อายุ20หาที่ระบายเฉยๆค่ะ55

อายุ20 มีแมว2ตัวเป็นของตัวเอง ตัวพี่เสียแม่ตั้งแต่เกิดเราเลี้ยงตั้งแต่ยังไม่ลืมตาเลย สู้ทั้งคนทั้งแมว ตัวน้องเป็นแมวจรที่ตลาดเราตัดสินใจรับเลี้ยงตอนมาเรียนต่อที่กทม.เพราะกลัวตัวพี่จะเหงา ตอนนี้น้องรักกันมากเหมือนอยู่มาด้วยกันมาตั้งแต่เกิดเลย55555เลี้ยงเขาเหมือนลูกเหมือนเด็กคนนึง นี่รู้สึกว่าตัวเองเก่งมากเลยนะอ้วนตุ้บทั้งคู่เลย แต่ตอนนี้เราเหนื่อยกับสังคมรอบตัวจัง เพื่อนคนข้างนอกเจอคนดีบ้างไม่ดีบ้างปกติ เรารับมือได้ตลอด ไม่ชอบเข้าสังคมเลยแต่หลังๆมาเรารู้จักคนเยอะขึ้นจนตัวเองยังตกใจ เก่งเนาะ เราเรียนต่อสายที่เราไม่รู้จักเพราะอยากลองอะไรใหม่ๆดู เหนื่อยอ่ะรู้สึกเหมือนจะไปไม่รอดเลย แต่ทำไมเราได้รับคำชมจากอาจารย์จากคนแปลกหน้า ผลงานก็ถูกนำไปเสนอเผยแพร่ให้คนอื่นดูบ่อยๆ เห้ย!ไอเราก็เก่งเอาเรื่องนะเนี่ย ฝีมือไปได้อีกแน่ๆฝึกเยอะๆ ตอนนี้จบสายอาชีพแล้วต้องไปต่อมหาลัย ต้องตรงสาย!!เตือนตัวเองแปป5555 แต่ไม่อยากเป็นคนเก่งแล้วอะ มีฝีมือแล้วยังไง ขยันแล้วยังไงครอบครัวไม่ได้สนับสนุนกันเลย คำชมก็ไม่เคยขอจากพวกเขาเลย ทั้งที่เราก็อยู่หลังคาเดียวกันสายเลือดเดียวกันทำไมต้องด้อยค่ากันขนาดนี้นะ ความสามารถที่มีแปปๆเดี๋ยวก็ถูกลืม หนูอยากมีแบรนด์เป็นของตัวเองจัง หนูอยากเป็นช่างสัก จิตรกรหนูก็น่าจะรุ่ง มีพี่ๆเห็นแววในตัวหนูด้วยนะ หนูเคยเล่าให้ฟังแล้วตอนนั้นยังเห็นด้วยอยู่เลยไม่ใช่หรอ ทำไมทุกคนชอบเอาเรื่องอนาคตมาขู่หนู ไม่ต้องส่งเรียนแล้วก็ได้ แต่ขอออกไปหาเงินส่งตัวเองได้มั้ย อย่าขังหนูไว้ในกรอบแบบนี้เลย หนูก็อยากให้ทุดกคนมีอนาคตดีๆเหมือนกันหนูจะเป็นเสาหลักเอง เลิกด้อยค่าหนูกันได้มั้ย หนูเริ่มเหนื่อยจะให้กำลังใจตัวเองแล้ว
หนูอยากจบชีวิตนี้จัง แต่ห่วงแมวๆไว้หาบ้านดีๆคัดกรองบ้านดีๆกว่านี้ให้น้องได้ ค่อยคิดต่อแล้วกัน หนูเหนื่อยจัง คนที่เหนื่อยกว่าหนูมีเยอะแยะ คนอื่นเขาก็เหนื่อยกันหมด แต่หนูทนได้แค่นี้เอง หนูไม่เก่งเลย

หนูภาวนาให้ดอกไม้ทุกดอกที่ผลิบานบนโลกใบนี้ ได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์เหมาะกับตัวเอง และได้รับความรักล้นหลามจากคนที่ปลูกพวกเขามา