- ดูจบ ภาพในหัวคิดถึงตอนดูหนังสารคดีเรื่อง Scala ที่ระลึกรอบสุดท้าย (2565) ขึ้นมาในช่วงที่กำลังจากลาตัวโรงหนัง Standalone ที่เคยรับใช้ความบันเทิงแก่ผู้คนมายาวนานแถมทั้งคู่ก็เคยผ่านช่วงเวลารุ่งเรืองเหมือนกัน ซึ่งการปิดตัวโรงหนัง ธนบุรีรามา ลงก็เนื่องมาจากสภาพเศรษฐกิจที่เริ่มมีการเปลี่ยนผ่านจากระบบ Analog มาสู่ระบบ Digital ตอบโจทย์ความสะดวกในการชมหรือการใช้ชีวิตให้มีตัวเลือกมากขึ้นแล้วยิ่งการมาของระบบ Platform บนโลกออนไลน์ก็ยิ่งสะท้อนให้เห็นว่า Lifestyle ของคนในปัจจุบันเปลี่ยนไปอย่างไรเมื่อมีสถานการณ์การแพร่ะบาดของโรค Covid-19 มาตอกย้ำ แม้ผมไม่เคยรู้จักตัวโรงหนังอย่าง ธนบุรีรามา มาก่อนแต่การที่เคยสัมผัสเคยใช้บริการโรงหนังลักษณะนี้ใกล้บ้านก็อดเศร้าไม่ได้กับสิ่งที่เคยสร้างความสุขของคนมานานโดยเฉพาะคนรุ่นเก่าที่เขาโตมาด้วยกันกระทั่งบางคนที่เกิดไม่ทันแต่เคยใช้บริการก็ยังคงโหยหาเสน่ห์การชมแบบนี้อยู่
- แม้ตอนดูจะเกิดการเปรียบเทียบกับ Scala แต่การดำเนินเรื่องไม่ได้เหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว โอเคในแง่ความเป็น Documentary มีความคล้ายกันเพราะเป็นแนวเดียวกัน แต่ต่างกันตรงที่เรื่องนี้จะเล่าผ่านตัวละครที่เคยทำงานในสถานที่แห่งนี้และมีตัวตนอยู่จริงที่ใช้สไตล์การเล่าเดียวกับเรื่อง Mental-Verse จักรวาลใจ (2565) ที่ดูไปก่อนหน้านี้ใน way แบ่งครึ่งเป็น 2 part ให้ชมกันตามอัธยาศัยถึง 1 ชั่วโมง 9 นาที โดย Part แรกจะเปิดตัวด้วยเสียงของคุณฤทธิ์ ผู้ที่เคยเป็นพนักงานฉายหนังประจำโรงหนังแห่งนี้มานานถึง 22 ปีจนถึงวันสุดท้ายที่สถานที่แห่งนี้ปิดตัวลงบรรยายที่ฟังไม่ค่อยได้ศัพท์เลยว่ากำลังพรรณนาอะไร ? ขณะที่ภาพในจอมีแสงจากเครื่องฉายหนังส่องกะพริบสลัวผ่านความมืดเหมือนสมองกำลังถูกดูดเข้าไปใน Black Hole พร้อมกับเริ่มกึ่งวูบ จากนั้นภาพก็เลื่อนฉากถัดไปถ่ายสภาพในโรงหนังตามแต่ละจุดในอารมณ์ร่ำลาโดยมีตัวคุณฤทธิ์ยังคงทำหน้าที่ให้เราทราบว่าวันหนึ่งทำอะไรบ้าง ? ซึ่งความ Routine สะสมมานานกลายเป็นว่าสถานที่แห่งนี้เป็นบ้านอีกหลังที่เขาเติบโตและกำลังจะถูกรื้อถอนในเวลาอีกไม่ช้า
