อีโก้กับความรู้สึก อะไรสำคัญกว่ากัน?

อยากฟังความเห็นว่าทุกคนคิดยังไงกับเรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้คับ

คือปกติเราแทบไม่เคยมีปัญหากับแม่ ทะเลาะกันน้อยมากๆ แต่เรารู้สึกว่าแม่เราเป็นคนที่ค่อนข้างมีอีโก้ เวลาเขาทำอะไรผิด แล้วเขารู้ว่าเขาผิด จะไม่เลือกขอโทษ แต่จะพยายามหาเหตุผลนู่นนี่มาบ่ายเบี่ยงความผิด หรือไม่ก็เงียบ ไม่พูดไม่คุย แล้วทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่เราก็ได้นิสัยนี้ของแม่มา ซึ่งเป็นนิสัยที่เราไม่ชอบที่สุด เพราะเรามักจะได้รับคำพูดหรือการกระทำแย่ๆจากพี่ แล้วเป็นเราเองคนเดียวที่จะต้องมานั่งร้องไห้เสียใจ โดยที่ไม่ได้รับคำขอโทษสักคำ เป็นแบบนี้จนเราชิน

​แต่ครั้งนี้มันดันไม่ใช่กับพี่ แต่เป็นกับแม่เราแทน เรื่องมีอยู่ว่า เราประจำเดือนมา ปวดท้องมากๆ นอนทั้งวัน กว่าจะได้ลุกจากเตียงก็สี่โมงกว่าแล้ว เราเลยเลือกที่จะออกไปเดินเล่นนอกบ้าน (เป็นบ้านญาติที่ตจว. เป็นป่าทั้งสองข้างทาง แต่ไม่ถึงกับเปลี่ยว) ซึ่งตอนนั้นแม่เราก็กลับมาพอดี เราเดินอีกสักพักก็กลับเข้าบ้าน​แม่เราก็พูดใส่เราว่าเดินไปไหนไกลหายไปใครจะรู้ แล้วก็บ่นเรื่องที่เราไม่รับโทรศัพท์ แม่เราโทรมา 5 สาย เพราะแม่จะเข้าไปในเมืองเลยถามเราว่าจะไปด้วยมั้ย

​เราก็พอเข้าใจได้ว่าเขาคงเป็นห่วง ก็เลยตอบกลับไปแค่ว่าเราไม่ได้จับโทรศัพท์ แต่ก็แอบคิดว่าทำไมเขาดูวีนๆ ไม่ค่อยสบอารมณ์ แม่เราก็จะออกแล้ว เราเลยรีบเข้าไปเอาของ ซึ่งประตูรถเราตรงแผงที่มีช่องเก็บของข้างประตูมันหลุดค่ะ ด้วยความที่เรารีบเราเลยดึงมันหลุดออกมา แต่สามารถต่อกลับเข้าไปได้ปกติ แม่เราก็ขึ้นเสียงใส่เรา บอกว่าเราจะดึงมันทำไม ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันหลุด เราบอกเลยว่าตอนนี้เรางง เพราะปกติ แม่เราไม่เป็น แบบนี้ เราก็เลยบอกไปว่าเราไม่ได้ตั้งใจ แล้วแม่จะวีนเราทำไมเนี่ย แม่เราก็ตอบเราด้วยน้ำเสียงเดิมว่าไม่ได้วีน แต่ก็เห็นว่าทำหลุดหลายรอบแล้ว เราเลยเถียงกลับไปว่านี่พึ่งรอบสอง ตอนนั้นอารมณ์ไม่คงที่มากๆ เพราะเราเป็นประจำเดือนด้วย น้ำตาคลอเบ้าแล้วค่ะ แม่เราก็บ่นต่ออีก เราเลยจะเปิดประตูรถ​เพราะเราไม่รู้จะนั่งให้อึดอัดไปทำไมในเมื่อแม่เราอารมณ์ไม่ดีอยู่ แม่ก็จับขาเราแล้วบอกให้เราดึงประตูกลับมา เราก็เลยลุกจากเบาะรถ แล้วแม่ก็ตะคอกใส่เราว่าทำไมเราต้องทำนิสัยแบบนี้ เรางงมากจริงๆว่าเราทำอะไรผิด ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกแล้ว เลยตอบไปว่าเราเป็นประจำเดือนอยู่ แล้วเดินเข้าบ้านมาเลย เราร้องไห้นานมาก เพราะเราเสียความรู้สึก เราไม่ได้ตั้งใจจะทำลายข้าวของ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ เราแค่รู้สึกว่าวันนี้เราอยู่บ้านทั้งวัน พอแม่กลับมาก็เอาอะไรมาโถมใส่เราเต็มไปหมด ทั้งๆที่แม่ก็รู้ว่าตอนผู้หญิงเป็นประจำเดือนอารมณ์จะไม่คงที่ เราก็นอนร้องไห้ โทรไปหาเพื่อนจะได้เบี่ยงเบนความสนใจตัวเอง สักพักน้าเราก็มาหา ถามว่าจะไปบ้านน้ามั้ย เราคิดว่าแม่เราน่าจะทักไปหาน้าค่ะ น้าเห็นเราร้องไห้ ก็เลยถามว่าเราเป็นอะไร เราก็เล่าไปสะอื้นไปเลยค่ะ

