สวัสดีค่ะวันนี้เรามีเรื่องจะมาเล่า
เริ่มก่อนเลยเราเป็นเด็กเงียบๆไม่ค่อยมีเพื่อนมีเเต่เพื่อนในโลกออนไลน์เราคุยกันตลอดทุกวันมีคำหยาบเเต่ก็ต้องหลบๆซ่อนเพราะถ้าเเม่รู้ เเม่เราคงให้เราลบเเอปทิ้งเเละยึดโทรศัพไปเลย ไม่ก็เเม่จะถามว่านี้ใครมาจากไหนเเละก็บอกห้ามไปยุ่งอีก เราเข้าใจเเม่เป็นห่วงเเต่นี้บอกห้ามไปยุ่งด้วยอันนี้เราไม่เข้าใจ เเม่เราไม่อยากให้มีเเฟนอันนี้ก็เข้าใจได้นะ มีครั้งหนึ่งเรานั่งคุยกับเพื่อนผู้ชายเเละก็มีเพื่อนผู้หญิงอยู่เต็มเเม่เราที่อยู่ในรถรอมารับเห็นเรานั่งคุยกับเพื่อน ผ.ช ที่เนี้ยตอนเรานั่งคุยเล่นกันไปเพื่อนผ.ช เค้าเข้ามากอดเรา เราก็กอดกลับที่เนี้ยเเม่เราเห็นเเละก็คิดไปไกล พอเราเดินมาขึ้นรถ เเละเเม่ก็ถามว่านั้นใครเราก็ตอบไปว่าเป็นเพื่อน เเละเเม่เราก็เริ่มถามอยู่ห้องไหนมาจากไหนเริ่มไปไกลที่เนี้ยทะเลาะกันเเม่คิดว่าเป็นเเฟนกันเเละก็คุยกันไปมาจนสุดท้ายเราต้องทิ้งเพื่อนคนนั้นไวห้ามเข้าไปคุยหรอไปยุ่ง บ้างทีเราเหนื่อยมากที่ต้องมาหลบซ่อน
อิจฉาเนอะพ่อเเม่ที่ให้อิสระเเละไม่ได้เเคร์เรื่องพวกนี้มาก เราถามเพื่อนในออนไลน์นะ คุยหยาบคุยกับเพื่อนโทรกันไม่โดนด่าหรอ เค้าบอกว่าพ่อเเม่เค้ามองเป็นเรื่องปกติ
เราเบื่อชีวิตเเบบนี้มากออกไปไหนไม่ได้เลยเที่ยวกับเพื่อนก็น่าจะไม่มีทาง คุยกับเพื่อนออนไลน์ก็ต้องฝืนเเอบอีก ถ้าเปิดใจคุยกับเเม่ก็ไม่ช่วยอะไรหรอกสุดท้ายมันมีเเต่คำหยาบเค้ามองเราเเละก็เเก้ไรไม่ได้อีกจำใจต้องฟังเค้า ถ้าจะกดดันชีวิตให้เราอยู่เดี่ยวๆ เรายอมตุยดีกว่า คือจะไม่ให้อิสระเลยเนอะ รู้ว่าห่วงเเต่ถึงขั้นต้องให้อยู่เเบบนี้เลยหรอ (ป.ล ไม่เว้นเเต่ผู้หญิงเค้าก็ไม่ให้ไปยุ่ง)
ถ้าทางออกสุดท้ายนี้เราต้องเปิดใจคุยกับเเม่ใช่ไหม😭
รู้สึกชีวิตต้องหลบๆซ่อนๆ
เริ่มก่อนเลยเราเป็นเด็กเงียบๆไม่ค่อยมีเพื่อนมีเเต่เพื่อนในโลกออนไลน์เราคุยกันตลอดทุกวันมีคำหยาบเเต่ก็ต้องหลบๆซ่อนเพราะถ้าเเม่รู้ เเม่เราคงให้เราลบเเอปทิ้งเเละยึดโทรศัพไปเลย ไม่ก็เเม่จะถามว่านี้ใครมาจากไหนเเละก็บอกห้ามไปยุ่งอีก เราเข้าใจเเม่เป็นห่วงเเต่นี้บอกห้ามไปยุ่งด้วยอันนี้เราไม่เข้าใจ เเม่เราไม่อยากให้มีเเฟนอันนี้ก็เข้าใจได้นะ มีครั้งหนึ่งเรานั่งคุยกับเพื่อนผู้ชายเเละก็มีเพื่อนผู้หญิงอยู่เต็มเเม่เราที่อยู่ในรถรอมารับเห็นเรานั่งคุยกับเพื่อน ผ.ช ที่เนี้ยตอนเรานั่งคุยเล่นกันไปเพื่อนผ.ช เค้าเข้ามากอดเรา เราก็กอดกลับที่เนี้ยเเม่เราเห็นเเละก็คิดไปไกล พอเราเดินมาขึ้นรถ เเละเเม่ก็ถามว่านั้นใครเราก็ตอบไปว่าเป็นเพื่อน เเละเเม่เราก็เริ่มถามอยู่ห้องไหนมาจากไหนเริ่มไปไกลที่เนี้ยทะเลาะกันเเม่คิดว่าเป็นเเฟนกันเเละก็คุยกันไปมาจนสุดท้ายเราต้องทิ้งเพื่อนคนนั้นไวห้ามเข้าไปคุยหรอไปยุ่ง บ้างทีเราเหนื่อยมากที่ต้องมาหลบซ่อน
อิจฉาเนอะพ่อเเม่ที่ให้อิสระเเละไม่ได้เเคร์เรื่องพวกนี้มาก เราถามเพื่อนในออนไลน์นะ คุยหยาบคุยกับเพื่อนโทรกันไม่โดนด่าหรอ เค้าบอกว่าพ่อเเม่เค้ามองเป็นเรื่องปกติ
เราเบื่อชีวิตเเบบนี้มากออกไปไหนไม่ได้เลยเที่ยวกับเพื่อนก็น่าจะไม่มีทาง คุยกับเพื่อนออนไลน์ก็ต้องฝืนเเอบอีก ถ้าเปิดใจคุยกับเเม่ก็ไม่ช่วยอะไรหรอกสุดท้ายมันมีเเต่คำหยาบเค้ามองเราเเละก็เเก้ไรไม่ได้อีกจำใจต้องฟังเค้า ถ้าจะกดดันชีวิตให้เราอยู่เดี่ยวๆ เรายอมตุยดีกว่า คือจะไม่ให้อิสระเลยเนอะ รู้ว่าห่วงเเต่ถึงขั้นต้องให้อยู่เเบบนี้เลยหรอ (ป.ล ไม่เว้นเเต่ผู้หญิงเค้าก็ไม่ให้ไปยุ่ง)
ถ้าทางออกสุดท้ายนี้เราต้องเปิดใจคุยกับเเม่ใช่ไหม😭