เช้าวันแดดอุ่น มีเด็กหญิงตัวน้อยอาศัยอยู่ในบ้านไม้กับคุณแม่  เด็กหญิงช่างเจรจา ขี้สงสัยและชอบช่วยแม่ในครัวเสมอ

        ตื่นมาพร้อมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยมาแต่ไกล เธอเดินอย่างงัวเงียเข้าไปในครัว พบว่าคุณแม่กำลังหยิบสาหร่ายวากาเมะแห้งกับเต้าหู้ขาวออกมาวางบนโต๊ะ

“วันนี้เราจะทำต้มจืดวากาเมะกันนะลูก” แม่พูดพลางส่งยิ้มหวานมาให้

เด็กหญิงตาโตทันที เธอรีบใส่ผ้ากันเปื้อนตัวจิ๋ว แล้วไปยืนข้างเตาแก๊สกับแม่ เตรียมพร้อมช่วยเหลือ

      แม่เติมน้ำซุปดาชิลงในหม้อ “นี่คือน้ำซุปเวทมนตร์ ที่ทำจากปลาแห้งและสาหร่ายคมบุ” แม่กระซิบเบา ๆ เหมือนเล่าเรื่องลับเฉพาะให้ฟัง มันช่างเหมือนเวทมนตร์จริง ๆ ด้วยรสชาติอูมามิจากส่วนผสมที่ลงตัวจากธรรมชาติ

      แม่หยิบแครอทที่ถูกหั่นเป็นแว่นใส่ลงไป “สูตรดั้งเดิมไม่มีแครอทหรอกนะ แม่เพิ่มลงไป หนูจะได้กินผักด้วย” แม่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

      เมื่อน้ำซุปเริ่มเดือด เด็กหญิงค่อย ๆ หยิบวากาเมะที่แช่น้ำแล้วใส่ลงในหม้อ “เหมือนสาหร่ายจะตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลเลยนะแม่!” เธอหัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นสาหร่ายวากาเมะ ที่พองตัวเมื่อได้รับความชุ่มชื้นจากน้ำ

       ต่อจากนั้นคือเต้าหู้สีขาวนุ่มนิ่ม ที่เด็กหญิงเรียกว่า “หมอนขาวลอยน้ำ” เธอหย่อนมันลงอย่างเบามือ แม่ใช้ทัพพีคนเบาๆ 

       แม่ใส่ซีอิ๊วญี่ปุ่นลงไปอีกนิดหน่อย แล้วชิม “หืม… กลมกล่อมพอดี!ลองชิมไหมลูก“ แม่ส่งช้อนคันเล็กมีน้ำซุปอุ่น ๆ รสชาติกำลังดีให้เด็กหญิง พร้อมกับหยิบต้นหอมซอยขึ้นมาโรยลงในหม้อต้ม

      กลิ่นหอมละมุนของต้มจืดวากาเมะลอยทั่วห้องครัว หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างมีความสุขเมื่อคิดถึงอดีต ขณะยืนอยู่หน้าเตา ทำเมนู ต้มจืดสาหร่ายวากาเมะ สูตรเวทมนตร์ของคุณแม่