เดี๋ยวนี้มองไปทางไหนก็มีแต่เรื่องวาย มังงะวาย ซีรีส์วาย เปิดทีวีไปช่องไหนก็มี ยิ่งช่องแถวอโศกนั่น มีเรื่องใหม่ ๆ เข้าแถวต่อ ๆ กันมาไม่ให้ติ่งวายได้พักได้ผ่อนกันเลย ทั้งเรื่องแนวประธานนักเรียน แนวนักศึกษาแพทย์ แนวทันตแพทย์ หรือที่กำลังมานี่ก็เห็นมีแหวกไปแนวแวมไพร์ชื่อ เลือดนายลมหายใจฉัน หรืออะไรประมาณนั้น เยอะแยะไปหมด แต่ ๆ ๆ เท่าที่สังเกตมา ทุกเรื่องเนี่ยมันทำไมออกแนวนายเอก หน้าหล่อ หน้าสวย เอวบาง ร่างน้อย กันไปหมดซะทุกเรื่อง มีมั่งมั้ยอะที่นายเอกจะแบบว่าหุ่นหมี ๆ หรือออกไปทางอวบระยะสุดท้าย แนว ๆ โอ้ตปราโมทย์ ป๋ากิ๊ก หรือใครที่หุ่นประมาณนั้น หน้าตาบ้าน ๆ ตี๋ ๆ แป๊ะ ๆ ยิ้มทีตาขีดเดียว หรือหน้ายับ หนวดเฟิ้ม เคราแพะ หัวเราะทีพุงกระเพื่อมไรงี้ มันจะไม่มีบ้างเลยเหรอ อย่ากระนั้นเลย ลองมาอ่านเรื่องวาย ๆ สายหมีของเราดู จะได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วหุ่นหมี(ค)วายตัวใหญ่มันเยอะ ก็น่าจะกอดอุ่นดีเหมือนกันนะครับ 😉
EP.1/ พ.ย. 2557, Osaka
อ้วน: เชี่ยนี่ ทำงานผิดเลยเนี่ย
ผม: แน่ะ แค่กูบอกรักนี่ทำงานไม่ได้เลยเหรอ ตกใจไรขนาดนั้นวะอ้วน 555+
อ้วน: เชี่ยนี่ คุยไม่รู้เรื่องแล้วว่ะ
…
อ้วน: ไว้กลับเมืองไทยคราวหน้าเรานัดกินข้าวกันสองต่อสองนะ
ผม: แน่ะ
อ้วน: ไม่ชอบคนที่ไม่นัดแล้วแอบมา
ผม: (สติ๊กเกอร์รูปหมีบราวน์กอดกระต่ายโคนี่)
…
อ้วน: นี่เอากลับไปเล่าเป็นเรื่องสั้น พบรัก ณ ดินแดนอาทิตย์อุทัยได้เลยนะ
ผม: ใครเหรอ จะเล่าอะไร
อ้วน: เราสอง แต่กูขอสงวนนามห้ามใช้ชื่อจริง
ผม: ไม่หรอก
...
อ้วน: ตกลงมามะโตเกียว จะได้จัดห้องรอ
ผม: ไม่ได้จริงๆครับ มีงานต้องส่งจริงๆ
อ้วน: ชู้ไม่อนุญาตให้มาเดี๋ยวกลัวเสีย
ผม: ไม่มี กูรักคนเดียวไม่มีหรอกคนอื่นน่ะ
อ้วน: อย่าแหล กูรู้แอบคบคนอื่นอยู่ด้วย
ผม: ป่าวนะ
…
อ้วน: ไปรักหญิงเหอะ มีอะไรสนุกกว่ากันเยอะแยะ
ผม: ไม่หรอก รักไปแล้วนิ ตั้งแต่วันแรกพบแล้ว...
