มีปัญหางานกลุ่มกันเพื่อน เราเองผิดด้วย ก็ขอโทษไปแล้วล่ะ แต่พวกเค้าก็ยังเมินเราอยู่ดี เราก็ไปกินข้าวคนเดียวที่มอทุกวัน มันยากมากๆเลยที่ต้องใช้ชีวิตท่ามกลางอาการป่วยโรคซึมเศร้า
บางครั้งเรากินยานอนหลับแล้วตื่นไปพรีเซ็นต์งานกลุ่มไม่ทัน หรือเวลาที่เพื่อนบอกว่าอย่าตกแต่งรก แต่เราไม่รู้ว่าเค้าไม่ชอบตั้งแต่แรก เราก็เลยหวังดีตกแต่งเพราะอยากให้มันน่ารัก เราเลยโดนด่า ก็รู้สึกแย่มากเหมือนกัน ร้องไห้จนตาบวมเลย เราผิดเต็มๆที่ตกแต่งไปและไม่บอกเพื่อนก่อน ทั้งๆที่ทุกคนก็โอเคกับสไลด์กันหมดแล้ว เราแค่อยากมีส่วนร่วม ไม่อยากให้เพื่อนทำคนเดียว แต่ความหวังดีของเรามันกลายเป็นความน่ารำคาญของคนอื่นที่ต้องมานั่งแก้สไลด์ให้เรา และเราก็ขอโทษไปยาวๆแล้ว
ตั้งแต่กินยาเรารู้สึกว่าเวลาจะทำอะไร เราไม่ค่อยคิดก่อนทำสักเท่าไรเลย แบบอยากทำก็ทำเลย เราเหมือนเป็นพวก weirdo ไม่มีใครอยากคบ เหมือนทุกคนในสาขาเกลียดเราเลย เรามีเพื่อนสนิทแค่ต่างคณะกับต่างสาขา และรุ่นพี่ที่ปรึกษาได้ตลอด มีแค่นั้นเลย เพราะเราไม่สนิทกันคนในสาขาตัวเองเท่าไร เพราะมีแต่ผู้ชาย…
เรารู้สึกว่าเราเป็นขยะสังคม ไม่มีที่ยืนในสังคม เพื่อนในกลุ่มผู้หญิงสองคนก็เกลียดเรา พออีกวันที่ต้องมาให้ครบ แต่เราไม่ได้เข้าคาบตอนเช้าเพราะต้องไปรับยา แต่เราเมลไปหาอาจารย์กับพี่ TA ตอนสายๆ ประมาณ 9.50 ซึ่งอาจารย์ก็น่าจะเช็คชื่อตั้งแต่ 8.20 แล้วนั่นแหละ เพื่อนๆก็เลยไม่พอใจและลบเราออกจากกลุ่มไลน์ แต่ก็ดีที่พี่ TA กับอาจารย์เข้าใจเราและบอกว่าอาจจะยังไม่หักคะแนน ไม่ต้องรีบกังวล และสิ่งที่ต้องมุ่งไปตอนนี้คือการสอบปลายภาค
เรารู้นะถ้าเรายู่ในสภาพปกติ เราจะไม่ทำอะไรแบบนี้เลย ปัญหาแบบนี้มันเล็กน้อยขี้ปะติ๋วมาก แต่พอเราเป็นโรค ทุกอย่างมันก็กระทบ mental health เราหมดเลย แต่ตั้งแต่ที่กินยามา เปลี่ยนยาบ่อยๆ มันทำให้บุคลิกของเราเปลี่ยนไปมาก บางครั้งก็โทรไปหาเพื่อนตอนตีสาม หรือพูดอะไรไม่คิด ค่อนข้างที่จะเข้าขั้นบ้าเลยแล้วล่ะ
เราก็อยากมีชีวิตให้ถึงอายุ 19 นะ แต่ทำไมทุกวันนี้มันยากจัง ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากอ่านหนังสือ อยากลาออก เบื่อมหาลัยตัวเอง แต่ก็ลาออกไม่ได้เพราะติดทุน ไม่งั้นต้องคืนเงินสองเท่า สภาพเราตอนนี้เหมือนอยู่ในคุกเลย… แต่เราก็รักมอตัวเองมากนะ ถ้าไม่มีเค้าวันนั้น เราก็คงไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือหรอก เพราะที่บ้านจน ไม่มีตังส่งเรียน ทุกวันนี้ก็ทำงานไปด้วย แต่เราเป็นประเภทขี้เกียจ ก็เลยรับสอนพิเศษได้แค่ ชม ละ 800-1000 ก็พอเอามากินเป็นมื้ออาหารประทังชีวิตไป
.
