางทีก็อดไม่ได้ค่ะ เรารักแม่มาก แต่ก็อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกัน


หากใครเคยเจอปัญหาแบบนี้ หรือมีคำแนะนำดีๆ เกี่ยวกับการจัดการชีวิต การวางแผนการเงิน งานที่คนอายุ 60 สามารถทำได้ หรือการตั้งหลักในชีวิต รบกวนช่วยแนะนำเราด้วยนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