วันนี้เราอยากมาระบายค่ะ เรามีน้อง1คนน้องเป็นคนเรียนเก่งต่างจากเราที่เรียนกลางๆพ่อเเม่เลยสนใจน้องกว่าเราตั้งเเต่เด็กๆเราชอบรู้สึกอย่างนี้มาตลอด เราพูดไม่เก่งเท่าน้องเขาก็ไม่ค่อยคุยกะเรา เราก็ไม่กล้าคุยเวลาทำอะไรเเข่งกีฬาได้เหรียญเราดีใจมากไปเล่าให้เขาฟังเขาก็เฉยๆไม่มีคำชมเลยค่ะ ต่างจากน้องเรามากเเค่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ชมนู่นี่นั่นก็ชมใหญ่เลย มันน้อยใจมากๆ หรือเราอาจจะไม่น่ารักพอที่เขาจะสนใจหรือเรียนไม่ดีพอ เเต่เราอยากได้เเค่คำชมนิดๆหน่อยๆก็ทำให้เรารู้สึกดีเเล้ว อีกอย่างคือเราชอบร้องไห้กับคำพูดมากเลยพ่อเเม่ก็ชอบพูดคำบางคำที่เขาอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเเค่นี้ ชอบสาดคำเเรงๆเรารับไม่ได้ก็ต้องเเอบร้องไห้ในห้องน้ำเงียบๆ เรากลับเอาไปคิดตลอดร้องไห้กับคำพวกนี้ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ตลอดค่ะเราก็เเค่ทำใจยอมรับมัน หวังว่าสักวันจะดีขึ้น