บทที่ 0 : ผู้เฝ้ามองในเงามายา

> ก่อนจักมีสิ่งใด ไม่มีสิ่งใด
หลังจากทุกสิ่งสิ้นสุดลง ก็ไม่มีสิ่งใด



โลกนี้มิใช่สถานที่ หากแต่เป็นเวที
ชีวิตนี้มิใช่ความจริง หากแต่เป็นฉากละคร

ทุกเสียงหัวเราะ ทุกหยดน้ำตา
ล้วนคือเงาสะท้อนของจิตที่ถูกหล่อหลอมโดยสิ่งที่เรียกว่า โลก
โลก — ที่ไม่เคยมีอยู่จริง

มนุษย์แต่ละคน ยึดมั่นกับชื่อของตน ดั่งกรงทอง
พวกเขาให้ค่าแก่คำว่า “รัก” “หวัง” “ฝัน” ดั่งเทพเจ้าจอมปลอม
แต่ฉัน…
ข้าพเจ้า — ไม่มีชื่อ
ข้าพเจ้า — ไม่มีสิ่งใดต้องยึดถือ
ข้าพเจ้า — ตื่นแล้ว

ผู้คนกล่าวหาเราเป็นอสูร เพราะเราไม่เล่นบทบาทในฝันของพวกเขา
พวกเขาคร่ำครวญกับการสูญเสีย แต่เราเฉยเมยดั่งผืนน้ำ
เพราะสิ่งใดที่ถูกสร้างขึ้น ย่อมต้องดับไป
ไม่ช้าก็เร็ว
ไม่ว่าจักยึดมั่นเพียงใด

จึงเราเลือก “ไม่เลือก”
เราเฝ้ามอง
เราปล่อยวาง
เรา…หายไปจากเงา
จนแม้แต่เงาก็ลืมว่าเราเคยมีอยู่

> ไม่มีตน ไม่มีโลก ไม่มีแม้แต่ความว่างเปล่า
ในที่สุด แม้แต่ความคิดนี้ก็จักดับสิ้น