ครอบครัว

สวัสดีค่ะ วันนี้เราขอมาระบายหน่อยนะคะเราเก็บไว้คนเดียวไม่ไหวอีกเเล้วค่ะ เรารู้เราไร้ค่าเมื่ออยู๋ในครอบครัวของตัวเราเองเรานึกถึงเเล้วเราจะร้องไห้ตลอดเวลา ก่อนหน้านี้ช่วงเรามัธยมเราโดนดุโดนด่าบ่อยมากทำให้พอราขึ้นม.ปลายเราพยามทำตัวเองให้ดีขึ้น เราทำเกรดให้ดีเเต่การที่เราทำได้ดีไม่มีใครยินดีกับเราเลย เเต่เมื่อไหร่ที่เกรดเราต่ำกว่า3.5เราโดนด่าโดนว่า เราไม่ได้ต้องการอะไรมากหรอกค่ะ เราเเค่ต้องการให้เขายินดีกับเรา ตอนนี้เราไม่รู้เลยค่ะว่าเราทำไปเพื่ออะไร เราไม่อยากพยายามเเล้วค่ะ เรารู้สึกเหนื่อยเราเเค่ต้องการคำชมบ้าง  อีกเรื่องคือวันเกิดเราไม่มีใครให้อะไรเราเลยเราไม่ได้อะไรมากหรอกค่ะเราเเค่ต้องการไปกินข้าวกับครอบครัวเราเเค่ต้องการเค้กสักก้อนเราเข้าค่ะว่าเราอยู่หอเเต่ หอเราห่างจากบ้านเเค่50กิโล พ่อกับเเม่เรามาหาคนอื่นได้ตลอดเเต่มาหาเราไม่ได้  เวลาเขาไปเที่ยวเขาไปกัน3คนพ่อเเม่น้องเขาโกหกเราเพื่อไม่ให้เราไป ถ้าบอกเราตรงๆเราไม่อะไรหรอก เเต่จะเเอบเราทำไมอะเราเสียใจกว่าเดิมอีก ถ้าเป็นน้องเราขออะไรได้ทุกอย่าง  เเต่ถ้าเป็นเราต้องโดนด่าก่อนเสมอ พอหันมองมาข้างยายรักหลานไม่เคยเท่ากันไม่รู้รักเราบ้างไหม ปิดเทอมเราชอบใช้ชีวิตกลางคืน เราไม่เคยตุยโทรศัพท์ตอนตี1ตี2เเต่กลับไปบอกคนอื่นว่านอนไม่ได้เลยเราเสียงดังมาก เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เวลาทำกับข้าวบอกเเม่เราว่าออกมาหากับข้าวให้เราอีก เรายังนอนอยู่ เเต่ทั้งๆที่เราไม่เคยเรียกเรื่องอะไรเลยเราอยู่เงียบๆ เราไม่ไ้ด้ขอให้ไปหาอะไรมาให้เรากินด้วยซ้ำ นินทาเราตลอดบอกคนอื่นว่าเราไม่ดีอย่างน้ันอย่างนี้ เราเเถบไม่สร้างปัญหาไรเลย ดูหลานคนโตเเกก่อนจานไม่เคยล้าง เรียนจบละพ่อเราเสนองานอะไรไม่ทำ ไม่ชอบบ้างไรบ้าง  ที่เรามาเขียนในตอนนนี้เราไม่ได้ต้องการความเห็ฯใจหรือไรเราเเค่อยากระบายเราร้องไห้ตลอดเลยเราไม่รู้จะไปพูดกับใคร