- ถึงจะฟังคุณฤทธิ์พรรณนาไม่ค่อยรู้เรื่องแต่สัมผัสได้ถึงความเศร้าที่ของคนที่กำลังตกอยู่ในสภาวะอ้างว้างจากการถูกเลิกจ้างจากงานที่เคยทำมาเกือบทั้งชีวิตแล้วด้วยอายุปูนนี้ก็เหลือทางเลือกไม่มากเท่าวัยหนุ่มสาว ในหัวคิดอยู่ตลอดว่ากูจะไปทำอะไร ? วันนี้จะเอาอะไรกิน ? ซึ่งมันยากที่จะได้รับโอกาสให้ตนเองได้ลุกขึ้นตั้งตัวใหม่ในเร็ววัน ถ้าไม่มี Connection Support แล้วพอมา Link กับ Timeline ขณะนั้นแล้วไล่นึกดูก็ต้องเอาตีนก่ายหน้าผากล่วงหน้าเลยว่าความชิหายกำลังมาเยือนถ้วนหน้า
- พอผ่านช่วงร่ำลาจากตัวโรงหนังกลับมายังบ้านของคุณฤทธิ์กลิ่นของความเคว้งก็แสดง Effect แบบเต็มระบบผ่านเสียงพรณนาที่มาคราวนี้เป็นของคุณภรรยาบรรยายแทนที่ฟังเข้าใจทุกถ้อยคำว่าหลังจากที่ตัวคุณฤทธิ์ออกจากงานมีสภาพเป็นอย่างไร ? ดูไปผมเห็นภาพตามเลยว่าสภาวะของคนที่เคยมีงานทำแต่วันนึงกลับไม่มีงานทำมันเป็นอย่างไร ? ในหนังก็จะเห็นคุณฤทธิ์นั่งกินนอนกินไปเรื่อยเปื่อยไม่รู้จะมีความหวังในวันข้างหน้าหรือไม่ ? แล้วมากี่โมง ? แม้บางทีจะมองด้วยมุมที่เปลี่ยนไปตามอารมณ์รวมถึงลูกสาวแต่ความห่วงใยในฐานะสามีและพ่อของลูกก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้เลยมีการขี่รถเครื่องแว้นไปกรีดยางในป่าเพื่อหา Activity ทำไม่ให้จิตใจว้าวุ่น
- ขณะเดียวกันก็มีคำถามว่า อ้าว ! แล้วทำไมไม่ช่วยภรรยาทำงานกรีดยางหรือเลี้ยงลูกสาวล่ะ ? คือ อย่างแรกต้องเข้าใจมุมนี้ด้วยว่าคนที่เคยทำงานเดิมซ้ำ ๆ มาตลอดแล้วจะมาเริ่มต้นปรับตัวในการทำงานอื่นที่ไม่เคยทำมาก่อนมันยากมากสำหรับคนที่มีอายุเลยครึ่งชีวิต อีกอย่างคือทำไปจะรวยกี่โมงกั่น ? ถ้าระบบโครงสร้างทุกภาคส่วนในสังคมดีมีความสุจริต เอื้ออำนวยให้โอกาสเท่าเทียมและครอบคลุมอย่างทั่วถึงอาชีพเกษตรกรรมก็จะเป็นตัวเลือกแรกที่คนอยากทำ ทั้งนี้ไม่ได้ด้อยค่าอาชีพแต่ระบบโครงสร้างประเทศนี้ตีภาพจำเป็นแบบนั้นไปแล้ว พอหนังเดินมาถึงตอนที่คุณฤทธิ์นอนหลับอยู่ในเพิงกลางป่ายางแล้วมีแสงจากเครื่องฉายหนังส่องกะพริบสลัวซ้อนทับก่อนที่ภาพบนจอจะเปลี่ยนเป็นภาพสีดำปกคลุมเหมือนตอนต้นเรื่องผมนี้เห็นแล้วจุกอกในใจกับความนัยที่สะท้อนถึงสัจธรรมที่ระบบกำหนดกฎเกณฑ์ให้คงอยู่ต่อไปว่าต่อให้สวยงามมีราคาแค่ไหนถ้าสังคมไม่ต้องการสุดท้ายก็จะถูกลืมและเลือนหายไปตามเวลาอย่างไม่มีวันหวนกลับแต่กลายเป็นความเจ็บปวดที่จะอยู่กับเราแทนเมื่อคิดถึงมัน
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ : EMistique
[CR] No.152 Phantom of Illumination : นิรันดร์ราตรี (2560) กำกับโดย วรรจธนภูมิ ลายสุวรรณชัย
