เราจะบอกไว้ก่อนเลยว่าแล้วแต่ความเชื่อส่วนบุคคลนะคะ
คือเรื่องมันเริ่มจากเราได้ลองเข้าชุมนุมนาฏศิลป์ตั้งแต่ป.2 จนเริ่มมีใจรักในนาฏศิลป์มากขึ้น เราเริ่มออกงานตอนป.5 ป.6 ค่ะตอนนั้นเราดีใจมากๆเริ่มฝึกมาเรื่อยๆตลอดแต่แล้วตอนป.6เราได้เป็นหัวหน้าของห้องนาฏ เป็นคนที่คอยดูแลน้องๆและสั่งกราบปู่ แต่ละ รร. ก็มีวิธีเรียกแตกต่างกันไปนะคะ แต่เราเรียกว่าปู่ ปู่รร. เราเป็นเศียรปู่ฤาษีค่ะ ซึ่งห้องนาฏเนี้ยอยู่ลึกสุดของรร.ค่ะและต้องขึ้นไปชั้น2 เราเปนคนไม่มีเซนส์เลยไม่เคยเห็นผีหรืออะไรเลยค่ะ ตอนนั้นไม่มีใครฟันเราเลย เอาง่ายๆคือไม่มีคนเคารพเลย ตอนนั้นเรานอยมากๆๆที่ไม่มีคนสนใจเราเลย แม่เราก็มาปลอบว่าปู่เค้าเลือกหนูแล้วนะลูกหนูต้องสู้ๆนะ เราก็ดีขึ้น จนมาถึงช่วงวันแม่เราต้องซ้อมทุกๆตอนเช้า ตอนที่ทุกคนเข้าแถวกัน อย่างที่เราบอกไปว่าไม่มีใครฟังเราเลย ทุกคนซ้อมครั้งเดียวแล้วก็นั่งเล่นกัน ตอนนั้นเราก็กำลังเดินไปปิดลำโพงและกลับมานั่งระบายใหห้เพื่อนฟังอยู่ แต่แล้วเพลงที่เราต้องซ้อมวันแม่มันก็เปิดขึ้นมา ซึ่งคนอื่นไม่ได้ยินเลย แต่ว้าไม่ได้เปิดเต็มเพลงนะ เปิดมาแค่ช่วงแรก ทั้งๆที่ลำโพงปิดแล้ว เราเลยหันไปบอกเพื่อน เราเริ่มรู้สึกไม่ดีเลย ตะโกนให้ทุกคนขึ้นมาซ้อม เพราะเราคิดว่าปู่อาจจะมาเตือนให้เราซ้อมก็ได้ บอกเลยว่าตอนนั้นหลอนมาก แต่ก็ไม่อยากงมงาย แล้วมีช่วงนึงเราไม่ค่อยสบาย ปวดท้องมากๆเลยขึ้นไปนอนหน้าห้องนาฏศิลป์ ซึ่งหน้าห้องมีทางเดินลองนึกภาพดูนะคะ มีทางเดินและประตู ห้องทางขวา ปละเป็นระเบียงที่มีปูนยื่นออกมาเป็นเหมือนที่นั่ง เรานอนอยู่ตรงที่นั่งแต่เรานอนหันหลังให้ประตูและทางเดิน เราปวดท้องมากๆ ตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกเหมือนมีคนเดินขึ้นมา เราเลยลืมตาและลุกขึ้นมาดู แต่ก็ไม่มีใครเลย เราเริ่มกลัวแล้วเพราะว่าบนตึกนั้นไม่มีใครเลยเพราะมันเช้ามากๆ เรารู้สึกว่ามีคนจะเดินขึ้นมาตลอดบางครั้งก็มีเสียงคนเดินขึ้นมาบ้าง และวันนั้นก้ผ่นไป
และมีอีกเหตุการณ์หนึ่ง ที่ทุกคนรู้แล้วว่าปู่ที่นี่แรงจริง
เพราะช่วงนั้นที่ทุกคนไม่ซ้อม การซ้อมแต่ละทีเนี้ย เราต้องเดินไปเอากุญแจที่ห้องข้างๆ เพราะห้องต้องล็อกตอนนั้นเราไม่ได้ขึ้นไปคนแรกเลยไม่รู้เหตุการณ์ ตอนเดินขึ้นไปเห็นทุกคนไม่เข้าห้องเลยไปถามว่าทำไมไม่เข้าห้องกันสักที เพื่อนก็ตอบมาว่า หากุญแจไม่เจอ ทุกคนก็พาเราเดินไปดู ซึ่งมัรก็ไม่มีจริงๆ ถามครูในห้องรั้นก็บอกไม่เห็น จนครูนาฏศิลป์ขึ้นมา ครูเลยบอกว่ามันจะไม่มีได้ยังไงพอครูเดินไปครูก็ถือกุญแจดอกนั้นกลับมา
ทุกคนคือแบบ อึ้งไปเลย เรื่องราวก็จะประมาณนี้ค่าา
ปัจจุบันห้องนาฏศิลป์ห้องนั้นไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้วแต่ย้ายตึกไปแทน เราไม่ได้มีโอกาสกลับไปไหว้ปู่เลย และช่วงนี้ก็ใันถึงห้องนาฏศิลป์นั้นบ่อยๆเลยนึกขึ้นได้ค่ะ🔥🔥
