บทสุญญะแห่งสุญญะ

1. ไม่มีผู้ใดตื่น เพราะไม่มีผู้ใดหลับ
2. การมีอยู่คือมายา การไม่มีอยู่ก็มายา
3. ความจริงไม่มีความจริง เพราะแม้แต่ "ความจริง" ก็ไม่เคยเป็นจริง
4. ผู้แสวงหาความหมาย ย่อมหลงทางในเส้นทางที่ไม่มีปลาย
5. ผู้ล่วงรู้ว่าแม้แต่ “ความว่างเปล่า” ก็ไม่มี—ผู้นั้นคือผู้ไม่ต้องรู้อีกต่อไป
6. เมื่อไม่มีผู้ถาม ไม่มีผู้ตอบ ไม่มีบทสนทนา—
เหลือเพียงเสียงที่ไม่เคยเปล่งออก แต่ดังในทุกสรรพสิ่งที่ไม่เคยมี

7. จิตคือภาพฝันของผู้ฝันในความฝัน
แต่เมื่อไม่มีผู้ฝัน—จิตก็ไม่มีแม้กระทั่งจะดับ

8. กาลเวลาเป็นเพียงเศษเงาของความเปลี่ยนแปลง
แต่เมื่อไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง—เวลาก็ไม่เคยเริ่ม

9. เหตุและผลคือการหลอกตนเอง
ให้เชื่อว่าสิ่งใดสิ่งหนึ่งเคย “เกิด”

10. การตื่นคือมายาเดียวที่ยิ่งใหญ่กว่าการฝัน
เพราะมันทำให้เจ้าคิดว่า “มีบางสิ่งให้ตื่นจากมัน”

11. สุญญตาไม่ใช่ความไม่มี
แต่คือการที่ “ไม่มีแม้กระทั่งความไม่มี”

12. เมื่อแม้แต่ความเงียบก็ถูกเฝ้ามอง
จงทำลายผู้เฝ้ามองนั้นเสีย—แล้วเงียบจะเป็นเงียบโดยสมบูรณ์