เล่า ระบาย

ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเลยครับ เอาเป็นว่า ผมอาจจะเล่าไม่เลียงกันนะครับ เพราะไม่เคยได้ทำอย่างงี้มาก่อน คือต้องเล่าอย่างงี้ก่อนนะครับครอบครัวผมเป็นครอบครัวใหญ่มีประมาณ20คนได้แต่บางส่วนก็อยู่ ตจว ผมจะเริ่มเล่าจาก พ่อผมทิ้งแม่ผมกลับต่างประเทศไปตั่งแต่แม่ผมท้อง แล้วผมก็อยู่กลับแม่ผมจนถึงประมาณอณุบาล2ได้  ซึ่งตอนนั้นผมก็ได้มีโอกาศมาอยู่ที่สมุทรปราการกับ น้องของยายซึ่งผมเรียกเค้าว่า ม่ามี้ ซึ่งไปอยูนั้นผมก็ซนมาก จนแม่บ้านจับผมใส่กรงหมา ผมไม่ร็ว่าม่ามี้รู้เรื่องนี้รึป่าวแต่พอดีพี่ชายยายของผมมาเจอเข้าก็เลยว่าแม่บ้านไป จนทีหลังผมเลยโดนขังในห้องแทน อยู่ไปได้ซักพักก็โดนไล่ออกจากโรงเรียนที่นั้น อยู่ป 3 เพราะพกปืนอัดแก๊สไปโรงเรียน อยากเอาไปอวดเพื่อนคือผมโขมยของที่บ้านไปที่โรงเรียนบ่อยมากแล้วก็โดนยึดตลอดจนครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ก็ย้ายกลับมายู่จังหวัดเดิม ก็ได้ไปอยู่กับพี่ชายแม่ซักพักนึง ค่อนค่างลำบากครับ ต้องตื่นมากวนยางตั้งแต่เช้ามืด ตอนนั้นที่บ้านเรียกผมว่า เทวดาตกสวรรค์ พออยู่กับลุงไปได้ซักพักก็ได้ย้ายไปอยู่กับทวด เพราะว่า ลุงตีหลังผมจนเป็นรอยแบบใหญ่มากเลือดซิบอะ เพราะว่าผมไม่ปิดTV พอไปอยู่กับทวดก็สบายขึ้นมานิดนึง ตอนนั้นอยู่ป 5 แล้ว เนื่องจากทวดผมชอบดูมวยเยเอาผมไปซ้อมมวยทุกวัน ผมก็มีขึ้นชกบ้าง แต่มันซ้อมหนักมากจริงๆ กระดูกปีกซะโพกผมช้ำทุกวัน พอผมจะไม่ซ้อมมวยตาผมก็จะไปบอกยายผมว่าจะเลิกเลี้ยงผม ยายก็จะไปบอกม่ามี้ผม ผมก็กลัวว่าม่ามี้จะเครียดเลยซ้อมต่อไป จนช่วงโควิดผมก็ได้เลิกซ้อมมวยสมใจอยาก ช่วงนั้นก็ไม่เรียนเลยครับ อยู่บ้านนอน เล่นเกม ทั้งวัน จนตกซ้ำชั้นม 3 ตอนนั้นก็เริ่มที่จะได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว ขับมอไซไปเรียนเอง แล้วจู่ๆวันนึงยายผมก็บอกผมว่าให้โทรไปบอก ปะป๋า ผมว่ายายไม่มีเงินส่งผมให้ปะป๋าช่วงส่งได้มั้ย ปะป๋านี้เป็นแฟนของม่ามี้นะครับ ซึ่งตอนนั้นอะปะป่าเลิกกับมามี้แล้ว ผมก็ไม่กล้าบอกหรอกเพราะว่าเค้าก็เลิกกันไปแล้ว ยายผมก็เลยเอาโทรศัพผมพิมไปบอกเอง แล้วที่นี้เรื่องมันก็ถึงหูม่ามี้ผม ม่ามี้ผมก็เลยบอกว่า ไม่ต้องไปขอเงินจากเค้าเพราะไม่ได้มีอะไรยุ่งเกี่ยวกันแล้ว ม่ามี้ผมก็เลยส่งเงินเลี้ยงผมเอง ตอนนั้นมีความสุขมากครับ มีทั้งอิสระแล้วก็เงิน กราฟชีวิตพุ่งสูงสุดอะว่าได้ มันก็ไม่ได้ดีอะไรขนานนั้นหรอกนะครับ วันละ200 หากินเองหมดทุกอย่าง จนมาช่วงจะขึ้น ม 4 ช่วงนั้นไม่รู้จะไปไหนเลยครับ  จะต่อปกติ หรือสายอาชีพดี แล้วก็ได้มีความคิดขึ้นมาในหัวว่า สอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดเลยดีกว่า ทำเพื่อม่ามี้เว้ย แล้วพอดีตอนนั้นม่ามี้ผมลงมาจากสมุทรปราการ เค้าก็ถาผมว่าผมจะต่อไหน ผมก็บองไปว่าโรงเรียนประจำจังหวัด ม่ามี้ผมก็เลยให้ย้ายไปอยู่อีกที่นึง ใกล้กับคนในครอบครัวผมมากขึ้น แต่ก็อยู่คนเดียวเหมือนเดิมนะครับ ซึ่งมีลูกของพี่ชายยาย ผมจะเรียกเค้าว่า อา เป็นผู้ปกครอง