วันนี้เราจะมาเล่าประสบการณ์จากการที่อยู่นาฏศิลป์มาหลายๆปีค่ะ
คือเรื่องมันเริ่มจากเราได้ลองเข้าชุมนุมนาฏศิลป์ตั้งแต่ป.2 จนเริ่มมีใจรักในนาฏศิลป์มากขึ้น เราเริ่มออกงานตอนป.5 ป.6 ค่ะตอนนั้นเราดีใจมากๆเริ่มฝึกมาเรื่อยๆตลอดแต่แล้วตอนป.6เราได้เป็นหัวหน้าของห้องนาฏ เป็นคนที่คอยดูแลน้องๆและสั่งกราบปู่ แต่ละ รร. ก็มีวิธีเรียกแตกต่างกันไปนะคะ แต่เราเรียกว่าปู่ ปู่รร. เราเป็นเศียรปู่ฤาษีค่ะ ซึ่งห้องนาฏเนี้ยอยู่ลึกสุดของรร.ค่ะและต้องขึ้นไปชั้น2 เราเปนคนไม่มีเซนส์เลยไม่เคยเห็นผีหรืออะไรเลยค่ะ ตอนนั้นไม่มีใครฟันเราเลย เอาง่ายๆคือไม่มีคนเคารพเลย ตอนนั้นเรานอยมากๆๆที่ไม่มีคนสนใจเราเลย แม่เราก็มาปลอบว่าปู่เค้าเลือกหนูแล้วนะลูกหนูต้องสู้ๆนะ เราก็ดีขึ้น จนมาถึงช่วงวันแม่เราต้องซ้อมทุกๆตอนเช้า ตอนที่ทุกคนเข้าแถวกัน อย่างที่เราบอกไปว่าไม่มีใครฟังเราเลย ทุกคนซ้อมครั้งเดียวแล้วก็นั่งเล่นกัน ตอนนั้นเราก็กำลังเดินไปปิดลำโพงและกลับมานั่งระบายใหห้เพื่อนฟังอยู่ แต่แล้วเพลงที่เราต้องซ้อมวันแม่มันก็เปิดขึ้นมา ซึ่งคนอื่นไม่ได้ยินเลย แต่ว้าไม่ได้เปิดเต็มเพลงนะ เปิดมาแค่ช่วงแรก ทั้งๆที่ลำโพงปิดแล้ว เราเลยหันไปบอกเพื่อน เราเริ่มรู้สึกไม่ดีเลย ตะโกนให้ทุกคนขึ้นมาซ้อม เพราะเราคิดว่าปู่อาจจะมาเตือนให้เราซ้อมก็ได้ บอกเลยว่าตอนนั้นหลอนมาก แต่ก็ไม่อยากงมงาย แล้วมีช่วงนึงเราไม่ค่อยสบาย ปวดท้องมากๆเลยขึ้นไปนอนหน้าห้องนาฏศิลป์ ซึ่งหน้าห้องมีทางเดินลองนึกภาพดูนะคะ มีทางเดินและประตู ห้องทางขวา ปละเป็นระเบียงที่มีปูนยื่นออกมาเป็นเหมือนที่นั่ง เรานอนอยู่ตรงที่นั่งแต่เรานอนหันหลังให้ประตูและทางเดิน เราปวดท้องมากๆ ตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกเหมือนมีคนเดินขึ้นมา เราเลยลืมตาและลุกขึ้นมาดู แต่ก็ไม่มีใครเลย เราเริ่มกลัวแล้วเพราะว่าบนตึกนั้นไม่มีใครเลยเพราะมันเช้ามากๆ เรารู้สึกว่ามีคนจะเดินขึ้นมาตลอดบางครั้งก็มีเสียงคนเดินขึ้นมาบ้าง และวันนั้นก้ผ่นไป
และมีอีกเหตุการณ์หนึ่ง ที่ทุกคนรู้แล้วว่าปู่ที่นี่แรงจริง
เพราะช่วงนั้นที่ทุกคนไม่ซ้อม การซ้อมแต่ละทีเนี้ย เราต้องเดินไปเอากุญแจที่ห้องข้างๆ เพราะห้องต้องล็อกตอนนั้นเราไม่ได้ขึ้นไปคนแรกเลยไม่รู้เหตุการณ์ ตอนเดินขึ้นไปเห็นทุกคนไม่เข้าห้องเลยไปถามว่าทำไมไม่เข้าห้องกันสักที เพื่อนก็ตอบมาว่า หากุญแจไม่เจอ ทุกคนก็พาเราเดินไปดู ซึ่งมัรก็ไม่มีจริงๆ ถามครูในห้องรั้นก็บอกไม่เห็น จนครูนาฏศิลป์ขึ้นมา ครูเลยบอกว่ามันจะไม่มีได้ยังไงพอครูเดินไปครูก็ถือกุญแจดอกนั้นกลับมา
ทุกคนคือแบบ อึ้งไปเลย เรื่องราวก็จะประมาณนี้ค่าา
ปัจจุบันห้องนาฏศิลป์ห้องนั้นไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้วแต่ย้ายตึกไปแทน เราไม่ได้มีโอกาสกลับไปไหว้ปู่เลย และช่วงนี้ก็ใันถึงห้องนาฏศิลป์นั้นบ่อยๆเลยนึกขึ้นได้ค่ะ🔥🔥