พระอรหันต์พากุละสมัยพุทธกาลมาโปรดหลวงปู่ชอบ
เรื่องนี้หลวงตาพระมหาบัว ญาณสมฺปนฺโน เป็นผู้เล่าไว้
เกี่ยวกับเหตุการณ์อัศจรรย์ เมื่อหลวงปู่ชอบ ฐานสโม กำลังวิเวกภาวนาอยู่ในถ้ำลึกกลางป่าประเทศพม่า…
กลางดึกสงัดในคืนหนึ่ง ขณะที่ท่านกำลังนั่งสมาธิอย่างแน่วแน่
จู่ๆ ก็มี… พระอรหันต์องค์หนึ่ง! ปรากฏกายขึ้นจากอากาศ!
พระองค์นั้นนามว่า พระพากุละ
รูปร่างขาว สูง สง่างามน่าเลื่อมใสยิ่งนัก!
ท่านเหาะตรงมายังหน้าถ้ำด้วยอิทธิฤทธิ์อันน่าอัศจรรย์
พระพากุละลงสู่พื้นเบื้องหน้าหลวงปู่แล้วนั่งสงบนิ่ง
จากนั้นก็เอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจนว่า
“ทราบว่า… บริขารของท่านหายไปเมื่อกลางวัน ใช่ไหม?”
หลวงปู่ชอบตอบว่า “ใช่… หายไปจริงๆ ครับ”
พระพากุละเพียงยกมือชี้ แล้วกล่าวว่า
“นั่น! อยู่ตรงนั้น ท่านมิได้ทำหาย… แต่เพียงแค่ลืมที่วางไว้ต่างหาก”
รุ่งเช้า เมื่อหลวงปู่ออกไปดูตามที่ท่านชี้ไว้
บริขารนั้น… ก็อยู่ตรงนั้นจริงๆ!
ไม่มีผิดเพี้ยน!
หลวงปู่ถึงกับงงงันในใจว่า ท่านรู้ได้อย่างไร?
ทั้งที่ตนก็ไม่ได้บนบานศาลกล่าว หรือแม้แต่เอ่ยปากขอบอกผู้ใด
…น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก!
เมื่อพระอรหันต์มาถึง ท่านไม่ได้เพียงมาเยี่ยม แต่ยังกล่าวชมเชยหลวงปู่
ที่ปฏิบัติธุดงควัตรด้วยจิตมั่นคง
แล้วจึงแสดงธรรมอันลึกซึ้งเพื่อความรื่นเริงแก่ท่าน…
“จงพยายามรักษาธุดงค์ไว้ให้มั่น อย่าให้เสื่อมโรย
ธุดงค์เสื่อม… ก็เท่ากับพระศาสนาเสื่อม”
“แม้พระคัมภีร์ยังอยู่ แต่หากไม่มีผู้ปฏิบัติ ก็ไร้ความหมาย”
“ผู้รักษาธุดงค์… เป็นผู้จิตใจสูง
เพราะธุดงค์เป็นธรรมขั้นสูง เป็นเครื่องทำลายกิเลสอย่างแท้จริง
พระอริยเจ้าทั้งหลาย… ล้วนไปจากธุดงค์ทั้งนั้น!”
“ผู้ไม่มีธุดงควัตร… ก็เหมือนบ้านร้าง เมืองร้าง
ไม่มีผู้ดูแล ไม่เป็นสิ่งที่น่าปรารถนาเลย”
“จงรักษาธุดงค์ให้มั่น อย่าให้เป็น ‘พระวัตรร้าง’
มิฉะนั้น… มรรคผลนิพพานจะรั่วไหล แตกซึม… พลาดจากมือ”
“พระพุทธเจ้าและสาวกผู้เลิศทั้งหลาย
ล้วนรักษาธุดงควัตรเป็นนิจ
ผู้ใดประมาทธุดงค์ ผู้นั้นหมดสาระแห่งตน!”
“ผู้มีธุดงค์ เป็นผู้มีอำนาจอย่างลึกลับ
เทวดา มนุษย์ทั้งไตรภพ… ต่างเคารพรัก
มีแต่ความเย็นฉ่ำอยู่ในใจ ทั้งวันและคืน”
“ธุดงค์ เป็นธรรมลึกลับ
แต่ก็เป็น รากแก้ว แห่งพระศาสนา”
“ผู้มีธุดงค์ คือผู้รู้จักความสำคัญของตน
รักษาธรรมได้ตรงจุด เป็นที่น่ายกย่องยิ่ง”
“ผู้ใดมีธุดงค์… ใจย่อมเต็มเปี่ยมด้วยเมตตา
และตราบใดที่ยังมีผู้ปฏิบัติธุดงค์อยู่
ศาสนาก็ยังคงดอก… คงผล… ไม่เสื่อมสลาย!”
“ธุดงควัตรนี่แล…
คือทางแห่งมรรค ผล และนิพพานทุกชั้น
ไม่มีสิ่งใดกีดขวางได้!”
“จงจดจำไว้ให้ถึงจิต!
ไตร่ตรองให้ถึงธรรม!
เมื่อมีธุดงค์อยู่กับตัว ไม่ว่าอยู่ที่ไหน…
ก็จะเย็น… และมีธรรมคุ้มครองตลอดเวลา!”