- ดูจบ ภาพในหัวคิดถึงตอนดูหนังสารคดีเรื่อง Scala ที่ระลึกรอบสุดท้าย (2565) ขึ้นมาในช่วงที่กำลังจากลาตัวโรงหนัง Standalone ที่เคยรับใช้ความบันเทิงแก่ผู้คนมายาวนานแถมทั้งคู่ก็เคยผ่านช่วงเวลารุ่งเรืองเหมือนกัน ซึ่งการปิดตัวโรงหนัง ธนบุรีรามา ลงก็เนื่องมาจากสภาพเศรษฐกิจที่เริ่มมีการเปลี่ยนผ่านจากระบบ Analog มาสู่ระบบ Digital ตอบโจทย์ความสะดวกในการชมหรือการใช้ชีวิตให้มีตัวเลือกมากขึ้นแล้วยิ่งการมาของระบบ Platform บนโลกออนไลน์ก็ยิ่งสะท้อนให้เห็นว่า Lifestyle ของคนในปัจจุบันเปลี่ยนไปอย่างไรเมื่อมีสถานการณ์การแพร่ะบาดของโรค Covid-19 มาตอกย้ำ แม้ผมไม่เคยรู้จักตัวโรงหนังอย่าง ธนบุรีรามา มาก่อนแต่การที่เคยสัมผัสเคยใช้บริการโรงหนังลักษณะนี้ใกล้บ้านก็อดเศร้าไม่ได้กับสิ่งที่เคยสร้างความสุขของคนมานานโดยเฉพาะคนรุ่นเก่าที่เขาโตมาด้วยกันกระทั่งบางคนที่เกิดไม่ทันแต่เคยใช้บริการก็ยังคงโหยหาเสน่ห์การชมแบบนี้อยู่
- แม้ตอนดูจะเกิดการเปรียบเทียบกับ Scala แต่การดำเนินเรื่องไม่ได้เหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว โอเคในแง่ความเป็น Documentary มีความคล้ายกันเพราะเป็นแนวเดียวกัน แต่ต่างกันตรงที่เรื่องนี้จะเล่าผ่านตัวละครที่เคยทำงานในสถานที่แห่งนี้และมีตัวตนอยู่จริงที่ใช้สไตล์การเล่าเดียวกับเรื่อง Mental-Verse จักรวาลใจ (2565) ที่ดูไปก่อนหน้านี้ใน way แบ่งครึ่งเป็น 2 part ให้ชมกันตามอัธยาศัยถึง 1 ชั่วโมง 9 นาที โดย Part แรกจะเปิดตัวด้วยเสียงของคุณฤทธิ์ ผู้ที่เคยเป็นพนักงานฉายหนังประจำโรงหนังแห่งนี้มานานถึง 22 ปีจนถึงวันสุดท้ายที่สถานที่แห่งนี้ปิดตัวลงบรรยายที่ฟังไม่ค่อยได้ศัพท์เลยว่ากำลังพรรณนาอะไร ? ขณะที่ภาพในจอมีแสงจากเครื่องฉายหนังส่องกะพริบสลัวผ่านความมืดเหมือนสมองกำลังถูกดูดเข้าไปใน Black Hole พร้อมกับเริ่มกึ่งวูบ จากนั้นภาพก็เลื่อนฉากถัดไปถ่ายสภาพในโรงหนังตามแต่ละจุดในอารมณ์ร่ำลาโดยมีตัวคุณฤทธิ์ยังคงทำหน้าที่ให้เราทราบว่าวันหนึ่งทำอะไรบ้าง ? ซึ่งความ Routine สะสมมานานกลายเป็นว่าสถานที่แห่งนี้เป็นบ้านอีกหลังที่เขาเติบโตและกำลังจะถูกรื้อถอนในเวลาอีกไม่ช้า
