ขอหาที่ระบาย เพื่อลดอาการเครียดที่เป็นอยู่

เรื่อบมันมีอยู่ว่า เราอายุ31ปี เราเป็นคุณแม่ลูก2 ตอนนี้ลูกคนโตอายุ 2ขวบครึ่ง คนเล็กอายุ1ขวบ ลูกคนแรกเราไม่ได้เลี้ยงเอง ป้าเราช่วยเลี้ยง คือไปส่งไว้ตอนเช้า รับกลับตอนเย็น เสาร์-อาทิตย์อยู่บ้านสามีเลี้ยงเอง เพราะเราทำงานหยุดแค่วันเสาร์วันเดียว สามีหยุดเสาร์-อาทิตย์ จากนั้นพอน้องได้ขวบกว่าเราพาน้องส่งเนิร์สรี่เพราะป้าเลี้ยงไม่ไหว ต่อมา เรามีลูกคนที่2 พอลูกคลอดได้ 1เดือน บริษัทก็จ้างเราออกทันทีด้วยเหตุผลทางการเงินของบริษัท เรารู้สึกท้อแท้มาก ทั้งชีวิตไม่เคยเจออะไรแบบนี้  แม้กระทั่งตอนท้อง เราขับรถทำงานต่างจังหวัดวันละ2-300กิโล (ลืมบอกว่าเราเป็นเซลล์) ไม่เคยพักเลย จนอีก2วันจะคลอด ก้ยังขับรถเป็นร้อยกิโลอยู่ ออกจากห้องคลอด เราก้เปิดคอมทำงานเลย อยู่กับลูกได้2อาทิตย์ ให้ลูกหย่านมเลย แล้วไปทำงาน เพราะเราทุ่มเท ดิ้นรน เราเลยคาดหวังว่าบริษัทจะรักเรา แต่เราลืมไปว่าบริษัทต้องรักตัวเองก่อนถึงจะอยู่รอดได้ เราบอกใครต่อใครว่าเราไม่เป็นไร เราชิว แต่ลึกๆเราเสียใจมาก นอนร้องไห้อยู่หลายคืนเลยแหละ โอเค มาต่อที่เรื่องลูกคนที่2 เราจ้างลูกสาวของป้าเลี้ยง ตั้งแต่เดือนแรก และถึงแม้เราจะออกจากงานแล้วเราก็ยังจ้างต่อ เพราะเราเอาเวลาไปอ่านหนังสือสอบราชการ ตั้งใจและคาดหวังเหมือนเดิม พอเราอ่านจบ สอบเสร็จ โอเค ดีใจอยู่ไม่กี่เดือน เพราะสอบติดขึ้นบัญชีไว้2ปี แต่ก็นั่นแหละไม่ได้ลำดับที่คาดหวังไว้ (1-10) ไม่รู้จะเรียกถึงมั้ย (เราได้ลำดับที่23) จากนั้นเดือนธันวา ลูกคนที่2ได้6เดือน เราก็เอาลูกมาเลี้ยงเองเพื่อลดค่าใช้จ่าย ตอนนี้เงินเก็บถูกนำออกมาใช้เกือบหมดแล้ว ทองที่สะสมก็ถูกนำมาขายเกือบหมดแล้ว สามีเป็นรายได้ทางเดียว จนปัจจุบันนี้ ลูกอายุ11เดือน ย่างเข้า1ขวบเราเลี้ยวลูกแบบฟลูไทร์ม 2-3วันออกจากบ้านไปข้างนอกสักครั้ง (ลืมบอกว่าเราอยู่ในบ้านพักข้าราชการครูหลังเล็กๆภายในรั้วโรงเรียน) และด้วยภาวะทางการเงิน เราเลยงดการกินข้างนอกบ้านจากเดิมที่กินทุกวัน งดการไปซื้อของข้างนอก จากเดิมที่ออกไปทุกวัน ชีวิตเราวนเวียนแค่ ตอนเช้าซักผ้า เลี้ยงลูก ทำกับข้าว ล้างขวดนม ทำงานบ้าน และนั่นน่าจะเป็นสาเหตุ เรารู้สึกมาสักพักแล้วว่า เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่ลูกสาวคนโตดื้อ หรือเอาแต่ใจตัวเอง เรามักจะตีเค้าแรงๆ บางครั้งถึงขั้นจิกหัวเค้า หรือตบหน้าเค้า ผลักเค้าบ้าง แต่พอเราหายโมโหแล้วเรารู้สึกผิดมาก เรารู้สึกว่าลูกผวาทุกครั้งที่เรายกมือขึ้น แม้บางครั้งจะเอื้อมมือไปหยิบของก็ตาม เรายิ่งรู้สึกแย่ที่เราเป็นเหตุ ที่เราควบคุมตัวเองไม่ได้ ส่วนกับสามีนั้น เราโมโหใส่เค้าบ่อยมาก พูดจาดูถูก และแทงใจเค้าตลอด แต่โชคดีของเราที่สามีรักเรามากพอที่จะไม่ตอบโต้และพยายามเข้าใจเรา มีอยู่ครั้งนึงสามีไปทำงานต่างจังหวัด แม่สามีมาอยู่เป็นเพื่อน คือเราพยานามทำทุกอย่าง แต่ก็ไม่ถูกใจแม่สามีอยู่ดีพูดจากระแทกแดกดันนู่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่พอ แล้วไม่ได้ช่วยเลี้ยงอะไรมากเพราะเอาแต่เล่นโทรศัพท์ แล้วลูกคนโตก็ดันมาดื้ออีก เราเลยไม่ไหวเผลอตบลูกเข้าไป1ครั้ง พอตบแล้ว เราตกใจตัวเองมากที่ทำแบบนั้น เรารีบโทรหาสามีแล้วเล่าเหตุการณ์ให้เค้าฟัง วันรุ่งขึ้นเค้าก็รีบขับรถกลับมาเลย และขอโทษเราที่ทิ้งเราไว้กับแม่เค้า จากนั้นแม่เค้าก็กลับไป  ช่วงเมษา แฟนเราปิดเทอมไม่มีสอน เราตัดสินใจพาครอบครัวไปหาแม่เราที่ร้อยเอ็ด เรารู้สึกอยากพักใจทพักสมอง ไม่ต้องคิดอะไร เอาจริงๆเราเป็นคนคิดมาก เรื่องเงิน เรื่องพัฒนาการลูก เรื่องอารมณ์รุนแรงของเราที่จะส่งผลกับลูก เราอยากพักจริงๆจึงเดินทางไปหาแม่ ใช้คำว่าไปเกาะแม่กินช่วงสงกรานต์ มันเป็นความรู้สึกที่ว่า แค่อยู่กับแม่แล้วมันสามารถวางทุกเรื่องลงได้ อยู่กับแม่เหมือนอยู่ในเซฟโซนที่ไม่ต้องกังวลอะไรเลย (เราลืมบอกไปว่าถึงแม้ว่าสามีจะทำงานหาเงินแต่เราก็เข้าไปวางแผนการใช้จ่ายของครอบครัว โดยถ้าสามีไม่เห็นด้วยเค้าก็จะแย้งและเสนอความคิดของเค้าและหาทางใหม่ด้วยกัน) ช่วงที่อยู่กับแม่ เราโมโหน้อยลง ได้นอนเต็มอิ่ม ได้พักมากขึ้น และเราก็เล่าความรู้สึกและการกระทำรวมถึงความกังวลของเราที่สามีไม่รู้ให้เค้าฟังทั้งหมด และเราช่วยกันหาข้อมูลและวิธีการในกลูเกิ้ลเพื่อจัดการกับปัญหานี้ อันดับแรกที่หลายๆเว็บแนะนำคือการระบายออกมา หรือปรึกษานักจิตวิทยาครอบครัว และหาเวลาที่เป็นของตัวเราเองอย่างน้อยวันละ1-2ก็ยังดี และหายใจเข้าลึกๆเวลาโมโหเพื่อลดการตีที่รุนแรง เราเลือกที่จะหาที่ระบายโดยการมาพิมพ์ในนี้ เพราะแค่ระบายกับสามีเรารู้สึกว่ายังไม่พอ และเราไม่อยากให้คนรู้จักทราบถึงอาการของเราเหล่านี้ เราเลือกที่จะมาระบายและรับฟังความคิดเห็นจากคนที่ไม่รู้จักในนี้ดีกว่า  ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำค่ะ ไว้ถ้าทำทุกอย่างตามที่หาข้อมูลมาแล้วยังไม่ดีขึ้นอีกเราจะไปปรึกษานักจิตวิทยาครอบครัวค่ะ ส่วนลูก เรานัดประเมินพัฒนาการกับคลีนิกประเมินพัฒนาการไว้แล้ว ถ้าอาการของเราส่งผลกับน้องจริงๆ เราจะพาน้องไปพบกับนักจิตพร้อมเรา  อาการของลูกเราตอนนี้มีผวาตอนเรายกมือ กับเลียนแบบการตะคอกใส่มา และยังพูดเป็นประโยคไม่ได้ แต่พูดเป็นคำๆได้ รู้และเข้าใจสิ่งที่ต้องการ ปล.ด่าได้แต่อย่าแรงมากนะคะ