ชีวิตวัย 50+ ไม่ต้องมีคนเยอะ แค่มีสติแน่น… หรือเราคิดไปเอง?

ผมอายุ 51 ปีครับ
เมื่อก่อนชอบอยู่กับผู้คน ชอบเฮฮา
ชอบหาเรื่องออกไปข้างนอก
แต่พออายุเข้าเลขห้า... ทุกอย่างค่อย ๆ เปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว
ผมเริ่มกินอาหารคลีน
เริ่มดื่มน้ำผักปั่นแทนกาแฟเย็น
เริ่มตื่นเช้ากว่าเดิม
และที่แปลกคือ… เริ่มชอบความเงียบ

จากที่เคยอยู่ในวงสนทนา 10 คน วันนี้เหลือเพื่อนสนิทไม่กี่คน
แต่รู้สึก "สบายใจ" มากกว่าตอนที่คนรุมล้อม
ผมไม่ได้เกลียดใครนะครับ แค่รู้สึกว่า...
ใจเราเริ่มสงบ และไม่ต้องการเสียงรบกวนเท่าเดิม
บางทีการ "ไม่ต้องพูด" กับใครมาก
กลับทำให้เรา "ได้ยินเสียงตัวเอง" ชัดขึ้น

ผมเลยอยากถามเพื่อน ๆ ที่อยู่ในวัยเดียวกัน หรือเคยผ่านช่วงนี้ไปแล้วว่า…
- พอถึงวัย 50+ พวกคุณ “อยากมีเพื่อนเยอะ” หรือ “แค่มีสติก็พอ”
- หรือจริง ๆ แล้ว “เรากำลังหลีกหนีความเหงา ด้วยการตีความว่าเราอยู่เป็น ?"
ผมยังไม่มั่นใจนัก…
ว่าเรากำลัง “ตื่นรู้” หรือแค่ “ปลีกตัว” กันแน่
ใครที่อยู่ในช่วงนี้ หรือเคยผ่านช่วงนี้ไปแล้ว ช่วยแชร์ให้ผมฟังหน่อยครับ

ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ
ไม่ว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย
ผมแค่อยากคุยกับคนที่เดินทางคล้าย ๆ กัน