สวัสดีครับ ขอมาเล่าเรื่องเล็กๆ ของชีวิตตัวเอง
เผื่อเป็นกำลังใจให้ใครที่กำลังรู้สึกว่า
"ชีวิตต้องสมบูรณ์แบบ" ถึงจะมีความสุข
ผมไม่ได้มีคอนโดหรูติดรถไฟฟ้า
รถที่ขับก็ไม่ได้เป็นรถสปอร์ต
กระเป๋าที่ใช้ก็ไม่มีโลโก้ดังๆ
แต่เชื่อไหมครับ... ชีวิตตอนนี้
"โอเค" กว่าตอนที่เคยพยายามดิ้นรนตามค่านิยมเสียอีก

ทุกวันนี้
ผ่อนคอนโดเดือนละหมื่น มีคนเช่าช่วยจ่าย 7,500
ผ่อนรถโดยใช้ค่าเช่าบ้านอีกหลัง
ยังมีหนี้อยู่บ้าง แต่จัดการได้ ไม่เครียด
มีที่ดินรอขาย ถ้าขายได้ ปลดหนี้ทันที

แต่ที่สำคัญที่สุดคือ...
ผมไม่รอ "สิ่งของ" มาเติมเต็มตัวเองอีกแล้ว
ไม่ต้องรอ "ภาพลักษณ์" มาอนุมัติคุณค่าตัวเองอีกแล้ว
รู้ไหมครับว่า ชีวิตเบาได้ตั้งแต่วันที่เราตื่นขึ้นมา แล้วรู้สึกว่า...
"ไม่ต้องดิ้นอะไรอีกแล้ว ก็ยังมีความสุขได้"

...ชีวิตไม่ต้องหรูหรา ชีวิตแค่ไม่หนักใจก็พอ...
สังคมอาจวัดความสำเร็จด้วยคอนโด รถ กระเป๋า
แต่ผมขอวัดด้วย "ใจที่เบา" ดีกว่า
ใครที่กำลังเหนื่อยเพราะวิ่งตาม "ภาพที่เขาว่าใช่"
ลองถามตัวเองดูนะครับว่า...

...จริงๆ แล้ว เราผ่านแล้วหรือยัง โดยที่ไม่ต้องรอใครมาบอก...

ขอบคุณมากๆ สำหรับทุกความเห็น และทุกท่านที่ร่วมแชร์ประสบการณ์นะครับ