รู้สึกผิดที่ใจดีเกินไป

คือเราในตอนนี้อายุ14เสียพ่อไปตั้งแต่เราอายุ11ปี  ตอนตอนเด็กๆอยู่บ้านก็มีคุณพ่ออยู่ด้วยเพราะคุณพ่อเกษียณแล้วค่ะ คุณแม่เลยทำงานคนเดียว หลังคุณพ่อเสียแม่ก็ไปทำงาน ทำให้เราต้องอยู่คนเดียวสะส่วนใหญ่ ช่วงนี้1-2ปีเราอยู่ได้อย่างสบายใจเลยค่ะ ได้มีพื้นที่ส่วนตัวจนกระทั่ง แม่ให้น้องข้างบ้านคนหนึ่งมาอยู่ด้วย น้องยังเป็นอยู่เลยค่ะประมาณ ป.2 เด็กผู้ชาย น้องเขาชอบมาขอมือถือเราเล่นอยู่เป็นประจำ เราก็ใจดีจนเด็กมันติด ไม่เคยอยากเอาเรื่องนี้ไปคุยกับแม่เพราะแม่ก็เหนื่อยจากการทำงานหาเงินคนเดียว เลยถามแม่ว่าไม่ต้องให้น้องมาอยู่ด้วยก็ได้ แต่แม่ก็บอกว่ากลัวเราเหงา กลัวเราไม่ปลอดภัย แต่เราคิดว่าเราก็สามารถอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้เราอยากได้พื้นที่ส่วนตัว เวลาเราเดินไปไหนน้องจะชอบตามมาตลอด จนเรารู้สึกรำคาญมากค่ะ พักหลังๆน้องเขาเริ่มติดมือถือเรามากขึ้นจนไม่ขอเราด้วยซ้ำหยิบไปเองเลย สักพักเราถึงรู้ตัวว่าน้องแอบเอามือถือไปเล่น เราก็ไม่กล้าต่อว่าหรือห้ามเพราะแม่เรามองน้องในทางที่ดีมาก น้องติดมือถือเราหนักมาก จนที่บ้านเรียกไปกินข้าวก็ไม่ยอมไป มือก็ไม่ยอมล้างเรามาดูสภาพหน้าจอสภาพเคสตัวเองแล้ว เหมือนคนมีขี้มือเปียกๆแล้วเล่นอะค่ะ เราเบื่อมาก พอเราแกล้งทำเป็นมือถือหายก็จะมาขอเล่นไอแพดเราอีก เราแทบไม่เหลือเวลาส่วนตัวแล้วด้วยซ้ำ ยิ่งช่วงนี้ปิดเทอมมาแทบทุกวันจนเราจะเป็นประสาท ยิ่งมาเรายิ่งรู้สึกเครียดแทบจะเป็นซึมเศร้า