- ถึงจะฟังคุณฤทธิ์พรรณนาไม่ค่อยรู้เรื่องแต่สัมผัสได้ถึงความเศร้าที่ของคนที่กำลังตกอยู่ในสภาวะอ้างว้างจากการถูกเลิกจ้างจากงานที่เคยทำมาเกือบทั้งชีวิตแล้วด้วยอายุปูนนี้ก็เหลือทางเลือกไม่มากเท่าวัยหนุ่มสาว ในหัวคิดอยู่ตลอดว่ากูจะไปทำอะไร ? วันนี้จะเอาอะไรกิน ? ซึ่งมันยากที่จะได้รับโอกาสให้ตนเองได้ลุกขึ้นตั้งตัวใหม่ในเร็ววัน ถ้าไม่มี Connection Support แล้วพอมา Link กับ Timeline ขณะนั้นแล้วไล่นึกดูก็ต้องเอาตีนก่ายหน้าผากล่วงหน้าเลยว่าความชิหายกำลังมาเยือนถ้วนหน้า
- พอผ่านช่วงร่ำลาจากตัวโรงหนังกลับมายังบ้านของคุณฤทธิ์กลิ่นของความเคว้งก็แสดง Effect แบบเต็มระบบผ่านเสียงพรณนาที่มาคราวนี้เป็นของคุณภรรยาบรรยายแทนที่ฟังเข้าใจทุกถ้อยคำว่าหลังจากที่ตัวคุณฤทธิ์ออกจากงานมีสภาพเป็นอย่างไร ? ดูไปผมเห็นภาพตามเลยว่าสภาวะของคนที่เคยมีงานทำแต่วันนึงกลับไม่มีงานทำมันเป็นอย่างไร ? ในหนังก็จะเห็นคุณฤทธิ์นั่งกินนอนกินไปเรื่อยเปื่อยไม่รู้จะมีความหวังในวันข้างหน้าหรือไม่ ? แล้วมากี่โมง ? แม้บางทีจะมองด้วยมุมที่เปลี่ยนไปตามอารมณ์รวมถึงลูกสาวแต่ความห่วงใยในฐานะสามีและพ่อของลูกก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้เลยมีการขี่รถเครื่องแว้นไปกรีดยางในป่าเพื่อหา Activity ทำไม่ให้จิตใจว้าวุ่น
- ขณะเดียวกันก็มีคำถามว่า อ้าว ! แล้วทำไมไม่ช่วยภรรยาทำงานกรีดยางหรือเลี้ยงลูกสาวล่ะ ? คือ อย่างแรกต้องเข้าใจมุมนี้ด้วยว่าคนที่เคยทำงานเดิมซ้ำ ๆ มาตลอดแล้วจะมาเริ่มต้นปรับตัวในการทำงานอื่นที่ไม่เคยทำมาก่อนมันยากมากสำหรับคนที่มีอายุเลยครึ่งชีวิต อีกอย่างคือทำไปจะรวยกี่โมงกั่น ? ถ้าระบบโครงสร้างทุกภาคส่วนในสังคมดีมีความสุจริต เอื้ออำนวยให้โอกาสเท่าเทียมและครอบคลุมอย่างทั่วถึงอาชีพเกษตรกรรมก็จะเป็นตัวเลือกแรกที่คนอยากทำ ทั้งนี้ไม่ได้ด้อยค่าอาชีพแต่ระบบโครงสร้างประเทศนี้ตีภาพจำเป็นแบบนั้นไปแล้ว พอหนังเดินมาถึงตอนที่คุณฤทธิ์นอนหลับอยู่ในเพิงกลางป่ายางแล้วมีแสงจากเครื่องฉายหนังส่องกะพริบสลัวซ้อนทับก่อนที่ภาพบนจอจะเปลี่ยนเป็นภาพสีดำปกคลุมเหมือนตอนต้นเรื่องผมนี้เห็นแล้วจุกอกในใจกับความนัยที่สะท้อนถึงสัจธรรมที่ระบบกำหนดกฎเกณฑ์ให้คงอยู่ต่อไปว่าต่อให้สวยงามมีราคาแค่ไหนถ้าสังคมไม่ต้องการสุดท้ายก็จะถูกลืมและเลือนหายไปตามเวลาอย่างไม่มีวันหวนกลับแต่กลายเป็นความเจ็บปวดที่จะอยู่กับเราแทนเมื่อคิดถึงมัน
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ : EMistique
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้