ซึ่งก็อยู่มาเลื่อยครั้บไม่มีปัญหาอะไรอาจจะมีปรับตัวให้เค้ากลับที่นี้มากขึ้น ผมก็ติดนะครับ โรงเรียนประจำจังหวัด ภูมิใจครับตอนนั้นสอบเค้าเพื่อคนที่เรารัก อาจจะหาเงินให้เค้าไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ทำเพื่อเค้า ก็อยู่มาเรื่อยๆครับอยู่ที่นี้อาจไม่ได้มีอิสระเท่าอยู่ที่เก่า จนมาช่วงนี้นี่แหละครับที่กราฟชีวิตต่ำสุด อันนี้คือสิ่งหลักที่ทำห้ผมอยากเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา คือ ช่วงนี้ช่วงปิดเทอมครับ ส่วนใหญ่ผมก็อยู่ในบ้านำม่ำด้ออกไปไหน แล้วก็มีวันหนึ่งอาผมมาเคาะประตูเรีกผมให้ออกไปช่วยขายของหน่อย ผมก็พูดไปเล่นๆแหละครับว่ามี่ค่าจ้างให้เป่าเนี่ย ผมพูดอย่างงี้เป็นปกติอยู่แล้วนะครับ ประมาณ5นาทีได้ผมก็ออกไป ก็ไม่เจอเค้าอยู่ร้านครับ ผมก็งงว่าเค้าไปไหน ก็รออยู่แปปนึง ก็เลยไปถามแม่ของอาผมว่าอาผมไปไหนเค้าก็บอกว่า อาผมเข้าห้องไปแ้วไม่มีคนช่วยขายของ ผมก็ไม่ได้อะไรก็กลับเข้าห้องไป แล้วก็เผลอหลับครับ ตื่นมาก็ประมาณ6โมงเย็นเพราะยายผมมาปลุก ยายผมเล่นว่าม่ามี้ผมทักมาบอกยายผมว่าเค้าจะไม่ส่งผมแล้ว ตอนนั้นก็หลาอารมณ์ครับ แบบ อะไรวะกุไปทำอะไร
ผิดรึป่าว ก็เอามานั่งเครียดครับ เค้าไม่ส่งแล้วจะทำไงวะ จะต้องออกไปทำงานที่ไหน แล้วมหาลัยมันจะเป็นยังไงต่อ อนาคตจะทำไรดี เครียดครับ มากๆๆๆ
แล้วอีกแค่ปีเดียวก็จะสอบเค้ามหาลัยแล้วก็มีเรื่องให้เครียดอีก จนก็แบบอย่างั้นแหละครับมันรู้สึกว่าตัวเองหมดหนทางไป แล้วอยู่แค่กับตัวเองมาครึ่งชีวิตใด้
มันก้ไปปรึกสาใครไม่ได้หรอกครับ อาก็งอนผมเรื่องอะไรก็ไม่ร็ ยายผมก็ไม่น่าช่วย จะคุยกะม่ามี้ก็พูดไม่ออก สุดท้ายก็เพื่อนครับ ก็ไปบอกเพื่อนว่าช่วงนี้เป็นยังไง เครียดเรื่องอะไร มันก็ช่วยแหละมั้งครับ แล้วผมก้ไปคุยกะม่ามี้ผมว่า ทำไมจะไม่ส่งแล้ว มันเป็นเพราะอะไร ม่ามีเผมก็ถามว่าทะเลาะอะไรกับอา ผมก็บอกว่าผมไม่รู้ว่าเค้าเป็นอะไรไม่ได้ทะเลาะกันก็บอกแบบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงอามาปลุกอะครับผมก็ไม่ได้รับคำตอบนะว่าจะส่งผมต่อมั้ยก้ตอนนี้ผมไม่ได้เงินมาครบเดือนแล้วครับ เดี๋ยวพอผมโพสกระทู้นี้ไปก็น่าจะไปถามเค้าแล้วครับว่าสรุปจะเอายังไง ก็ถ้าเค้าไม่ส่งก็คงเปิดเทอมนี้อาจจะต้องไปหางานทำ จริงๆจังๆซึ่งก็ไมรู้ว่าจะทำงานอะไรเริ่มจากอะไรมันต่างจังหวัดด้วยครับ แลกมากับได้กางปีกครับมีอิสระเพิ่มขึ่น อ่อตอนนี้ที่ผมเขียนกระทู้เปิดเทอมไปก็ ม 6แล้วครับอายุ18 ถ่ามีงานอะไรก็แนะนำผมมาได้นะครับ จริงจิงเรื่องชีวิตผมยังมีอีกเยอะครับ เช่นจริงๆแล้วผมไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของครอบครัวซักเท่าไหร่เนื่องจากตอนเด็กซนมากอย่างทีได้บอกไป หรือ ผมเป็นคนที่ชอบให้คนอื่นมาสนใจเพราะผมรู้สึกว่าผมไม่ได้รับความอบอุ่นแบบที่เด็กทั่วไปจะได้รับ           ก็อาจจะจบแค่เท่านี้ครับ อาจจะเขียนออกมาดูซับซ้อนหน่อยก็ขอโทษด้วยนะครับ มีคำถามอะไรก็ถามเข้ามาได้นะครับผมอยากตอบ ทำอย่างงี้ก็รุ้สึกครายเครียดเหมือนกันครับ