เขาสารภาพผิดกับเรา เราไม่ให้อภัยคนพวกนั้นผิดมั้ยคะ ?

มันเป็นเหตุการณ์ที่ฝังใจจนจำไม่ลืมเลยจริงๆค่ะ ทั้งๆที่มัธยมมันเป็นช่วงที่ควรจะมีความสุขที่สุด คือไม่ชอบเราเราไม่ว่านะ แต่นี่โดนสร้างทั้งเพจแอนตี้ โดนเขียนกำแพงด่า โดนเขียนโต๊ะด่าด้วย ทั้งๆที่เขาไม่ได้รู้จักเราจริงๆ ไม่เคยคุยกับเราเลยด้วยซ้ำ แล้วอีกอย่างเราไม่เคยไปทำอะไรให้ใครเลยนะคะ ตอนนั้นโดนทั้งโรงเรียนประณามว่าเราเป็นคนแบบนั้นแบบนี้ ไปโรงเรียนทีโดนแต่คนรังแก จนครั้งนั้นไม่กล้าที่จะไปโรงเรียนอีกเลย โดนมองหน้า ทำอะไรกลายเป็นขี้ปากชาวบ้าน ขี้ปากสังคม ตอนนั้นเราเครียด เราร้องไห้หนักมาก เกือบที่จะคิดสั้นแล้วจริงๆ ตอนนั้นแบบอยากตาย ไม่อยากอยู่บนโลกนี้ โลกนี้มันโหดร้าย น่ากลัวกว่าที่เราคิด คิดว่าช่วงเวลาเด็กมันควรเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดแล้ว แต่มันไม่ใช่เสมอไปเลย แต่โชคดีที่ยังมีเพื่อนสนิทที่คอยให้กำลังใจ คอยอยู่ข้างๆเรา จนทำให้เราไม่ต้องคิดสั้น จนทุกๆปีเราต้องย้ายห้อง แล้วยิ่งไปกว่านั้นช่วงม.5-6 เราต้องทนอยู่ห้องนี้ไปถึงกับ2ปีเลย แยกกับเพื่อนสนิทไปอีก เหตุการณ์นั้นยังฝังใจจนจำไม่ลืมเลยจริงๆนะคะ ตอนนั้นก็โดนเพื่อนแกล้งตลอดเวลา คิดจะแกล้ง คิดจะหมั่นไส้ก็คือทำเลย แบบอยู่เฉยๆไม่ได้ อะไรงี้ เรื่องเลือกหัวหน้าห้องตอนนั้นโดนเสนอชื่อจนทำให้เราอับอายคนทั้งห้อง ตอนนั้นตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเราไม่กล้าที่จะเข้าหาใครเลย ทำให้เราไม่อยากมาโรงเรียนเลย ไม่มีความสุขไปเลย จนวันนึงเรามาเจอเพื่อนของเพื่อนแล้ว แต่เพื่อนของเพื่อนต้องอยู่กับเพื่อนอีกคน ซึ่งตอนนั้นมันต้องทำให้เราต้องดิ้นรนที่จะต้องหาเพื่อนด้วยตัวเองโดยที่เราไม่รู้ว่าเพื่อนคนนั้นเขาอยากให้เราทำงานกลุ่ม งานคู่ด้วยหรือเปล่า แต่ก็ยังดีนะที่ตอนนั้นเพื่อนคนนั้นยังอยากทำงานด้วยกับเรา เพราะเรื่องพวกนี้แหละที่ทำให้มีผลกระทบกับการใช้ชีวิตแต่ละวันของเราไปเลย

สุดท้ายคนที่ทำร้ายเราวันนั้นเพิ่งจะมาสารภาพผิดกับเราแล้วว่า เขาเป็นคนทำ เขาคิดอยู่ตั้งนานว่าจะทักหาเรามั้ย เขามาขอโทษมาอธิบายกับสิ่งที่ผ่านมาที่ผิดพลาดไป ซึ่งที่ผ่านมามันเป็นอะไรที่เลวร้ายมากๆ แล้วช่วงนั้นเราต้องเจอกับอะไรมาบ้าง ชีวิตเราเกือบคิดสั้นไปแล้ว แต่เขากลับมาพูดมาอธิบายมาขอโทษเอาตอนนี้ แต่ความรู้สึกในวันนั้นที่สูญเสียไป กับเราต้องเจอกับอะไรมาบ้างมันชดเชยไม่ได้เลย เราผิดมั้ยที่จะไม่ให้อภัยคนๆนั้นคะ