นั่นเป็นบทสนทนาทางไลน์ที่ผมคุยกะอ้วนเมื่ออายุเข้าสี่สิบต้น ๆ กันแล้วในตอนนั้น
ใครบางคนบอกว่าเวลาที่เราคุยกันผ่านสื่อกลางอย่างการส่งข้อความหรือแอปเท็กซ์อย่างไลน์ หรืออะไรที่คล้อยกัน เราจะกล้าที่จะบอกความในใจได้มากกว่า เรื่องของผมเองก็ไม่ต่างกัน
เราทั้งคู่จากกันไปใช้ชีวิตของแต่ละคนถึงยี่สิบกว่าปี กว่าจะมีโอกาสได้บอกรักบอกความรู้สึกที่เก็บไว้ในใจก็ปาเข้าวัยกลางคนกันแล้ว แต่ตั้งแต่คืนนั้นจิตใจก็โล่งขึ้น คืนนั้นถึงจะอยู่ไกลกันคนละเมืองแต่เราก็ไลน์คุยกันเกือบทั้งคืน คุยหยอกล้อต่อว่ากันจนหลับ ผมบอกอ้วนว่าชอบและรักอ้วนมากตั้งแต่วันแรกพบที่มหา‘ลัย และเคยเสียใจมากตอนที่อ้วนไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นโดยที่ไม่ได้บอกผมเป็นคนแรก
อ้วนเขียนจดหมายส่งมาภายหลังเพื่อขอโทษแต่ผมก็ไม่ได้เก็บมันไว้ จริง ๆ แล้ว ผมไม่ได้อ่านมันด้วยซ้ำ ในตอนนั้นผมทิ้งทุกอย่างไปหมดรวมทั้งรูปถ่ายที่เคยมีด้วยกัน
สิบปีถัดจากนั้นอ้วนก็ส่งการ์ดแต่งงานมาให้ และกำชับมาว่าผมต้องไปให้ได้ แต่ผมก็ไม่ได้ไป ผมไม่อยากไปสะกิดความรู้สึกเจ็บปวดของตัวเองอีกแล้ว (มีต่อ)
เรื่องวายสายหมี…เอ? หรือว่าหมูหว่า
EP.1/ พ.ย. 2557, Osaka
อ้วน: เชี่ยนี่ ทำงานผิดเลยเนี่ย
ผม: แน่ะ แค่กูบอกรักนี่ทำงานไม่ได้เลยเหรอ ตกใจไรขนาดนั้นวะอ้วน 555+
อ้วน: เชี่ยนี่ คุยไม่รู้เรื่องแล้วว่ะ
…
อ้วน: ไว้กลับเมืองไทยคราวหน้าเรานัดกินข้าวกันสองต่อสองนะ
ผม: แน่ะ
อ้วน: ไม่ชอบคนที่ไม่นัดแล้วแอบมา
ผม: (สติ๊กเกอร์รูปหมีบราวน์กอดกระต่ายโคนี่)
…
อ้วน: นี่เอากลับไปเล่าเป็นเรื่องสั้น พบรัก ณ ดินแดนอาทิตย์อุทัยได้เลยนะ
ผม: ใครเหรอ จะเล่าอะไร
อ้วน: เราสอง แต่กูขอสงวนนามห้ามใช้ชื่อจริง
ผม: ไม่หรอก
...
อ้วน: ตกลงมามะโตเกียว จะได้จัดห้องรอ
ผม: ไม่ได้จริงๆครับ มีงานต้องส่งจริงๆ
อ้วน: ชู้ไม่อนุญาตให้มาเดี๋ยวกลัวเสีย
ผม: ไม่มี กูรักคนเดียวไม่มีหรอกคนอื่นน่ะ
อ้วน: อย่าแหล กูรู้แอบคบคนอื่นอยู่ด้วย
ผม: ป่าวนะ
…
อ้วน: ไปรักหญิงเหอะ มีอะไรสนุกกว่ากันเยอะแยะ
ผม: ไม่หรอก รักไปแล้วนิ ตั้งแต่วันแรกพบแล้ว...
นั่นเป็นบทสนทนาทางไลน์ที่ผมคุยกะอ้วนเมื่ออายุเข้าสี่สิบต้น ๆ กันแล้วในตอนนั้น
ใครบางคนบอกว่าเวลาที่เราคุยกันผ่านสื่อกลางอย่างการส่งข้อความหรือแอปเท็กซ์อย่างไลน์ หรืออะไรที่คล้อยกัน เราจะกล้าที่จะบอกความในใจได้มากกว่า เรื่องของผมเองก็ไม่ต่างกัน
เราทั้งคู่จากกันไปใช้ชีวิตของแต่ละคนถึงยี่สิบกว่าปี กว่าจะมีโอกาสได้บอกรักบอกความรู้สึกที่เก็บไว้ในใจก็ปาเข้าวัยกลางคนกันแล้ว แต่ตั้งแต่คืนนั้นจิตใจก็โล่งขึ้น คืนนั้นถึงจะอยู่ไกลกันคนละเมืองแต่เราก็ไลน์คุยกันเกือบทั้งคืน คุยหยอกล้อต่อว่ากันจนหลับ ผมบอกอ้วนว่าชอบและรักอ้วนมากตั้งแต่วันแรกพบที่มหา‘ลัย และเคยเสียใจมากตอนที่อ้วนไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นโดยที่ไม่ได้บอกผมเป็นคนแรก
อ้วนเขียนจดหมายส่งมาภายหลังเพื่อขอโทษแต่ผมก็ไม่ได้เก็บมันไว้ จริง ๆ แล้ว ผมไม่ได้อ่านมันด้วยซ้ำ ในตอนนั้นผมทิ้งทุกอย่างไปหมดรวมทั้งรูปถ่ายที่เคยมีด้วยกัน
สิบปีถัดจากนั้นอ้วนก็ส่งการ์ดแต่งงานมาให้ และกำชับมาว่าผมต้องไปให้ได้ แต่ผมก็ไม่ได้ไป ผมไม่อยากไปสะกิดความรู้สึกเจ็บปวดของตัวเองอีกแล้ว (มีต่อ)