ชีวิตในวัย 20+ ปี

สวัสดีงับ เรา ต๊องแต๊ง ง่องเเง่ง แฮร่ เราไม่รู้จะเริ่มต้นอะไรก่อนดี พอดีก็เพิ่งเริ่มหัดเขียน 555+ เราอายุ 25 ปีละ รักไม่มี งานไม่มี เงินก็เช่นกัน... แฮร่ เรื่องจริงเลย เรื่องมีอยู่ว่าาาา ว่า  เรามีความจำเป็นต้องกลับตจว. เพื่อดูแลคนๆนึงที่รักเรามาก เเละเราก็รักมากกก เขาต้องมีคนดูแลน่ะ อย่างที่รู้ๆนะ ตวจ.ไม่ใช่ใครก็อยู่ได้ 5555+ เอ๊ะ ยังไงน่ะ จริ๊งๆ นะ 555+ คือบ้านเราอะ ไม่มีไร่นา พื้นที่ทำมาหากินอะไรเเบบนั้น  เเต่ แต่ แต่ คนที่บ้านเราเขาเคยขายของเล็กๆ มาก่อน นี่แหละความที่เราจะทำต่อ แต่ แต่ แต่ อีกนั่นแหละ เขาหยุดทำมานานกว่า 2 ปีล่ะ ไปทำงานอื่นมา แน่นอน ลูกค้าหายหมด 55555+  ร้านใหม่ๆ ถ้ายิ่งีกำลังทุน ก็เกิดขึ้น แต่สรุปเราก็เปิดร้านชำเล็กๆ จริงๆ 555+ เล็กมาก อิอิ มีความคิดจะทำเเบบ ชิลๆ นั่งดื่มได้  เพราะส่วนตัวก็ชอบบรรยาย นั่งชิลได้อะไรด้วย แต่มันยากนะ เพราะพื้นที่ อะไรหลายๆอย่างไม่ใช่จุดขายที่ดี แฮร่ๆ อีกอย่าง ตจว ไม่กี่ทุ่มก็มืดมากๆ แถม ทรงก็น่ากลัวๆอยู่ แฮ่ๆ เราก็ทุ่มเท ปรับปรุงพื้นที่เเบบเท่าที่มีในการทำร้าน ในดูโล่ง น่าเข้า เเต่พื้นที่มันไม่ได้เหมาะเท่าไหร่ ก็เข้าใจได้ ลงทุนซื้อของมาไว้ขาย ตามกำลังที่มี ขายด้วย กินด้วย ขนมนมเนย บราๆ  ก็เงียบๆ เเต่ก็ยังพอมีลูกค้ามาซื้ออยู่บ้าง เรื่อยๆ เเต่ก็ไม่ได้เยอะอะไร  เดะมาต่อวันหน้านะ วันนี้พอก่อนงับ