​เ​รานอนอยู่บ้านน้าประมาณ 4 ชม.ได้ จนแม่เรามารับ แม่เราคงคิดว่าเราไม่อะไร เพราะปกติเราเป็นแบบนั้นค่ะ แต่ครั้งนี้เราเสียความรู้สึกจริงๆ ซึ่งเราไม่ได้อยากได้อะไรเลยนอกจากคำขอโทษ ทุกครั้งเราจะนั่งเบาะหน้า แต่เราเลือกนั่งข้างหลังแทน เพราะเราอึดอัด และเราก็ยังเสียใจอยู่ที่แม่ทำตัวปกติเหมือนไม่สนใจความรู้สึกเราเลย


​
​
​​เราไม่อยากมองหน้าแม่เลย มาถึงเราก็อาบน้ำ ทำธุระตัวเองให้เรียบร้อย เราร้องไห้ในห้องน้ำอีกรอบ​ น้าเราสั่งน้ำเต้าหู้ร้อนมาให้ แม่ก็ถามว่าเราไม่กินหรอด้วยน้ำเสียงดุๆ เราส่ายหน้า ตอนเรานอนแม่ก็ถามอีกว่าเรากินข้าวมาแล้วหรอ เราก็บอกอื้อ เราเหนื่อยมาก ​​พยายามเลี่ยงการปะทะที่สุดเพราะเราฟังออกจากน้ำเสียงว่าเขายังอารเมณ์ไม่ดี สักพักเขาก็เริ่มพูดว่าเราหนีปัญหา เขาแค่ตะคอกจะเดินหนีทำไม เขาไม่ชอบที่เราเดินหนี แต่เราก็ไม่ชอบที่เขาตะคอกใส่เราเหมือนกัน ตอนนั้นเรานอนร้องไห้เงียบๆ จุกอกมากที่เขาพูดเหมือนมันเล็กน้อย มีอะไรที่อยากจะพูดเต็มไปหมด แต่เราเลือกที่จะเงียบ เพราะมันดึกแล้ว แล้วเราก็ไม่รู้ว่าจะเถียงไปเพื่ออะไรในเมื่อแม่ยังใช้อารมณ์ไม่ใช่เหตุผล เราเงียบจนเขาหยุด เราทักไประบายใส่เพื่อน เราไม่รู้จะพูดอะไรเลย เสียความรู้ สึกมากๆ ที่ผ่านมาเรามักจะโดนคำพูดแย่ๆจากคนรอบตัวโดยที่ไม่ได้รับคำขอโทษตลอด กระทั่งกับแม่เราเอง เราเลยเสียใจมากจริงๆ เราไม่ได้คิดจะโกรธเขาไปตลอด แต่เราเสียใจที่เขาไม่แม้แต่จะถามเหตุผลที่เราร้องไห้ ไม่แม้แต่จะรับฟังในมุมมองของเราเลย

​ทุกคนคิดเห็นว่ายังไงกันบ้างคับ เราควรทำยังไง เราผิดมากขนาดนั้นไหม ขอบคุณที่เข้ามาเสียเวลาอ่านกันนะคะ 🥺🙇🏻‍♀️