พระอรหันต์พากุละสมัยพุทธกาลมาโปรดหลวงปู่ชอบ
เรื่องนี้หลวงตาพระมหาบัว ญาณสมฺปนฺโน เป็นผู้เล่าไว้
เกี่ยวกับเหตุการณ์อัศจรรย์ เมื่อหลวงปู่ชอบ ฐานสโม กำลังวิเวกภาวนาอยู่ในถ้ำลึกกลางป่าประเทศพม่า…
กลางดึกสงัดในคืนหนึ่ง ขณะที่ท่านกำลังนั่งสมาธิอย่างแน่วแน่
จู่ๆ ก็มี… พระอรหันต์องค์หนึ่ง! ปรากฏกายขึ้นจากอากาศ!
พระองค์นั้นนามว่า พระพากุละ
รูปร่างขาว สูง สง่างามน่าเลื่อมใสยิ่งนัก!
ท่านเหาะตรงมายังหน้าถ้ำด้วยอิทธิฤทธิ์อันน่าอัศจรรย์
พระพากุละลงสู่พื้นเบื้องหน้าหลวงปู่แล้วนั่งสงบนิ่ง
จากนั้นก็เอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจนว่า
“ทราบว่า… บริขารของท่านหายไปเมื่อกลางวัน ใช่ไหม?”
หลวงปู่ชอบตอบว่า “ใช่… หายไปจริงๆ ครับ”
พระพากุละเพียงยกมือชี้ แล้วกล่าวว่า
“นั่น! อยู่ตรงนั้น ท่านมิได้ทำหาย… แต่เพียงแค่ลืมที่วางไว้ต่างหาก”
รุ่งเช้า เมื่อหลวงปู่ออกไปดูตามที่ท่านชี้ไว้
บริขารนั้น… ก็อยู่ตรงนั้นจริงๆ!
ไม่มีผิดเพี้ยน!
หลวงปู่ถึงกับงงงันในใจว่า ท่านรู้ได้อย่างไร?
ทั้งที่ตนก็ไม่ได้บนบานศาลกล่าว หรือแม้แต่เอ่ยปากขอบอกผู้ใด
…น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก!
เมื่อพระอรหันต์มาถึง ท่านไม่ได้เพียงมาเยี่ยม แต่ยังกล่าวชมเชยหลวงปู่
ที่ปฏิบัติธุดงควัตรด้วยจิตมั่นคง
แล้วจึงแสดงธรรมอันลึกซึ้งเพื่อความรื่นเริงแก่ท่าน…
“จงพยายามรักษาธุดงค์ไว้ให้มั่น อย่าให้เสื่อมโรย
ธุดงค์เสื่อม… ก็เท่ากับพระศาสนาเสื่อม”
“แม้พระคัมภีร์ยังอยู่ แต่หากไม่มีผู้ปฏิบัติ ก็ไร้ความหมาย”
“ผู้รักษาธุดงค์… เป็นผู้จิตใจสูง
เพราะธุดงค์เป็นธรรมขั้นสูง เป็นเครื่องทำลายกิเลสอย่างแท้จริง
พระอริยเจ้าทั้งหลาย… ล้วนไปจากธุดงค์ทั้งนั้น!”
“ผู้ไม่มีธุดงควัตร… ก็เหมือนบ้านร้าง เมืองร้าง
ไม่มีผู้ดูแล ไม่เป็นสิ่งที่น่าปรารถนาเลย”
“จงรักษาธุดงค์ให้มั่น อย่าให้เป็น ‘พระวัตรร้าง’
มิฉะนั้น… มรรคผลนิพพานจะรั่วไหล แตกซึม… พลาดจากมือ”
“พระพุทธเจ้าและสาวกผู้เลิศทั้งหลาย
ล้วนรักษาธุดงควัตรเป็นนิจ
ผู้ใดประมาทธุดงค์ ผู้นั้นหมดสาระแห่งตน!”
“ผู้มีธุดงค์ เป็นผู้มีอำนาจอย่างลึกลับ
เทวดา มนุษย์ทั้งไตรภพ… ต่างเคารพรัก
มีแต่ความเย็นฉ่ำอยู่ในใจ ทั้งวันและคืน”
“ธุดงค์ เป็นธรรมลึกลับ
แต่ก็เป็น รากแก้ว แห่งพระศาสนา”
“ผู้มีธุดงค์ คือผู้รู้จักความสำคัญของตน
รักษาธรรมได้ตรงจุด เป็นที่น่ายกย่องยิ่ง”
“ผู้ใดมีธุดงค์… ใจย่อมเต็มเปี่ยมด้วยเมตตา
และตราบใดที่ยังมีผู้ปฏิบัติธุดงค์อยู่
ศาสนาก็ยังคงดอก… คงผล… ไม่เสื่อมสลาย!”
“ธุดงควัตรนี่แล…
คือทางแห่งมรรค ผล และนิพพานทุกชั้น
ไม่มีสิ่งใดกีดขวางได้!”
“จงจดจำไว้ให้ถึงจิต!
ไตร่ตรองให้ถึงธรรม!
เมื่อมีธุดงค์อยู่กับตัว ไม่ว่าอยู่ที่ไหน…
ก็จะเย็น… และมีธรรมคุ้มครองตลอดเวลา!”