.
.
ทุกคนคิดว่าเราควรมีชีวิตต่อไปดีไหมคะ ?
ขอระบาย
บางครั้งเรากินยานอนหลับแล้วตื่นไปพรีเซ็นต์งานกลุ่มไม่ทัน หรือเวลาที่เพื่อนบอกว่าอย่าตกแต่งรก แต่เราไม่รู้ว่าเค้าไม่ชอบตั้งแต่แรก เราก็เลยหวังดีตกแต่งเพราะอยากให้มันน่ารัก เราเลยโดนด่า ก็รู้สึกแย่มากเหมือนกัน ร้องไห้จนตาบวมเลย เราผิดเต็มๆที่ตกแต่งไปและไม่บอกเพื่อนก่อน ทั้งๆที่ทุกคนก็โอเคกับสไลด์กันหมดแล้ว เราแค่อยากมีส่วนร่วม ไม่อยากให้เพื่อนทำคนเดียว แต่ความหวังดีของเรามันกลายเป็นความน่ารำคาญของคนอื่นที่ต้องมานั่งแก้สไลด์ให้เรา และเราก็ขอโทษไปยาวๆแล้ว
ตั้งแต่กินยาเรารู้สึกว่าเวลาจะทำอะไร เราไม่ค่อยคิดก่อนทำสักเท่าไรเลย แบบอยากทำก็ทำเลย เราเหมือนเป็นพวก weirdo ไม่มีใครอยากคบ เหมือนทุกคนในสาขาเกลียดเราเลย เรามีเพื่อนสนิทแค่ต่างคณะกับต่างสาขา และรุ่นพี่ที่ปรึกษาได้ตลอด มีแค่นั้นเลย เพราะเราไม่สนิทกันคนในสาขาตัวเองเท่าไร เพราะมีแต่ผู้ชาย…
เรารู้สึกว่าเราเป็นขยะสังคม ไม่มีที่ยืนในสังคม เพื่อนในกลุ่มผู้หญิงสองคนก็เกลียดเรา พออีกวันที่ต้องมาให้ครบ แต่เราไม่ได้เข้าคาบตอนเช้าเพราะต้องไปรับยา แต่เราเมลไปหาอาจารย์กับพี่ TA ตอนสายๆ ประมาณ 9.50 ซึ่งอาจารย์ก็น่าจะเช็คชื่อตั้งแต่ 8.20 แล้วนั่นแหละ เพื่อนๆก็เลยไม่พอใจและลบเราออกจากกลุ่มไลน์ แต่ก็ดีที่พี่ TA กับอาจารย์เข้าใจเราและบอกว่าอาจจะยังไม่หักคะแนน ไม่ต้องรีบกังวล และสิ่งที่ต้องมุ่งไปตอนนี้คือการสอบปลายภาค
เรารู้นะถ้าเรายู่ในสภาพปกติ เราจะไม่ทำอะไรแบบนี้เลย ปัญหาแบบนี้มันเล็กน้อยขี้ปะติ๋วมาก แต่พอเราเป็นโรค ทุกอย่างมันก็กระทบ mental health เราหมดเลย แต่ตั้งแต่ที่กินยามา เปลี่ยนยาบ่อยๆ มันทำให้บุคลิกของเราเปลี่ยนไปมาก บางครั้งก็โทรไปหาเพื่อนตอนตีสาม หรือพูดอะไรไม่คิด ค่อนข้างที่จะเข้าขั้นบ้าเลยแล้วล่ะ
เราก็อยากมีชีวิตให้ถึงอายุ 19 นะ แต่ทำไมทุกวันนี้มันยากจัง ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากอ่านหนังสือ อยากลาออก เบื่อมหาลัยตัวเอง แต่ก็ลาออกไม่ได้เพราะติดทุน ไม่งั้นต้องคืนเงินสองเท่า สภาพเราตอนนี้เหมือนอยู่ในคุกเลย… แต่เราก็รักมอตัวเองมากนะ ถ้าไม่มีเค้าวันนั้น เราก็คงไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือหรอก เพราะที่บ้านจน ไม่มีตังส่งเรียน ทุกวันนี้ก็ทำงานไปด้วย แต่เราเป็นประเภทขี้เกียจ ก็เลยรับสอนพิเศษได้แค่ ชม ละ 800-1000 ก็พอเอามากินเป็นมื้ออาหารประทังชีวิตไป
.
.
.
ทุกคนคิดว่าเราควรมีชีวิตต่อไปดีไหมคะ ?