เป็นคน2บุคลิกชัดเจนแบบนี้ผิดปกติไหมคะ กังวลมากเลยค่ะ

เราเป็นคนที่เวลาอยู่กับครอบครัวอยู่กับญาติๆหรือผู้หลักผู้ใหญ่อื่นๆที่รู้จักกับทางที่บ้านหรือที่บ้านพาไปพบเจอเราจะเงียบ แบบเงียบมากๆ ถึงขั้นที่ว่าไม่พูดอะไรเลย บุคลิกกลายเป็นคนที่อินโทรเวิร์ดมากๆไปเลย ไม่พูดไม่จา ไม่ยิ้มแย้ม จะพูดจะทำอะไรก็คิดซ้ำๆๆ ไม่กล้าทำ ไม่มีความมั่นใจ เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆซึ่งเป็นเฉพาะที่บ้านหรือที่ๆมีสมาชิกในครอบครัวอยู่ด้วย ซึ่งปกติคนเราถ้าไม่มีปมหรือปัญหาอะไรจะเป็นคนที่เป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับครอครัว แต่เราไม่รู่สึกอย่างนั้น เราเก็บกดอยู่ตลอด เก็บอาการเก็บคำพูดเก็บการแสดงความรู้สึกทุกอย่าง ไม่เคยปรึกษาปัญหาอะไรกับครอบครัว แก้มันด้วยตัวเองหรือเพื่อนตลอด (เราก็เข้าใจว่าเด็กวัยรุ่นจะติดเพื่อนมากกว่าเป็นธรรมดา) คุณครูเคยถามตอนอยู่ม.ต้นว่าเวลามีปัญหาจะปรึกษาใคร ซึ่งสิ่งที่ตกตะกอนได้ไม่มีครอบครัวอยู่ในนั้นเลย ครั้งแรกของการมาเมนส์ก็ไม่กล้าบอกใคร พ่อแม่ก็ไม่บอกจนเค้าจับสังเกตุได้เองซึ่งมันก็ผ่านมาสักพักแล้วกว่าเค้าจะรู้ ถ้าเค้าไม่รู้เข้าวันนั้นก็คงยังไม่บอก ​เวลาแขกของพ่อแม่มาเราจะไม่กล้าออกไปไหนไม่กล้าพบเจอไม่กล้าคุยด้วยจะหนีตลอด เราเริ่มรู้สึกว่าเราผิดปกติมั้ยนะตั้งแต่ป.4-5 เพราะไปเจอโรคๆนึงที่คล้ายกับเรามากๆ ประมาณว่าเป็นเด็กที่มีปมหรือมีความกลัวกับอะไรบางอย่าง ซึ่งอาการคล้ายกับเรา สาเหตุที่ทำให้เราเริ่มสงสัยตัวเองเพราะเราเป็นอย่างนี้แค่กับที่บ้าน อยู่รร.เราเป็นคนร่าเริงมาก เด็กกิจกรรม เป็นพิธีกรเรียกได้ว่าเป็นคนพูดจาฉะฉาน กล้าแสดงออกไม่เขินอาย ชอบที่จะถามชอบที่จะคุย และคุยเยอะมากๆคุยตลอดจนโดนคุณครูเอาสก๊อตเทปปิดปากก็เคยมาแล้ว แต่ในช่วงเวลาเดียวกันตอนป.4-5เราก็โดนคุณครูคนนึงดุเรามากๆ ดุเราคนเดียว บวกกับแกเป็นครูภาษาไทยก็จะมีความโหดๆ แล้วเราก็ไปทำเรื่องบางอย่างที่เราไม่ได้ตั้งใจทำให้แกโดนผอ.ด่า ซึ่งไม่ใช่เรื่องร้ายแรงหรือเรื่องที่ส่งผลกระทบกับคนอื่นเลยนะ แก่มันทำให้แกดูไม่ดีเพราะผอ.มาดุแก แกก็มาดุมาด่าเราต่อ ด่าเราทั้งคาบ คุณครูอีกคนเข้ามาแกก็พูดด่าเราให้ครํอีกคนฟัง ตอนนั้นเหมือนโดนรุมด่าจนเราร้องไห้ แล้วแกก็เล่นงานเรามาเรื่อยๆ เมื่อขึ้นม.ต้นเราก็ถูกย้ายไปเรียนที่ๆไกลจากที่บ้านมากๆ ไปอยู่หอและกลับบ้านญาติในช่วงเสาร์อาทิตย์ ซึ่งเราก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมกินข้าว ไม่ยอมกินน้ำ ไม่ยอมออกมาเจอใครเลย ถ้ามีใครอยู่ด้านนอกก็ยอมอดข้าวอดน้ำยอมทนหิวเพื่อจะได้ไม่ต้องออกไปเจอใคร แล้วเราก็แทบจะไม่โทรคุยกับพ่อแม่หรือพี่น้องเลย เราเห็นเพื่อนคนอื่นๆโทรหาพ่อแม่บ่อยๆเล่าเรื่องราวให้เค้าฟัง คุยเล่นกับพ่อแม่ เรามองกลับมาดูตัวเอง เราไม่มีอะไรแบบนั้นเลย ไม่เคยสนิทกับครอบครัว จนปิดเทอมก็กลับมาบ้าน ก็มีปัญหากับแม่อยู่ตลออ เราไม่ฟังที่ท่านพูด เราเงียบ เราไม่เคยเปิดปากพูดกับแม่ แม่ใช้ให้ทำอะไรเราก็จะนิ่งเฉยไม่ตอบ

ซึ่งตอนนี้เราจบม.6แล้ว แล้วเราก็กลับมาอยู่บ้าน ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนที่เรียนดีคนนึงได้เกรดเฉลี่ยสะสม3.9กว่า และเราพึ่งมาค้นพบตัวเองว่าเราอยากเป็นเภสัช ที่บ้านก็ไม่ได้มีเงินขนาดนั้น เราบอกกับที่บ้านว่าความฝันเราคืออะไรเค้าก็สนับสนุนอยากให้ได้ดี แต่ไม่เคยซับพอร์ตอะไรเลยในชีวิตจริง และเค้าอยากให้เราทำงานบ้านทุกอย่างและหาเงินด้วยซึ่งเวลาอ่านหนังสือก็อาจจะมีไม่มาก เราอยากรู้ว่าคนที่มีปัญหาแบบนี้เป็นอุปสรรคมากแค่ไหนต่อการสอบเข้า ขอแบบจริงๆไม่โลกสวยนะคะ หรือมีคำพูดอะไรอยากจะพูดให้เราฮึบสู้ ช่วยพูดมันกับเราทีค่ะ ตอนนี้ต้องการที่พึ่งมากๆ    ขอบคุณทุกคนที่เป็นคนแปลกหน้าแต่เป็นพลังใจให้กันมากๆนะคะ

อาจจะยาวมากไปแต่สำหรับเราแล้วทุกตัวหนังสือหรือความในใจที่อยากระบายมันออกมาค่ะ