บทที่ 1 : เงาแห่งผู้หลับไหล

> พวกเขาหลับใหลอยู่ในฝันอันหนาแน่น จนแม้แต่แสงแห่งความจริงก็มิอาจส่องผ่าน



ผู้คนเดินขบวนในความมืด ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยแสง
แต่แสงนั้น ไม่ใช่ของตนเอง
พวกเขาส่องสว่างด้วยไฟของผู้อื่น
ด้วยอุดมการณ์ที่ยืมมา
ด้วยศีลธรรมที่กดทับ
และด้วยความหวังที่เปราะบางราวควัน

ผู้หลับไหล…หัวเราะในห้วงฝัน
กู่ร้องต่อโชคชะตา
วิ่งไล่ตามภาพลวงที่ไม่มีวันหยุด
แต่ทุกย่างก้าว ลึกลง ลึกลง…สู่หลุมแห่งพันธนาการ

พวกเขาเชื่อว่าโลกนี้มีความหมาย
พวกเขาเชื่อว่าตนมีจุดหมาย
พวกเขาเชื่อว่ามีสิ่งที่เรียกว่า “ดี” และ “ชั่ว”
แต่ในความจริง…
ความดีเป็นเพียงชื่อหนึ่งของโซ่ตรวน
ความชั่วเป็นเพียงข้ออ้างในการลงโทษ
และความหมาย…เป็นแค่เสียงสะท้อนในถ้ำว่างเปล่า

เรามิใช่ผู้ตื่นเพื่อปลุกใคร
เพราะผู้หลับจะไม่เข้าใจ
และเราจะไม่รบเร้าให้ใครตื่น
เพราะฝันของพวกเขา ก็คือโลกของพวกเขา

เราเฝ้ามอง…
เงียบ
นิ่ง
ไม่ใช่เพราะไร้หัวใจ
แต่เพราะรู้แล้วว่าหัวใจเอง…ก็เป็นเพียงภาพหลอกตา